Wytrzymałość gruntu na ścinanie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wytrzymałość gruntu na ścinanie – maksymalna siła ścinająca lub też maksymalny opór stawiany tej sile przez grunt, po przekroczeniu którego dochodzi do znacznej deformacji plastycznej.
Dwie teorie służące określeniu jej wartości to: 1) teoria Tresca dotycząca sytuacji krótkoterminowego obciążenia, która określa wartość niedrenowanej wytrzymałości w sytuacji naprężenia całkowitego oraz (2) teoria Coulomba-Mohra związana z zasadą naprężenia efektywnego przy długotrwałym obciążeniu gruntu określająca wartość wytrzymałości drenowanej.
Do określenia punktu „zniszczenia” na krzywej naprężenie-odkształcenie dla danego materiału zastosowane mogą być rozmaite kryteria. Zniszczenie i poddanie się materiału nie powinny być mylone. Nie ma jednej doskonałej metody określania zniszczenia. Dla pewnych materiałów zniszczenie może być uznane w punkcie poddania. Często przyjmuje się jednak, że dla gruntów zniszczenie następuje pomiędzy 15% a 20% ścinania. Taka deformacja zazwyczaj wskazuje, że funkcja danej budowli, np. posadowienie mostu może być naruszona, ale nie jest uszkodzona. Zniszczenie gruntu nie oznacza zniszczenia systemu. W tym sensie, wytrzymałość na ścinanie gruntu może być zdefiniowana jako maksymalne naprężenie przyłożone w każdej płaszczyźnie w gruncie, uważane za zniszczenie. Istnieją różne kryteria definiowania zniszczenia.