Loading AI tools
portugalski piłkarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cristiano Ronaldo (wym. [kɾɨʃtiˈɐnu ʁuˈnaɫdu]), właśc. Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro (ur. 5 lutego 1985 w Funchal) – portugalski piłkarz, występujący na pozycji napastnika w saudyjskim klubie Al-Nassr oraz w reprezentacji Portugalii, której jest kapitanem. Złoty medalista Mistrzostw Europy 2016, srebrny medalista Mistrzostw Europy 2004. Uczestnik Mistrzostw świata: 2006, 2010, 2014, 2018, 2022 i Mistrzostw Europy: 2004, 2008, 2012, 2016, 2020 i 2024
.jpg) Cristiano Ronaldo (2023) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1985 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
187 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer w klubie |
7 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna[b] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klubową karierę rozpoczął w wieku ośmiu lat, grając w małym klubie CF Andorinha. W wieku 10 lat trafił do jednego z największych klubów Madery, Nacionalu, a w 1997 – do akademii Sportingu. W 2003 podpisał kontrakt z Manchesterem United. Już w pierwszym sezonie zdobył z klubem Puchar Anglii, natomiast w kolejnych latach pomógł United w zdobyciu trzech z rzędu tytułów mistrzowskich, dwóch Pucharów Ligi, Tarczy Wspólnoty, wygraniu Ligi Mistrzów, a także klubowego mistrzostwa świata.
W 2004 zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Portugalii. Od tamtego czasu wystąpił w narodowych barwach 206 razy, strzelając 130 bramek, co czyni go rekordzistą wszech czasów pod względem występów i strzelonych goli dla reprezentacji. W 2004 sięgnął z drużyną po srebrny medal mistrzostw Europy. W 2008 został kapitanem reprezentacji Portugalii, którą w nowej roli poprowadził do ćwierćfinału Euro 2008. Cztery lata później zdobył z drużyną brązowy medal Euro 2012, który to UEFA przyznała przegranym w półfinałach, po raz pierwszy w historii. W 2016 zdobył z Portugalią, mistrzostwo Europy, natomiast rok później, brązowy medal Pucharu Konfederacji.
W 2009 trafił do Realu Madryt, stając się najdroższym piłkarzem w historii – transfer kosztował 94 mln euro[2]. Podczas oficjalnej prezentacji, zorganizowanej na Estadio Santiago Bernabeu, witało go ponad 80 tys. kibiców[3]. Z hiszpańskim klubem zdobył 15 trofeów: dwa mistrzostwa Hiszpanii, dwa Puchary Króla, dwa Superpuchary Hiszpanii, cztery puchary Ligi Mistrzów, dwa Superpuchary UEFA, a także trzy klubowe mistrzostwa świata. Z dorobkiem 450 goli jest najlepszym strzelcem w historii Realu Madryt. Należy do niego także rekord hat-tricków w jednym ligowym sezonie w Hiszpanii – osiem z sezonu 2014/15. Jest jedynym piłkarzem, który zdobywał minimum 30 goli w sześciu sezonach La Liga z rzędu. Z dorobkiem 141 goli pozostaje najlepszym strzelcem w historii rozgrywek Ligi Mistrzów UEFA. Latem 2018 stał się piłkarzem Juventusu, transfer kosztował 117 mln euro. W 2021 po dwunastu latach powrócił do Manchesteru United. Po rozwiązaniu kontraktu z klubem w listopadzie 2022 był wolnym agentem na czas Mundialu w Katarze[4]. W grudniu 2022 został piłkarzem saudyjskiego Al-Nassr[5].
Laureat pięciu Złotych Piłek, czterech Europejskich Złotych Butów oraz pięciokrotny zdobywca tytułu Piłkarza Roku FIFA. W 2014 uhonorowany Orderem Infanta Henryka za „wybitne zasługi dla Portugalii”. W 2016 i 2017 był najlepiej zarabiającym i najpopularniejszym sportowcem świata według magazynu „Forbes”.
