Zagon wojska
rajd dokonany przez jazdę (pojęcie historyczne) / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zagon wojska – pojęcie historyczne oznaczające sposób walki jazdy, najczęściej tatarskiej, działającej w głębi terytorium przeciwnika. Wypad w głąb obcego terytorium w celu zagarnięcia zdobyczy, wzięcia jasyru lub zdezorganizowania obrony i odwrócenia uwagi od działań własnych sił głównych. Pojęcie to często również występuje w kontekście sposobów walk prowadzonych przez lisowczyków. Zagon oznacza również oddział prowadzący tego rodzaju działania.
Ten artykuł dotyczy historycznego pojęcia oznaczającego sposób walki. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa. |
W I Rzeczypospolitej taktykę tę stosowano dość często, np. wielki zagon nad Wołgę księcia Krzysztofa Radziwiłła „Pioruna” w roku 1581, wyprawy Stefana Czarnieckiego i Jerzego Lubomirskiego do Wielkopolski przeciwko Szwedom, czy też Wincentego Gosiewskiego do Prus Książęcych podczas „potopu szwedzkiego”, bądź wypady Jana Sobieskiego w latach 1671-1672 przeciw Tatarom[1].
Działania zagonów można porównać do prowadzonych w czasach najnowszych działań rajdowych na tyłach przeciwnika. Taką operacją był zwycięski zagon kawaleryjski 1 i 2 Dywizji Kawalerii Wojska Polskiego pod dowództwem płk. Juliusza Rómmla w październiku 1920 roku na Korosteń, gdzie stacjonowała XVII Brygada Strzelców Armii Czerwonej.