Akgul Amanmuradova

Akgul Chariyevna Amanmuradova (ur. 23 czerwca 1984 w Taszkencie) – uzbecka tenisistka.

Akgul Amanmuradova

Państwo	Uzbekistan
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1984 Taszkent
Wzrost	190 cm
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	2000
Zakończenie kariery	aktywna
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0 WTA, 10 ITF
Najwyżej w rankingu	50 (26 maja 2008)
Australian Open	2R (2006, 2009, 2013)
Roland Garros	3R (2010)
Wimbledon	1R (2008–2012)
US Open	3R (2011)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2 WTA, 16 ITF
Najwyżej w rankingu	36 (18 stycznia 2010)
Australian Open	2R (2009)
Roland Garros	2R (2012)
Wimbledon	3R (2008, 2010)
US Open	2R (2011)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Uzbekistan Igrzyska azjatyckie srebro Kanton 2010 gra pojedyncza brąz Doha 2006 gra drużynowa Uniwersjada brąz Taegu 2003 gra pojedyncza
Strona internetowa

Kariera tenisowa

Jest tenisistką praworęczną z oburęcznym backhandem. Swój debiut w turnieju wielkoszlemowym odnotowała w 2006 roku w Australian Open, wygrywając w pierwszej rundzie z Dally Randriantefy. W kolejnym meczu spotkała się z Danielą Hantuchovą, przegrywając 4:6, 1:6.

Najlepszym osiągnięciem Amanmuradovej w rozgrywkach Wielkiego Szlema jest trzecia runda gry pojedynczej podczas French Open z 2010 roku, kiedy uległa kwalifikantce Chanelle Scheepers w dwóch setach po 6:3 w każdym. W grze podwójnej osiągała trzecie rundy Wimbledonu w roku 2008 i 2010, natomiast w pozostałych turniejach wielkoszlemowych awansowała co najmniej do drugiej rundy.

Sklasyfikowana najwyżej na 50. miejscu w rankingu światowym, w maju 2008 roku. W rankingu gry podwójnej najwyżej została sklasyfikowana w styczniu 2010 – na 36. pozycji. Na swoim koncie ma dziesięć zwycięstw singlowych i szesnaście deblowych w zawodach ITF.

Od 2001 roku reprezentuje Uzbekistan w rozgrywkach Pucharu Federacji. Łącznie rozegrała ponad osiemdziesiąt spotkań singlowych i deblowych.

W 2005 roku osiągnęła swój pierwszy finał zawodów cyklu WTA Tour. W Taszkencie przegrała z Michaëllą Krajicek wynikiem 0:6, 6:4, 3:6.

Cztery lata później ponownie awansowała do finału tego turnieju. Tym razem nie sprostała Szachar Pe’er, ulegając 3:6, 4:6. Także w 2009 roku osiągnęła finał zawodów deblowych w Eastbourne. Razem z Ai Sugiyamą pokonały w nim wynikiem 6:4, 6:3 Samanthę Stosur i Rennae Stubbs.

W 2011 roku wspólnie z Chuang Chia-jung zwyciężyły w turnieju w Strasburgu. Wygrały z parą Natalie Grandin–Vladimíra Uhlířová 6:4, 5:7, 10–2.

W sezonie 2012 z towarzyszącą jej Vanią King awansowały do finału w Seulu. Tym razem uległy Raquel Kops-Jones i Abigail Spears 6:2, 2:6, 8–10.

Na początku lutego 2013 roku razem z Aleksandrą Panową grały w Pattai. W meczu mistrzowskim przegrały z Kimiko Date-Krumm oraz Casey Dellacqua wynikiem 3:6, 2:6.

Finały turniejów WTA

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
	Kategoria I
	Kategoria II
	Kategoria III
	Kategoria IV
	Kategoria V
2009 – 2020
	WTA Premier Mandatory
	WTA Premier 5
	WTA Premier
	WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)

Gra pojedyncza 2 (0-2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	9 października 2005	Taszkent	Twarda	Michaëlla Krajicek	0:6, 6:4, 3:6
Finalistka	2.	27 września 2009	Taszkent	Twarda	Szachar Pe’er	3:6, 4:6

Gra podwójna 4 (2-2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	20 czerwca 2009	Eastbourne	Trawiasta	Ai Sugiyama	Samantha Stosur Rennae Stubbs	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	2.	21 maja 2011	Strasburg	Ceglana	Chuang Chia-jung	Natalie Grandin Vladimíra Uhlířová	6:4, 5:7, 10–2
Finalistka	1.	23 września 2012	Seul	Twarda	Vania King	Raquel Kops-Jones Abigail Spears	6:2, 2:6, 8–10
Finalistka	2.	3 lutego 2013	Pattaya	Twarda	Aleksandra Panowa	Kimiko Date-Krumm Casey Dellacqua	3:6, 2:6

Bibliografia

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2013-12-26] (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-12-26] (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2013-12-26] (ang.).