![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/30/Cross_of_MJC.svg/langpl-640px-Cross_of_MJC.svg.png&w=640&q=50)
Zakon Rycerzy Jezusa Chrystusa (Parma)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zakon Rycerzy Jezusa Chrystusa z Parmy założony został w 1233 roku przez dominikanina Bartłomieja z Vicenzy.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/30/Cross_of_MJC.svg/320px-Cross_of_MJC.svg.png)
Zakon miał charakter podobny jak Zakon Rycerzy Jezusa Chrystusa z Langwedocji. Zatwierdzony został przez papieża Grzegorza IX w 1235 roku. Do zakonu były przyjmowane tylko osoby pochodzenia szlacheckiego. Członkowie zakonu nie mieszkali razem, mogli posiadać żony i dzieci oraz nie składali ślubu ubóstwa, dzięki czemu mogli zachować osobisty majątek. Przewodnictwo duchowe zapewniali im dominikanie. Celem zakonu była obrona wiary katolickiej przed heretykami.
Przestali istnieć w 1261 roku, a ich majątek został przekazany Zakonowi Błogosławionej i Cudownej Maryi Panny. Członkowie zakonu przeszli do Trzeciego Zakonu Św. Dominika, a ich zgromadzenie przestało mieć charakter militarny.
Strój członków zakonu był analogiczny do stroju dominikańskiego: biała tunika i czarny płaszcz. Wyróżniał ich czarno-biały krzyż na tunice na lewej piersi.