Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
A potem tańczyliśmy
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
A potem tańczyliśmy (ang. And Then We Danced, gruz. და ჩვენ ვიცეკვეთ / Da chven vitsek'vet) – gruzińsko-francusko-szwedzki dramat filmowy z 2019 roku w reżyserii Levana Akina[1]. Zdjęcia kręcono w Tbilisi.
Obraz miał swoją światową premierę w ramach sekcji „Quinzaine des Réalisateurs” na 72. MFF w Cannes[2]. Był szwedzkim filmem zgłoszonym do rywalizacji o Oscara w kategorii filmu nieanglojęzycznego za rok 2019[3]. Otrzymał również Złotego Żuka w kategorii najlepszego filmu[4]. Pokazy filmu w Gruzji wywołały protesty skrajnych środowisk konserwatywnych ze względu na jego gejowską tematykę[5]. Nazwano go „pierwszym filmem LGBT+ z Kaukazu”[6].
Remove ads
Opis filmu
Młody tancerz Merab trenuje w Gruzińskim Balecie Narodowym, chcąc dostać się do głównego składu, co dawałoby mu możliwość uczestniczenia w międzynarodowym tournée. W trakcie prób jeden z głównych tancerzy zostaje zwolniony, zaś Merab startuje do rekrutacji na jego miejsce. Jego rywalem staje się Irakli, nowy chłopak w zespole. Po wspólnych treningach między mężczyznami zaczyna rodzić się uczucie, co w konserwatywnym środowisku gruzińskiego tańca narodowego staje się bardzo ryzykowne[7]. Dodatkowo sam Merab mieszka razem z rodziną i znajdują się w trudnej sytuacji materialnej[8].
Remove ads
Obsada
- Levan Gelbakhiani – Merab
- Bachi Valishvili – Irakli
- Ana Javakishvili – Mary
- Kacha Gogidze – Aleko
Odbiór
Podsumowanie
Perspektywa
Film został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków. W serwisie Rotten Tomatoes 93% z 84 recenzji zostało uznanych za pozytywne[9]. Na portalu Metacritic średnia ważona ocen wystawionych na podstawie 20 recenzji wyniosła 68 punktów na 100[10].
Film miał premierę na 72. MFF w Cannes, gdzie otrzymał 15-minutową owację na stojąco i zyskał generalnie pozytywne recenzje[2]. Zdobył nagrody i nominacje w takich festiwalach jak Złote Żuki 2020, Europejskie Nagrody Filmowe 2019, 25. Festiwal Filmowy w Sarajewie[4]. Był wyświetlany również na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago[11] i na Sundance Film Festival[12].
W Polsce A potem... był filmem otwarcia LGBT Film Festival. Zyskał przeważnie pozytywne recenzje polskich krytyków, którzy podkreślali zwłaszcza aktorstwo głównej pary i ukazaną przez nich fascynację, również w tańcu[13]. Oceniano, że pomimo krytyki homofobii gruzińskiego społeczeństwa, film jest "listem miłosnym do Gruzji" przez swoje dźwięki i kolory, ukazując tradycyjne gruzińskie stroje, tańce i dania[14]. Podkreślano również, że mimo tematyki, film Akina ma więcej wspólnego z Tamte dni, tamte noce Guadagnino, niż z Czarnym Łabędziem Aronofsky’ego[15].
Kontrowersje
Religijne i konserwatywne środowiska w Gruzji zbojkotowały film z powodu „promowania grzechu sodomii”. Gruziński skrajnie prawicowy biznesmen Lewan Wasadze ogłosił film „moralnym zagrożeniem dla naszej tkanki społecznej”, zaś szefowa baletu Suchiszwili, Nino Suchiszwili, odcięła się od tancerzy występujących w filmie, twierdząc, iż „homoseksualizm wśród gruzińskich tancerzy nie występuje”[8]. W dniu premiery wielotysięczne tłumy protestujących próbowały zakłócić pokazy filmu w Batumi i Tbilisi, zaś policja musiała ochraniać widzów[14]. Chociaż premiery nie przerwano, ranna została gruzińska aktywistka Ana Subeliani[16] i polityk opozycji Davit Berdzenishvili[17]. Gruziński Kościół Prawosławny odciął się od tych wydarzeń[18]. Z powodu protestów, reżyser zdecydował się zdjąć film z afisza po dwóch dniach[8]. Film stał się przyczynkiem do większej dyskusji o prawach osób nieheteronormatywnych w Gruzji. Utwory z jego ścieżki dźwiękowej puszczane były m.in. na demonstracjach[6].
Remove ads
Nagrody i nominacje
Warszawski Międzynarodowy Festiwal Filmowy 2019
- GLAAD Media, Najlepszy film wyświetlany wąskiemu gronu (nominacja)
Europejskie Nagrody Filmowe 2019
- Najlepszy europejski film wg uniwersytetów (EUFA) – Levan Akin (nominacja)
- Najlepszy europejski aktor – Levan Gelbakhiani (nominacja)
- Najlepszy film – Ketie Danelia, Mathilde Dedye (wygrana)
- Najlepszy aktor pierwszoplanowy – Levan Gelbakhiani (wygrana)
- Najlepsze zdjęcia – Lisabi Fridell (wygrana)
- Najlepszy scenariusz – Levan Akin (wygrana)
- Najlepszy reżyser – Levan Akin (nominacja)
- Najlepszy aktor drugoplanowy – Bachi Valishvili (nominacja)
- Najlepsza scenografia – Teo Baramidze (nominacja)[4]
25. Festiwal Filmowy w Sarajewie
- Serce Sarajewa dla najlepszego aktora - Levan Gelbakhiani (wygrana)[19]
10. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Odessie
- Grand Prix Nagroda Publiczności (wygrana)
- Najlepszy film (wygrana)
- Najlepszy aktor - Levan Gelbakhiani (wygrana[20])
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads