August Wilkoński

August Wilkoński ps. Au-Wi (ur. 28 sierpnia 1805 w Kąkolewie koło Leszna, zm. 4 lutego 1852 w Siekierkach koło Swarzędza)^[1] – prozaik, satyryk, krytyk literacki, uczestnik powstania listopadowego.

August Wilkoński

Au-Wi

Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1805 Kąkolewo
Data i miejsce śmierci	4 lutego 1852 Siekierki Wielkie
Zawód, zajęcie	prozaik, satyryk, krytyk literacki

Życiorys

Urodził się jako syn Marianny Borzęckiej i Franciszka Wilkońskiego^[2] herbu Odrowąż.

W młodości brał udział w powstaniu listopadowym. Walczył w bitwach pod Iganiami, Grochowem, Ostrołęką i na Woli.

W 1832 skazany na 12 lat twierdzy za zabicie oficera pruskiego w pojedynku, po uwolnieniu w 1836 przeniósł się z zaboru pruskiego do rosyjskiego. Od 1840 mieszkał w Warszawie. W latach 1848–1850 więziony za działalność patriotyczną. W 1851 został wydalony z Królestwa Polskiego i osiadł w Poznańskiem.

Był prezesem honorowym grupy literatów warszawskich zwanej Cechem Głupców, która ukształtowała się 1844-1845 w salonie Wilkońskich przy ówczesnej ul. Nowosenatorskiej (obecnie J. Moliera) i rozpadła w wyniku aresztowań w 1846. Pełnił funkcję redaktora almanachu tej grupy Dzwon Literacki. Współpracował z Dziennikiem Warszawskim.

Wilkoński jest zaliczany do najlepszych polskich humorystów głównie dzięki zbiorowi Ramoty i ramotki literackie (druk w Bibliotece Warszawskiej 1841-1845 i w Dzwonie Literackim 1846, wydanie 1. tom 1-4, 1845-1846, wydanie 2. poszerzone tom 1-5, 1862, wybór 1950).

August Wilkoński był mężem Pauliny Wilkońskiej.

Jest patronem ulicy na warszawskich Bielanach^[3] od 1961 oraz w Lesznie^[4], a oboje małżonkowie ulicy w Swarzędzu^[5].