Wojny bułgarsko-łacińskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wojny bułgarsko-łacińskie to nazwa serii konfliktów między Cesarstwem Bułgarskim a Cesarstwem Łacińskim, ustanowionym przez krzyżowców w czasie IV krucjaty w 1204 roku na terenie części Imperium Bizantyjskiego. Konflikty te miały miejsce od początków XIII wieku do drugiej połowy tegoż stulecia.
Cesarstwo Łacińskie i sąsiedzi | |||
Czas |
od początków XIII wieku do drugiej połowy XIII wieku | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Przyczyna |
ekspansja łacinników i ekspansja Bułgarii | ||
Wynik |
wzrost znaczenie Bułgarii na Bałkanach, rozwój terytorialny Bułgarii, osłabienie Cesarstwa Łacińskiego które doprowadziło do jego upadku | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
brak współrzędnych |
Początkowo to łacinnicy byli stroną atakującą, liczyli że uda im się poszerzyć swoje panowanie również na ziemie kontrolowane przez Bułgarów i Greków, ale ich ekspansja został powstrzymana bardzo szybko, bo zaledwie rok po ustanowieniu Cesarstwa Łacińskiego. W 1205 roku doszło do bitwy pod Adrianopolem, która zakończyła się druzgocącą klęską łacinników i od tamtej pory Cesarstwo musiało raczej myśleć o obronie granic przed Bułgarami i napierającymi zewsząd Grekami niż nad ekspansją. Walki z Bułgarami i Grekami zakończyły się ostatecznie porażką łacinników i Cesarstwo Łacińskie przestało istnieć w 1261 roku. Bułgaria, dzięki swojej aktywności militarnej znacznie rozszerzyła swoje terytorium na półwyspie Bałkańskim a dzięki czasowej likwidacji ortodoksyjnego patriarchatu konstantynopolitańskiego, kościół bułgarski był w zasadzie niezależny.