Élisa Beetz-Charpentier

Jeanne Élisa Henriette Beetz-Charpentier^[1] (ur. 1859 w Schaerbeek, zm. 1949 w Neuilly-sur-Seine)^[2] – francuska rzeźbiarka, medalierka i malarka.

Élisa Beetz-Charpentier

Imię i nazwisko	Jeanne Élisa Henriette Beetz-Charpentier
Data i miejsce urodzenia	1859 Schaerbeek
Data i miejsce śmierci	1949 Neuilly-sur-Seine
Dziedzina sztuki	rzeźba, medalierstwo, malarstwo

Nauka i twórczość

Podpis Elisy Beetz

Élisa Beetz studiowała rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Brukseli^[3]. Była uczennicą rzeźbiarza Alexandre’a Charpentiera, którego później poślubiła. Élisa Beetz-Charpentier działała głównie jako artystka od 1905 do 1924 roku^[4]. W latach 1910–1924 Beetz-Charpentier wystawiała się w Salonie Société Nationale des Beaux-Arts w Paryżu, do którego dołączyła w 1905 roku^[5]. W 1909 roku otrzymała pierwszą nagrodę w konkursie na tablicę w stulecie paryskiej firmy Pleyel^[6].

Jako rzeźbiarka i projektantka biżuterii pracowała głównie dla Maison de l’Art Nouveau Siegfrieda Samuela Binga^[2]. Jej najbardziej znanym dziełem jest brązowa statuetka z 1903 roku zatytułowana Mała żebraczka z mostu Pont des Arts, przedstawiająca dziewczynkę w płaszczu z kapturem^[7].

Życie prywatne

26 października 1886 roku wyszła za mąż za Charles Érasme Félix Constant^[8], z którym rozwiodła się 19 kwietnia 1893 roku^[9]. Jej drugim mężem był Alexandre Charpentier, również rzeźbiarz i medalier, a świadkami na ich ślubie w 1908 byli Claude Debussy i Auguste Rodin^[10]. Rok po ślubie została wdową, gdy jej mąż zmarł na raka 3 marca 1909 roku.

Kontrowersje

W roku 2017 heraldyk Jerzy Michta opublikował książkę^[11] z wynikami swoich badań, które wskazują, że przyjęta w roku 1927 forma godła Polski autorstwa Zygmunta Kamińskiego jest w rzeczywistości kopią wizerunku polskiego orła z plakietki ku czci Ignacego Paderewskiego zaprojektowanej w roku 1924 przez Élisę Beetz-Charpentier^[12]. W październiku 2018 roku Andrzej-Ludwik Włoszczyński, powołując się na publikację Jerzego Michty oraz przeprowadzone przez siebie badania stwierdził, że inspiracją Kamińskiego mogła być wyłącznie plakieta Elise Beetz-Charpentier z roku 1924^[13].

W grudniu 2018 roku Aleksander Bąk opublikował kopię umowy z dnia 15 maja 1934 roku, zawartej pomiędzy Mennicą Paryską a medalierką Élisą Beetz-Charpentier^[14]. Jego zdaniem stanowi to dowód, że plakieta nie została wyemitowana w roku 1924, lecz dopiero w roku 1934, a teza Jerzego Michty i wnioski sformułowane przez Andrzeja-Ludwika Włoszczyńskiego są niezgodne z prawdą^[15]. Włoszczyński skrytykował rozumowanie Bąka^[16].