Barwienie przyżyciowe

Barwienie przyżyciowe – barwienie żywych komórek, lub tkanek barwnikami, które nie są dla nich toksyczne^[1]. Barwienie to umożliwia badanie struktury żywych komórek oraz obserwację dynamicznych procesów w nich zachodzących, unikając zaburzeń spowodowanych śmiercią komórek i procesów po niej następujących. Barwienie przeżyciowe jest przydatne w technikach diagnostycznych i chirurgicznych w różnych specjalnościach medycznych^[2]. W przypadku barwienia pozażyciowego, żywe komórki są usuwane z organizmu, podczas gdy barwienie przyżyciowe odbywa się poprzez wstrzyknięcie lub wprowadzenie barwnika do organizmu. Termin „barwienie pozażyciowe” (ang. supravital staining) jest używany przez niektórych autorów w odniesieniu do barwienia przyżyciowego (ang. vital staining), a przez innych zamiennie z barwieniem przyżyciowym, przy czym podstawowym założeniem jest to, że badana komórka jest nadal żywa^[3][4].

Barwienie przyżyciowe

Barwienie przyżyciowe błękitem metylenowym komórki błony śluzowej jamy ustnej człowieka.
Metoda
Zastosowanie	Umożliwienie badania struktur żywych komórek
Zabarwienie wybranych struktur

W bardziej ścisłym znaczeniu termin „barwienie przyżyciowe” ma znaczenie przeciwstawne do barwienia pozażyciowego. Podczas gdy w barwieniu pozażyciowym żywe komórki przejmują barwę – w „barwieniu przyżyciowym” – najbardziej akceptowanym, choć pozornie paradoksalnym znaczeniu tego terminu, żywe komórki wykluczają barwę, tj. barwią się ujemnie, a tylko martwe komórki barwią się pozytywnie, a zatem żywotność może być oceniana przez zliczenie odsetka wszystkich komórek, które wybarwiają się ujemnie^[5].

Barwniki przyżyciowe

• Eozyna
• Jodek propidyny
• Błękit trypanu
• Błękit metylenowy
• Erytrozyna
• 7-Aminoaktynomycyna D
• Zieleń Janusowa B – prosty barwnik używany w histologii^[1].

Zobacz też

• Barwienie bakterii
• Barwienie hematoksyliną i eozyną