Bolesław Fac

Bolesław Fac (ur. 9 lutego 1929 w Międzychodzie, zm. 12 stycznia 2000 w Gdańsku) – polski poeta, prozaik, publicysta, z wykształcenia inżynier budownictwa okrętowego^[1].

Bolesław Fac

Data i miejsce urodzenia	9 lutego 1929 Międzychód
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 2000 Gdańsk
Dziedzina sztuki	poeta, prozaik, publicysta, tłumacz

Życiorys

Grób na Cmentarzu Srebrzysko

Urodził się jako syn Alojzego Faca, urzędnika sądowego, oraz Rozalii z domu Duszyńskiej. Wychowywał się w Bydgoszczy, gdzie również uczył się w Miejskim Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika^[2]. W 1947 roku zamieszkał w Gdańsku^[3]. W 1950 ukończył Conradinum.^[4] W tym samym roku zatrudniony został w Stoczni Gdańskiej im. Lenina^[2]. Od 1952 do 1954 studiował w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej^[3].

Debiutował w 1956 wierszami na łamach dwutygodnika studenckiego Kontrasty. Pierwszą książkę wydał trzy lata później. Animator życia literackiego i kulturalnego w Gdańsku. Współtwórca teatru studenckiego „Kontrapunkt”, Grupy Literackiej „Seledyn” (B. Justynowicz, A. Hęćko), kabaretu „Szkoła Grafomanów” (M. Stecewicz, B. Justynowicz, Jerzy Afanasjew). W swoim dorobku miał kilkanaście tomów wierszy, siedem powieści, sztuki teatralne, a także przekłady z niemieckiej literatury współczesnej.

Zmarł w Gdańsku, pochowany na cmentarzu Srebrzysko^[4] (rejon III, taras I, skarpa, grób 18)^[5].

Twórczość

Poezja

• Gotyk dźwięku (1959)^[6],
• Definicje osobiste (1964)^[7],
• Analogie (1966)^[8],
• Ścinanie kani (1970)^[9],
• Damroka (1973)^[10],
• Oswojeni z tandetą (1973)^[11],
• Odpust z frëpką (1974)^[12],
• Faksymile (1977)^[13],
• Wie sol man regieren (1980),
• Zegar w brzuchu Jonasza (1980)^[14],
• Die qual ist verschüt (1983),
• Królowanie kaszubskie (1984)^[15],
• Sina jesień (1984)^[16],
• Wspólne zmartwienia (1987)^[17][18],
• Sztuka przemilczeń (1988)^[2],
• Rozmowy o zmierzchu (1991)^[19],
• Gedichte (1995)^[20],
• Doniesienia dochodzenia (1999)^[21]

Proza

• Ucieczka niedaleko (1963)^[22],
• Na pamięć (1976)^[23],
• Na widoku (1979)^[24],
• Rzeźnia Maksa Heroda (1981)^[25],
• Misja specjalna (1982)^[26],
• Aureola, czyli powrót do Wrzeszcza (1990)^[27],
• Jesienny obłok jeziora (1996)^[28],
• Mroczne uciechy wojny (1999)^[29]

Inne

• Zakonnica dla księcia (1977)^[30],
• Trzy eseje (1998)^[31],
• Günter Grass, przyjaciel z ulicy Lelewela (1999)^[32]

Nagrody

• Nagroda bydgoskiej „Wiosny Poetyckiej” za wiersz Skarga byłego Wolnego Miasta Gdańska (1962)^[33]
• Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (za 1991)^[34]

Upamiętnienie

Od 1991 roku odbywa się Konkurs Literacki Miasta Gdańska^[35]. Bolesław Fac jest patronem tego konkursu od 2000^[36].