Zbliźniaczenia
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zbliźniaczenia – zjawisko powstawania regularnych, tzw. prawidłowych krystalograficznie zrostów krystalicznych. Celowe wywoływanie tego zjawiska nazywa się bliźniakowaniem.
Prawidłowość zrostu bliźniaczego polega na ułożeniu osobników wchodzących w skład zbliźniaczenia symetrycznie względem pewnej płaszczyzny lub prostej. Nie może nią być płaszczyzna lub oś symetrii osobników tworzących zrost bliźniaczy.
Prawidłowe zrosty mogą też tworzyć kryształy różnych minerałów. Jest to możliwe wówczas, gdy z roztworu lub stopu wydzielają się minerały okazujące podobieństwo krystalograficzne i strukturalne. Zrosty takie tworzy np. albit z ortoklazem, sfaleryt z pirytem cynowym.
Prawidłowe zrosty różnych minerałów są dość rozpowszechnione w przyrodzie. Nie zawsze można je rozpoznać na podstawie wyglądu zewnętrznego i dlatego dawniej niektóre zrosty uważano za odrębne kryształy. Dopiero wprowadzenie bardziej precyzyjnych metod badania minerałów umożliwiło dokładniejsze ich poznanie.
Niektóre typy zbliźniaczeń, właściwe pewnym substancjom krystalicznym, otrzymały nazwę praw bliźniaczych, które podają wskaźniki płaszczyzny lub osi bliźniaczej. Ta sama substancja może tworzyć bliźniaki według kilku a nawet kilkunastu praw bliźniaczych.
Obecność zbliźniaczeń wpływa na wygląd zewnętrzny i bywa pomocna przy identyfikacji substancji krystalicznej. Na bliźniakach występują kąty wklęsłe, których nigdy nie ma na pojedynczych kryształach.