Bobby Moore

Bobby Moore, właśc. Robert Frederick Chelsea Moore (ur. 12 kwietnia 1941 w Barking, zm. 24 lutego 1993 w Londynie) – angielski piłkarz, środkowy obrońca. Mistrz świata z roku 1966.

Ten artykuł dotyczy angielskiego piłkarza. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Bobby Moore

Pełne imię i nazwisko	Robert Frederick Chelsea Moore
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1941 Barking, Anglia
Data i miejsce śmierci	24 lutego 1993 Londyn
Obywatelstwo	brytyjskie
Wzrost	178 cm
Pozycja	stoper (środkowy obrońca)
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1958–1974 West Ham United 544 (24) 1974–1977 Fulham 124 (1) 1976 → San Antonio Thunder (wyp.) 24 (1) 1978 Seattle Sounders 7 (0) 1978 Herning Fremad 9 (0) 1983 Carolina Lightnin' 8 (0) W sumie: 716 (26)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1962–1973 Anglia 108 (2)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1980 Oxford City 1981–1982 Eastern AA 1984–1986 Southend United
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
MŚ I miejsce Anglia 1966 piłka nożna ME III miejsce Włochy 1968 piłka nożna

Życiorys

Uchodzi za najlepszego stopera w historii angielskiej piłki. Zawodnikiem West Ham United został w 1956, w pierwszym składzie debiutował dwa lata później^[1]. Szybko stał się podstawowym zawodnikiem popularnych Młotów, przez ponad 10 lat był kapitanem drużyny. Z WHU w 1964 zdobył Puchar Anglii, a rok później sięgnął po Puchar Zdobywców Pucharów^[1]. Do 1974 w barwach West Ham rozegrał 544 ligowych spotkań, w których strzelił 24 bramki^[2].

W tym samym roku odszedł do lokalnego rywala, grającego w niższej lidze Fulham F.C. W 1975 dotarł z tym klubem do finału Pucharu Anglii, gdzie jednak jego nowy zespół przegrał z West Ham^[1]. W Fulham grał do 1977 (124 mecze). Pod koniec kariery występował w klubach amerykańskich: San Antonio Thunder (1976), Seattle Sounders (1978) oraz Carolina Lightnin' (1983), a także w duńskim Herning Fremad (1978)^[2].

W reprezentacji Anglii debiutował 20 maja 1962 w meczu z Peru w Limie. Następne spotkania rozegrał już w finałach MŚ 62 – wystąpił we wszystkich meczach Anglików^[3]. Rok później po raz pierwszy został kapitanem drużyny narodowej, łącznie honorową funkcję pełnił aż 90-krotnie. Poprowadził Anglię do jedynego tytułu mistrza świata w historii i 30 lipca 1966 odebrał z rąk Elżbiety II Złotą Nike^[1][4].

W 1968 mógł świętować zdobycie brązowego medalu mistrzostw Europy^[5]. W 1970 wystąpił w swoich trzecich finałach MŚ i ponownie był kapitanem zespołu. Anglia jednak nie obroniła tytułu, a sam Moore tuż przed turniejem, podczas zgrupowania kadry w Kolumbii, został oskarżony o kradzież biżuterii. Areszt opuścił jednak już po kilku dniach i mógł dołączyć do drużyny. Prawdopodobnie była to prowokacja mająca utrudnić Anglikom przygotowania do turnieju finałowego w Meksyku^[4].

Mimo niepowodzenia w MŚ 1970 nadal miał pewne miejsce w kadrze. Reprezentacyjną karierę zakończył 14 listopada 1973 w meczu z Włochami^[3]; w tym samym roku Anglia przegrała rywalizację o awans do MŚ 74 z Polską. Moore znacząco przyczynił się do porażki Anglików w Chorzowie (0:2). Miał udział przy pierwszej bramce (w niektórych opracowaniach uznawany jest za strzelca gola samobójczego), drugą Włodzimierz Lubański strzelił po samotnym rajdzie – wcześniej odebrał piłkę właśnie Moore’owi. Łącznie w reprezentacji rozegrał 108 spotkań i strzelił dwie bramki^[3].

Zmarł na raka jelita grubego.

Przed stadionem Wembley stoi jego pomnik. Martin Peters, Geoff Hurst i Bobby Moore (WHU) oraz Ray Wilson (Everton F.C.) są także przedstawieni na pomniku mistrzów świata 1966 – wzorowanym na fotografii wykonanej po finale, który stoi przed stadionem West Ham United w Londynie.