Andrzej Dańko

Andrzej Antoni Dańko (ur. 14 września 1945 w Krakowie) – polski mechanik, działacz opozycji demokratycznej w PRL, działacz związkowy, samorządowy, polityczny i społeczny, członek komisji praworządności i porządku publicznego z ramienia Zarządu Regionu małopolskiej Solidarności w Radzie Miasta Krakowa. Wieloletni członek fanklubu Elvisa Presleya. Andrzej Dańko jest określany największym fanem Elvisa w Polsce^[1].

Andrzej Dańko

Data i miejsce urodzenia	14 września 1945 Kraków
Zawód, zajęcie	mechanik działacz związkowy działacz społeczny samorządowiec

Życiorys

Urodził się w 1945 roku w Krakowie jako syn Jerzego i Aleksandry^[2].

W latach 1956–1957 działał w Związku Harcerstwa Polskiego^[3]. W 1959 pracował jako zaopatrzeniowiec w Szpitalu Miejskim w Katowicach^[3]. Następnie w latach 1960–1964 pracował jako mechanik w prywatnym zakładzie w Krakowie, w latach 1964–1966 w Fabryce Supertomasyny Bonarka tamże, w latach 1966–1970 w prywatnym zakładzie, w latach 1971–1975 w Skawińskich Zakładach Materiałów Ogniotrwałych w Skawinie^[3]. W 1966 roku był organizatorem w Bonarce wyjazdu na uroczystości milenijne na Jasną Górę^[3]. W marcu 1968 roku uczestniczył w wiecach studenckich w Krakowie^[3].

W 1974 roku uzyskał dyplom mistrzowski wydany przez Krakowską Izbę Rzemieślniczą^[3]. W latach 1975–1977 był monterem w Mostostalu Będzin, w Hucie Katowice^[3]. W latach 1977–1979 był starszym rzemieślnikiem, następnie młodszym maszynistą w Polskich Kolejach Państwowych Kraków^[3]. W latach 1979–1995 pracował jako mechanik w Krakowskich Zakładach Armatury^[3].

Po 1976 uczestniczył w kolportażu wydawnictw niezależnych Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Komitetu Obrony Robotników, m.in. dwutygodnika Robotnik^[3].

Od września 1980 roku był członkiem NSZZ „Solidarność”^[3]. Od października tegoż roku był członkiem Tymczasowego Komitetu Założycielskiego w Krakowskich Zakładach Armatury, a następnie członkiem Prezydium Komitetu Założycielskiego^[3]. W styczniu 1981 roku był współzałożycielem Biuletynu Informacyjnego „Solidarności” w Armaturze^[3]. Pracował w Sekcji Interwencji Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Małopolska, następnie w Zarządzie Regionu Małopolska^[3].

13 grudnia 1981 był jednym z przywódców strajku w Krakowskich Zakładach Armatury^[3][4]. W latach 1982–1988 był członkiem Prezydium Tymczasowego Komitetu Założycielskiego w Zakładach Armatury, współorganizatorem Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej Podgórze–Łęg–Skawina–Wieliczka^[3]. Był założycielem i w latach 1983–1987 autorem i koordynatorem pisma Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej Solidarność Podgórza, Łęgu, Skawiny i Wieliczki^[3].

W latach 1985–1988 był członkiem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Kraków, RKS Małopolska^[3]. Był organizatorem kolportażu w strukturach ponadzakładowych, akcji plakatowych, ulotkowych, malowania na murach, pomocy dla represjonowanych, wyjazdów wakacyjnych dzieci działaczy „Solidarności”^[3]. Był także animatorem kultury niezależnej w krypcie kościoła oo. Pijarów w Krakowie^[3]. Od września 1988 był członkiem jawnego Regionalnego Komitetu Strajkowego^[3]. W latach 1988–1995 był członkiem Tymczasowego Komitetu Założycielskiego, a następnie Komitetu Założycielskiego „Solidarności” w Krakowskich Zakładach Armatury^[3].

Od 29 grudnia 1981 aż do sierpnia 1989 był rozpracowywany przez Wydział III-A Komitetu Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej/Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Krakowie w ramach KE^[3]. W ramach tego rozpracowania otrzymał zastrzeżenie wyjazdów wniesione przez Wydział V Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Krakowie od 10 września 1985. Zastrzeżenie anulowano 12 października 1987^[2].

W latach 1989–1995 był delegatem na kolejne WZD Regionu Małopolska, był członkiem Prezydium Zarządu Regionu Małopolska, szefem Sekcji Interwencji^[3]. W 1989 roku był członkiem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”^[3]. Brał udział w kampanii wyborczej, organizował spotkania, plakatowanie^[3]. W pierwszej połowie lat 90. uczestniczył w głodówce w czasie strajku „Solidarności” Służby Zdrowia i tzw. budżetówki. Był członkiem Rady Politycznej Porozumienia Centrum^[3].

Przez trzy kadencje był członkiem Komisji Praworządności i Porządku Publicznego Rady Miasta Krakowa z ramienia Zarządu Regionu Małopolska „Solidarności”^[3].

Od 1995 roku był na rencie, następnie na emeryturze^[3]. W 2001 roku został członkiem oraz przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Fundacji Solidarni Solidarnym. Zaangażował się również w działalność Stowarzyszenia dla Małopolski^[3], w ramach którego organizował w 2002 roku kampanię profesora Jerzego Vetulaniego na prezydenta Krakowa^[5]. Organizował wystawy dokumentujące działalność opozycji demokratycznej w Polsce zatytułowane Drogi do Niepodległości^[3].

Odznaczenia

• Medal Małopolskiej „Solidarności” przyznany przez Małopolską Solidarność (1 lipca 2016)^[6]
• Medal „Dziękujemy za Wolność” przyznany przez Stowarzyszenie Sieć Solidarności (2019)^[7][8]