Antoni Głowacki

Antoni Głowacki (ur. 10 lutego 1910 w Warszawie, zm. 27 kwietnia 1980 w Wellington w Nowej Zelandii) – podpułkownik pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, as myśliwski II wojny światowej.

Antoni Głowacki

Antek, Toni

8 1/3 zwycięstw
Antoni Głowacki ok. 1945 roku
podpułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1910 Warszawa
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1980 Wellington
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Siły Obronne Nowej Zelandii
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF Royal New Zealand Air Force
Jednostki	1. pułk lotniczy dywizjon 501 RAF dywizjon 303 dywizjon 308 dywizjon 309 dywizjon 307 dywizjon 302
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa o Anglię
Późniejsza praca	lotnictwo cywilne
Odznaczenia

Antoni Głowacki ze swoim Spitfirem w dywizjonie 303

Życiorys

Po technikum dostał się do Szkoły Wawelberga i Rotwanda. W 1926 wstąpił do Aeroklubu Warszawskiego^[1]. W wieku 18 lat dostał pracę jako kierownik laboratorium w jednej z fabryk Philipsa^[2] i pracował tam do 1930. Szkolenie lotnicze rozpoczął koło Łodzi na lotnisku Lublinek, później trafił do Szkoły w Dęblinie, którą ukończył w 1935. Następnie służył w 1. pułku lotniczym, od 1938 pracował w dęblińskiej szkole jako instruktor^[1].

Podczas kampanii wrześniowej walczył w plutonie lotnictwa towarzyszącego pod dowództwem kpt. Juliana Łagowskiego, który został przydzielony do Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. W styczniu 1940 dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie dzięki doskonałej znajomości języka angielskiego rozpoczął szkolenia na samolotach bombowych w bazie Sutton Bridge. Poprosił o przeniesienie do lotnictwa myśliwskiego^[1]. W sierpniu 1940 przeszedł w stopniu sierżanta do 501 dywizjonu myśliwskiego „County of Gloucester”, który stacjonował w Gravesend. Latał na Hurricanach^[3].

24 sierpnia 1940, w ciągu jednego dnia, w 3 lotach bojowych zestrzelił 5 niemieckich samolotów (jako jedyny Polak). Tydzień później został zestrzelony, lądował przymusowo i rozbił samolot (Hawker Hurricane o znakach SD-A), sam został poważnie ranny. Po wyleczeniu został skierowany jako instruktor do bazy RAF-u w Usworth. W listopadzie 1941 trafił do słynnego dywizjonu 303. W połowie 1943 trafił do 308 dywizjonu myśliwskiego „Ziemi Krakowskiej”, następnie do 309 dywizjonu myśliwsko-rozpoznawczego „Ziemi Czerwieńskiej”. Latał w 307 dywizjonie „Lwowskich Puchaczy”, a na koniec trafił do 302 "Poznańskiego" dywizjonu myśliwskiego, gdzie koniec wojny zastał go w stopniu podpułkownika^[3].

Po wojnie trafił do Nowej Zelandii, był instruktorem w bazie lotniczej Ohakea w stopniu kapitana ucząc młodych pilotów latania na samolotach odrzutowych Vampire. W 1960 zakończył służbę w armii i został zatrudniony w nowozelandzkim Departamencie Lotnictwa Cywilnego^[2]. Zmarł 27 kwietnia 1980 w Wellington w Nowej Zelandii^[3].

Zwycięstwa powietrzne

Na liście Bajana zajmuje 17. pozycję z wynikiem 8 i 1/3 zestrzeleń pewnych, 3 prawdopodobnych i 4 uszkodzonych^[4].

Zestrzelenia pewne:

• Ju 87 – 15 lipca 1940 (pilotował Hurricane Mk. I, SD-A nr VZ124)
• Do 215 – 15 lipca 1940
• Bf 109 – 24 sierpnia 1940
• Ju 88 – 24 sierpnia 1940
• Bf 109 – 24 sierpnia 1940
• Bf 109 – 24 sierpnia 1940
• Ju 88 – 24 sierpnia 1940
• Bf 109 – 28 sierpnia 1940 (pilotował SD-O nr VZ234)
• 1/3 He 111

Zestrzelenia prawdopodobne:

• Fw 190 – 27 kwietnia 1942
• Fw 190 – 19 sierpnia 1942

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8814^[5]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie^[6]
• Medal Lotniczy – czterokrotnie
• Odznaka Pilota
• Distinguished Flying Cross – Wielka Brytania
• Distinguished Flying Medal – Wielka Brytania
• Odznaka Pilota RAF – Wielka Brytania