Bob O’Farrell

Bob O’Farrell, właśc. Robert Arthur O’Farrell (ur. 19 października 1896, zm. 20 lutego 1988) – amerykański baseballista, który występował na pozycji łapacza w Major League Baseball przez 21 sezonów.

Bob O’Farrell

łapacz
Pełne imię i nazwisko	Robert Arthur O’Farrell
Data i miejsce urodzenia	19 października 1896 Waukegan
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1988 Waukegan
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	5 września 1915
Ostatni występ	23 września 1935
Statystyki
Średnia uderzeń	0, 273
Home runy	51
Uderzenia	1120
RBI	549
Kariera klubowa
Lata Kluby 1915–1925 Chicago Cubs 1925–1928 St. Louis Cardinals 1928–1932 New York Giants 1933 St. Louis Cardinals 1934 Cincinnati Reds 1934 Chicago Cubs 1935 St. Louis Cardinals
Kariera menedżerska
Lata Kluby 1927 St. Louis Cardinals 1934 Cincinnati Reds

Zawodową karierę rozpoczynał w Chicago Cubs^[1]. W 1918 wystąpił w World Series, w którym Cubs ulegli Boston Red Sox w sześciu meczach^[2]. W maju 1925 w ramach wymiany przeszedł do St. Louis Cardinals^[3].

W 1926 roku, w siódmym meczu w World Series przeciwko New York Yankees, wykonał decydujący, kończący mecz rzut do drugobazowego Rogersa Hornsby’ego, który wyautował Babe'a Rutha przy próbie skradzenia bazy^[4]. W tym samym sezonie został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem^[5]. W 1927 zastąpił na stanowisku grającego menadżera Hornsby’ego, który odszedł do New York Giants^[6].

Występował potem jeszcze w New York Giants, Chicago Cubs, Cincinnati Reds oraz ponownie w Cardinals^[1]. Po zakończeniu kariery był między innymi menadżerem Cincinnati Reds^[7].

Nagrody i wyróżnienia

• MVP National League (1926)^[5]
• Zwycięzca w World Series (1926)^[4]