Wilikton Barannikow
radziecki bokser / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wilikton Innokientjewicz Barannikow (ros. Виликтон Иннокентьевич Баранников, ur. 4 lipca 1938 w Ułan Ude, zm. 29 listopada 2007 tamże[1]) – bokser walczący w reprezentacji Związku Radzieckiego, wicemistrz olimpijski z 1964 oraz mistrz Europy z 1965.
Wim Gerlach i Barannikow (z prawej) | ||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
4 lipca 1938 | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
29 listopada 2007 | |||||||||||||||
Wzrost |
160 cm | |||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||
Był Buriatem. Walczył w wadze lekkiej (do 60 kg). Wystąpił w niej na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie, gdzie po wygraniu dwóch walk przegrał w ćwierćfinale z Ablem Laudonio z Argentyny[1].
Dużo lepszy rezultat osiągnął na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, gdzie po wygraniu czterech walk (w tym z ówczesnym mistrzem Europy Węgrem Jánosem Kajdim w ćwierćfinale i Jimem McCourtem z Irlandii w półfinale) dotarł do finału, w którym przegrał z Józefem Grudniem, zdobywając srebrny medal[1].
Zwyciężył na mistrzostwach Europy w 1965 w Berlinie po wygraniu pięciu walk, w tym ze Zvonimirem Vujinem z Jugosławii w ćwierćfinale, Jimem McCourtem w półfinale i Józefem Grudniem w finale[2]. Na kolejnych mistrzostwach Europy w 1967 w Rzymie przegrał pierwszą walkę z Enzo Petriglią z Włoch[3].
Barannikow nigdy nie zdobył mistrzostwa ZSRR, ale był wicemistrzem w wadze lekkiej w 1960[4], 1961[5], 1962[6] i 1965[7].
Po zakończeniu kariery był trenerem oraz sędzią bokserskim. Zmarł tragicznie w wypadku drogowym. Został pochowany w Ułan Ude[8].