Zoonim
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zoonim jest ukształtowaną nazwą własną zwierzęcia, a nie jego określeniem apelatywnym (potocznym), jak np. koń, krowa, świnia (Bubak 1998: 329), choć nazwy pospolite mogą również pełnić funkcję zoonimu. Według Czesława Kosyla zoonimy są efektem antropomorfizacji, ponieważ wskazuje na to: "częste, sekundarne użycie w tej funkcji nazw osobowych np. pies Bartek, kot Baltazar, koń Kuba itp., lecz także odwzorowanie antropomorficznych procesów słowotwórczych np. Ciapuś, Ciapunio, Ciapulek, Ciapeczek, żart. Ciapuliński od imienia psa Ciapek" (Bubak 1998: 329).
Niektórzy badacze twierdzą jednak, że zoonimy są odrębnym zbiorem tworów onomastycznych, a ich formowanie obywa się według swoistych, właściwych im reguł (m.in. Bubak 1998: 330). Należy jednak stwierdzić, że zoonimia łączy się z antroponimią jedynie częściowo. Wynika to z faktu, iż przedmiotem badań antroponimii są imiona, nazwiska i przezwiska, zaś zoonimia związana jest leksykalnie i morfologicznie jedynie z przezwiskami. W funkcji nazw własnych zwierząt występują, jak wcześniej wspomniano, antroponimy. Funkcję tę mogą spełniać jednak także inne zbiory nazw własnych, m.in. toponimy czy chrematonimy oraz określenia apelatywne.