Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Beata Szydło
polska polityk, Prezes Rady Ministrów w latach 2015−2017, posłanka do parlamentu europejskiego 2019-) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Beata Maria Szydło z domu Kusińska[1] (ur. 15 kwietnia 1963 w Oświęcimiu) – polska polityk, etnograf i działaczka samorządowa, w latach 2015–2017 prezes Rady Ministrów.
.jpg)
.jpg)
Posłanka na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji (2005–2019), posłanka do Parlamentu Europejskiego IX i X kadencji (od 2019), wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości (od 2010), wiceprezes Rady Ministrów oraz przewodnicząca Komitetu Społecznego w pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego (2017–2019).
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wykształcenie i praca zawodowa
Jest absolwentką Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Konarskiego w Oświęcimiu[2]. W 1987 ukończyła studia z zakresu etnografii na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[3]. W latach 1989–1995 była doktorantką na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UJ. W 1997 ukończyła studia podyplomowe dla menedżerów kultury w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, a w 2001 na Akademii Ekonomicznej w Krakowie zarządzanie samorządem terytorialnym w Unii Europejskiej[3]. Od 1987 do 1995 pracowała jako asystent w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa, następnie kierowała działem merytorycznym w Libiąskim Centrum Kultury. W latach 1997–1998 była dyrektorem ośrodka kultury w Brzeszczach. W 1998 objęła stanowisko burmistrza Brzeszcz, które zajmowała do 2005. Pełniła także funkcję radnej powiatu oświęcimskiego z listy Akcji Wyborczej Solidarność (1998–2002). W wyborach w 2002 została wybrana do sejmiku małopolskiego z listy Wspólnoty Małopolskiej[4], jednak zrezygnowała z mandatu, pozostając na stanowisku burmistrza. W 2004 została wiceprezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w gminie Brzeszcze.
Działalność polityczna do 2015
W 2005 zgłosiła akces do Platformy Obywatelskiej, jednak ostatecznie nie znalazła się w jej szeregach. Wstąpiła natomiast do Prawa i Sprawiedliwości[5][6]. Z listy tej partii została wybrana na posła V kadencji z najlepszym wynikiem w okręgu chrzanowskim (14 447 głosów)[7]. W Sejmie V kadencji zasiadała w Komisji Gospodarki i Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej[8]. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskała mandat poselski, otrzymując 20 486 głosów[9]. 24 lipca 2010 została wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości[10]. W wyborach do Sejmu w 2011 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, otrzymała 43 612 głosów[11]. We wrześniu 2014 zastąpiła Stanisława Kostrzewskiego na stanowisku skarbnika PiS (dwa lata później zastąpiła ją na tej funkcji Teresa Schubert). Podczas VI i VII kadencji Sejmu zasiadała w Komisji Finansów Publicznych, pełniąc funkcję zastępcy przewodniczącego[3]. W trakcie kampanii w związku z wyborami prezydenckimi w 2015 kierowała sztabem wyborczym kandydata swojej partii Andrzeja Dudy[12], który te wybory wygrał.
Prezes Rady Ministrów
20 czerwca 2015 Jarosław Kaczyński poinformował o wyznaczeniu Beaty Szydło jako kandydatki PiS na premiera po wyborach parlamentarnych w 2015[13], w których została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 96 127 głosów[14]. 27 października 2015 komitet polityczny PiS zdecydował, że Beata Szydło będzie kandydatem tej partii na stanowisko prezesa Rady Ministrów[15]. 9 listopada, po kolejnym posiedzeniu komitetu politycznego, jej kandydatura została potwierdzona przez Jarosława Kaczyńskiego, a Beata Szydło ogłosiła nazwiska kandydatów na ministrów[16].
13 listopada 2015 prezydent RP Andrzej Duda desygnował ją na urząd prezesa Rady Ministrów[17], a 16 listopada 2015 powołał ją na to stanowisko[18] i dokonał zaprzysiężenia członków jej nowego rządu[19]. 18 listopada 2015 Beata Szydło wygłosiła exposé, a jej rząd uzyskał wotum zaufania większością 236 głosów za przy 202 głosach przeciw i 18 wstrzymujących się[20].
Za programowy priorytet swojego gabinetu Beata Szydło uznała projekt wprowadzający comiesięczne świadczenie wychowawcze wynoszące 500 zł na drugie i kolejne dzieci oraz na niektóre pierwsze dzieci (zależnie od progu dochodowego)[21]. Negatywną opinię do tego projektu zgłosiło Ministerstwo Finansów, podnosząc głównie kwestię wyliczeń skutków finansowych oraz potencjalnej dezaktywizacji zawodowej kobiet[22]. Ustawa wprowadzająca ten program została przegłosowana w parlamencie, a w lutym 2016 podpisana przez prezydenta[23].
