Alfred Wallner

Alfred Maksymilian Karol Wallner, ps. „Kowal”^[1], „Bandera”^[2] (ur. 10 marca 1893 w Samborze, zm. 30 czerwca 1948 w Opolu) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, II-wiceprezes Zarządu Okręgu Poznań Związku Legionistów Polskich w 1936 roku^[3], działacz niepodległościowy.

Alfred Wallner

Kowal, Bandera

podpułkownik łączności
Pełne imię i nazwisko	Alfred Maksymilian Karol Wallner
Data i miejsce urodzenia	10 marca 1893 Sambor
Data i miejsce śmierci	30 czerwca 1948 Opole
Przebieg służby
Lata służby	1914–1934 1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	7 Batalion Telegraficzny
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Alfred Wallner wręcza sztandar Pocztowego Przysposobienia Wojskowego

Życiorys

Urodził się 10 marca 1893 w Samborze, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Albiny^[4][5][1]. Uczęszczał do Zakładu Naukowo-Wychowawczego Ojców Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem^[6]. W 1911 został członkiem Polowych Drużyn Sokolich.

W sierpniu 1914 wstąpił do 2 pułku piechoty Legionów Polskich^[4]. 24 czerwca został mianowany chorążym łączności^[7]. 1 listopada 1916 został awansowany na podporucznika^[7]. Po awansie został zastępcą komendanta Oddziału Telefonicznego Komendy LP^[8][9]. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, dowodził I plutonem w kompanii telegraficznej^[8][10]. Aresztowany i sądzony przez Austriaków po próbie przejścia części korpusu pod Rarańczą (15–16 lutego 1918)^[8]. 2 października 1918, po cesarskiej abolicji, został uwolniony^[8].

31 października 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika^[11]. 1 sierpnia 1919 objął dowództwo II batalionu telegraficznego w Puławach^[12][13]. 1 grudnia 1919 został awansowany na kapitana. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IIIa Łączności Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego^[14]. Według Ordre de Bataille wojsk łączności i formacji telefonicznych z 1 i 25 kwietnia 1920 pełnił w zastępstwie obowiązki szefa łączności 4 Armii^[15]. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w Korpusie Wojsko Łączności, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[16]. Następnie pełnił funkcję szefa łączności 3 Armii^[17].

1 maja 1921 został przeniesiony do II Batalionu Zapasowego Telegraficznego w Grudziądzu na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu^[18][19]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów łączności^[20]. Od 20 października 1922 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 3 pułku łączności w Grudziądzu^[4][21]. W marcu 1924 został przydzielony do Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu^[22] na stanowisko dowódcy batalionu szkolnego^[4]. W czerwcu 1924 został przeniesiony do 1 pułku łączności w Zegrzu na stanowisko kwatermistrza^[23][24]. W czerwcu 1926 został przeniesiony do 7 samodzielnego batalionu łączności w Poznaniu na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy batalionu^[25]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności^[26]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu^[27]. W 1929 dowodzona przez niego jednostka została przeformowana w 7 batalion telegraficzny^[28]. Z dniem 16 listopada 1932 został przydzielony na pięciomiesięczny informacyjny kurs dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów^[29]. Z dniem 1 kwietnia 1934 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów na okres sześciu miesięcy^[30]. W tym czasie powierzono mu obowiązki naczelnika Wydziału Technicznego Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Wilnie^[31]. Z dniem 30 września 1934 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym pozostawieniem w rezerwie w 7 batalionie telegraficznym^[32].

Od 1 października 1934 do września 1939 był dyrektorem Okręgu Poczt i Telegrafów w Poznaniu^[31][18][33]. Obowiązki dyrektora łączył z funkcją prezesa Okręgu Pocztowego Przysposobienia Wojskowego w Poznaniu.

W czasie okupacji niemieckiej i powstania warszawskiego pełnił służbę w Oddziale V Komendy Głównej Armii Krajowej na stanowisku kierownika działu Odtwarzania Sił Zbrojnych^[34][2]. Po kapitulacji powstania trafił do niemieckiej niewoli^[2]. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg^[35].

Zmarł 30 czerwca 1948^[2] w Opolu, w niewyjaśnionych okolicznościach, będąc zatrzymanym przez funkcjonariuszy Bezpieczeństwa Publicznego^[36][37]. Został pochowany na cmentarzu w Opolu, a później ekshumowany i przeniesiony do grobu rodzinnego na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku^[18].

Życie prywatne

Alfred Wallner był żonaty z Kazimierą z Kłodzianowskich (ur. 2 kwietnia 1893), z którą miał czworo dzieci: Daniłę (ur. 27 marca 1918 w Samborze), Zbigniewa (ur. 19 sierpnia 1920 w Kielcach, zm. 15 sierpnia 1932), Jerzego (ur. 19 kwietnia 1924 w Grudziądzu)^[5] i Alfreda Marię (ur. 1946)^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[38][39][1][40]}
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie pocztowo-telekomunikacyjnej”^[33]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[41] (po raz pierwszy „za czyny orężne w bojach Legionów Polskich”^[42])
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[43][41]