Całopalenie

Całopalenie lub ofiara całopalenia (hebr. עלה, trb. 'ola, stgr. ὁλόκαυστος, trb. holokaustos^[1], łac. holocaustum) – ofiara składana bóstwu, całkowicie trawiona przez ogień^[2].

Ofiarowanie Izaaka, Caravaggio

Nie mylić z: Ciałopalenie.

Obrzęd popularny szczególnie w tradycji żydowskiej, wielokrotnie wspomniany w Biblii. Po raz pierwszy w starotestamentowym obrazie potopu, następnie między innymi w kontekście ofiary Abrahama (ostatecznie dokonanej z baranka, zamiast jego syna Izaaka^[2]). Oprócz tego sposób i okoliczności jego przeprowadzania zostały opisane również w Księdze Liczb oraz w Kodeksie Kapłańskim pochodzącym z Księgi Kapłańskiej – tam, pełniący rolę różnych rodzajów ofiar, na przykład ofiary codziennej lub ofiary w szabat^[3].

Dla wyznawców judaizmu całopalenie było znakiem uznania Jahwe za prawdziwego Boga. Pomimo tego, że na początku ofiary te mogły mieć charakter indywidualny, z czasem wykonywanie rytuału zostało zarezerwowane jedynie kapłanom^[2].

Palenie ofiary jest symbolem, że składający ofiarę niczego z niej nie zabierze ze sobą z powrotem.

Zobacz też

• kremacja
• holokaust