W grudniu 2015 wstrzymała publikację w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 34/15 z 3 grudnia 2015 dotyczącego zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej niektórych przepisów ustawy z 25 czerwca 2015 o Trybunale Konstytucyjnym, gdyż w jej ocenie mógł on zostać wydany z „wadami prawnymi”[24]. Było to pierwsze zakwestionowanie przez władzę wykonawczą legalności wyroku Trybunału Konstytucyjnego w jego historii[24]. Śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień w związku z zaniechaniem publikacji wyroku wszczął prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie[25]. Zostało ono umorzone w styczniu 2016 wobec braku znamion przestępstwa. W uzasadnianiu stwierdzono, że od 4 do 16 grudnia 2015 wyrok nie był publikowany z przyczyn leżących po stronie premiera, co skutkowało zagrożeniem dla interesu publicznego, jednakże nie stwierdzono zaistnienia po stronie Beaty Szydło znamion podmiotowych, tj. świadomości działania na szkodę interesu publicznego[26]; w 2025, z uwagi na „niepełną i jednostronnie kierunkową” ocenę prokuratora, śledztwo zostało wznowione[27]. W marcu 2016 wstrzymała publikację w Dzienniku Ustaw kolejnego wyroku Trybunału Konstytucyjnego – w sprawie K 47/15 – twierdząc, że nie może opublikować czegoś, co jest „stanowiskiem niektórych sędziów TK”[28][29]. Do 27 maja wstrzymała publikację siedmiu następnych wyroków TK[30][31].
Działania jej rządu oraz prezydenta Andrzeja Dudy w sprawie Trybunału Konstytucyjnego zostały przez Parlament Europejski w rezolucji z 13 kwietnia 2016 uznane za prowadzące „do faktycznego paraliżu Trybunału Konstytucyjnego, a tym samym do zagrożenia dla demokracji, praw człowieka i praworządności w Polsce”. W dokumencie tym PE wezwał polskie władze do wykonania przygotowanych przez Komisję Wenecką zaleceń[32].
7 grudnia 2017, po wygranym dla rządu w tymże dniu w Sejmie głosowaniu w sprawie konstruktywnego wotum nieufności[33], podczas posiedzenia Komitetu Politycznego Prawa i Sprawiedliwości zadeklarowała złożenie rezygnacji z funkcji prezesa Rady Ministrów i tym samym dymisję swojego rządu. Władze partii na jej następcę rekomendowały wicepremiera Mateusza Morawieckiego[34]. 8 grudnia złożyła rezygnację, zaś prezydent Andrzej Duda przyjął dymisję jej gabinetu[35].
Działalność od 2017
Beata Szydło zakończyła urzędowanie 11 grudnia 2017, gdy prezydent dokonał zaprzysiężenia członków rządu Mateusza Morawieckiego. Tego samego dnia w nowym gabinecie objęła stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów[36]. Nowy premier powierzył jej funkcję przewodniczącej Komitetu Społecznego Rady Ministrów[37].
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 uzyskała mandat deputowanej, startując z list PiS w okręgu obejmującym województwa małopolskie i świętokrzyskie. Osiągnęła najwyższy wynik w skali kraju – 525 811 głosów[38]. W związku z wyborem do PE 3 czerwca 2019 zakończyła pełnienie funkcji rządowych[39].
W Parlamencie Europejskim IX kadencji dołączyła do grupy Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych. Została też zastępcą członka w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów. Później dołączyła też do Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii[40]. Jako przedstawicielka frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów kandydowała na przewodniczącą Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych. 10 lipca jej kandydatura została odrzucona (otrzymała 21 głosów za i 27 głosów przeciw). Drugie przegrane głosowanie nad jej kandydaturą odbyło się 15 lipca (otrzymała 19 głosów za i 34 głosy przeciw). Nie ubiegała się ponownie o tę funkcję[41].
W kwietniu 2021 minister kultury, dziedzictwa narodowego i sportu Piotr Gliński powołał ją w skład Rady Muzeum przy Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu[42]. W reakcji na tę decyzję, sprzeciwiając się nominacji w skład tego gremium osoby ściśle związanej ze środowiskiem politycznym, z członkostwa w radzie zrezygnowali Stanisław Krajewski, Marek Lasota, Krystyna Oleksy i Edward Kosakowski[43][44]. W lutym 2022 objęła funkcję przewodniczącej Rady Programowej Narodowego Instytutu Kultury i Dziedzictwa Wsi[45].
W kolejnych wyborach europejskich w 2024 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, otrzymując 285 336 głosów[46]. Ponownie weszła w skład Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii[40].
Remove ads
Wyróżnienia
W 2016 otrzymała nagrodę „Specjalny Polski Kompas 2016”, przyznaną przez „Gazetę Bankową”[47]. W 2017 została wyróżniona nagrodą „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie” Ruchu Światło-Życie (za wprowadzanie w życie narodu katolickiej nauki społecznej, zwłaszcza w zakresie wspierania rodzin)[48], a także tytułem „Człowieka Roku” 2016 Forum Ekonomicznego w Krynicy[49][50]. W tym samym roku znalazła się na 10. miejscu w rankingu 22 najbardziej wpływowych kobiet w polityce według „Forbesa”, plasując się jednocześnie na 31. miejscu listy 100 najbardziej wpływowych kobiet świata sporządzonej przez to czasopismo[51].
Remove ads
Życie prywatne
Pochodzi z Przecieszyna w gminie Brzeszcze[52]. Jest córką Zygmunta i Wiktorii[1]. Ojciec był górnikiem, matka natomiast pracowała w opiece społecznej[53]. Jej mężem od 1987 jest Edward Szydło (ur. 1958)[54], z wykształcenia historyk, pracownik Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Oświęcimiu oraz dyrektor Społecznej Szkoły Zarządzania i Handlu w Oświęcimiu[55]. Mają dwóch synów – Tymoteusza (były duchowny katolicki) i Błażeja[52][53].
Wyniki wyborcze
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads