Bogumiła Rouba

Bogumiła Jadwiga Rouba (z domu Anszperger, ur. 16 października 1947 w Bełchatowie) – polski przedstawiciel nauk o sztukach pięknych, specjalizująca się w konserwacji malarstwa i rzeźby polichromowanej.

Bogumiła Rouba

Data i miejsce urodzenia	16 października 1947 Bełchatów
profesor nauk plastycznych
Specjalność: konserwacja malarstwa i rzeźby polichromowej
Alma Mater	Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Doktorat	1983
Profesura	20 sierpnia 2001[1]
Uczelnia	Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Odznaczenia

W 1965 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Bełchatowie. Studiowała biologię na Uniwersytecie Łódzkim oraz sztuki piękne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Specjalizowała się w konserwacji i restauracji dzieł sztuki, wykładanej przez Jerzego Wolskiego. Studia ukończyła w 1972 roku i podjęła pracę jako asystent naukowo techniczny w Katedrze Konserwacji Malarstwa i Rzeźby Polichromowanej na Wydziale Sztuk Pięknych UMK.

W 1983 roku uzyskała stopień doktora. Tematem rozprawy doktorskiej była Budowa techniczna obrazów XIX-wiecznych malowanych na handlowych podobraziach płóciennych, a promotorem Zbigniew Brochwicz. W 1993 roku uzyskała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie przewód kwalifikacyjny II stopnia, na podstawie rozprawy Osłony odwroci jako metoda profilaktycznej ochrony obrazów.

W 1995 roku otrzymała stanowisko profesora UMK, a w 2001 – tytuł profesora sztuk plastycznych. W latach 2001–2014 kierowała Zakładem Konserwacji Malarstwa i Rzeźby Polichromowanej UMK. Wraz ze współpracownikami prowadziła m.in. badania nad możliwością wykorzystania metod optyki koherentnej do analiz konserwatorskich, w tym badań reakcji obrazów na zmiany klimatu i możliwości nieinwazyjnego rejestrowania tych zmian oraz badania możliwości pomiarów naprężeń powstających w obrazach metodami fizycznymi. Brała udział w ponad 80 konferencjach naukowych.

Pracowała przy konserwacji obiektów w katedrze Św. Janów, kościele św. Ducha, kościele św. Jakuba w Toruniu. Kierowała zespołem, który prowadził restaurację malowideł w klasztorze bernardynów w Skępem. Była doradcą przy konserwacji Dworu Artusa w Gdańsku, pracowała w komisji eksperckiej ds. Sądu Ostatecznego Hansa Memlinga.

Została odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[2][3], a także krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice (2010).

Wybrane publikacje

• Budowa techniczna obrazów XIX-wiecznych malowanych na handlowych podobraziach płóciennych (1988, ISBN 83-231-0087-X)
• Pielęgnacja świątyni (2000, ISBN 83-86471-17-4)
• Podobrazia płócienne w procesie konserwacji (2000, ISBN 83-231-1141-3)
• Pielęgnacja świątyni i innych zabytków. Książka nie tylko dla księży (Toruń 2014, ISBN 978-83-231-3196-0)