Urodził się w Santo António, dzielnicy na przedmieściach Funchal na Maderze. Jego matka – Maria Dolores dos Santos – była kucharką i dorabiała jako sprzątaczka we Francji, a ojciec – José Dinis Aveiro (1954–2005) – był ogrodnikiem[6] i zmagał się z uzależnieniem alkoholowym[7]. Cristiano wychowywał się w ubogiej rodzinie wraz z trojgiem starszego rodzeństwa: bratem Hugo oraz siostrami: Elmą i Lilianą Kátią[6]. Rodzina mieszkała w domu komunalnym przy Rua da Quinta do Falcão 27A w Santo António[8]. Pierwsze imię dla chłopca zasugerowała rodzicom jego ciotka, która pracowała w katolickim sierocińcu, a drugie nadano mu na cześć ulubionego aktora jego ojca, amerykańskiego prezydenta Ronalda Reagana[9].
Mając trzy lata, zaczął grać w piłkę nożną z kolegami z sąsiedztwa[8]. Uczył się w szkole podstawowej im. João Gonçalves Zarco[10]. Ma tylko wykształcenie podstawowe[11]. Pierwsze treningi piłkarskie rozpoczął w 1993, mając osiem lat, w klubie Andorinha, w którym dorywczo pracował jego ojciec jako osoba odpowiedzialna za sprzęt dla zawodników[6]. Jego pierwszym trenerem był Francisco Afonso[12]. Już w tamtym czasie wyróżniał się szybkością na boisku i umiejętnymi zwodami, dlatego nosił pseudonim „Pszczółka”, jednocześnie z uwagi na fakt, że reagował płaczem na przegraną, czasem przezywano go „Płaczkiem”[12]. Gdy miał 10 lat, trafił do Nacionalu Madera, w którym jego ojciec chrzestny – Fernão Barroso Sousa – był odpowiedzialny za kompletowanie drużyn młodzieżowych[13]. W sezonie 1995/1996 drużyna, pod kierownictwem António Mendonçy, zdobyła mistrzostwo regionu w kategorii 10–12 lat[13].
Po zwycięskim sezonie w Nacionalu Fernão Barroso Sousa zaaranżował mu trzydniowe testy w Sportingu, które odbyły się w kwietniu 1997[14]. Trafił do Akademii Sportingu w Alcochete, gdzie wcześniej nauki pobierał m.in. jego idol, Luís Figo[14]. Jednocześnie uczył się w tamtejszej szkole, w której był wyśmiewany przez rówieśników ze względu na swój maderski akcent oraz dużą wrażliwość[15], natomiast z uwagi na wątłą sylwetkę był tematem żartobliwych uwag ze strony kolegów z klubu, dlatego podjął odpowiednią dietę wysokobiałkową, a także rozpoczął regularne treningi na siłowni[16]. Poza treningami sportowymi amatorsko grał w ping-ponga[16] oraz dorabiał, podając piłki na meczach Sportingu[17].
W 2000 został powołany do reprezentacji Portugalii w Turnieju Lopesa Da Silvy, jednak musiał zrezygnować z udziału w zawodach z powodu zdiagnozowania u niego arytmii serca[18]. Do regularnych treningów powrócił we wrześniu, kilka tygodni po operacji ablacji serca[18]. W styczniu 2001 zdobył bramkę w wygranym 5:0 meczu z Benfiką Lizbona[19]. Latem 2001 podpisał swój pierwszy zawodowy kontrakt ze Sportingiem[20].
Swojego pierwszego gola w zawodowej drużynie strzelił 3 sierpnia 2002 w wygranym 3:2 meczu towarzyskim z Realem Betis – zdobył bramkę w doliczonej, 91. minucie spotkania[21]. 29 września 2002 zagrał swój pierwszy oficjalny mecz w seniorskiej drużynie Sportingu, stając się tym samym pierwszym zawodnikiem w historii Sportingu, który w ciągu jednego sezonu zagrał w pięciu różnych drużynach klubu: U–16, U–17, U–18, drużynie B, a następnie A[22]. W 69. minucie spotkania ligowego przeciwko Sportingowi Braga zmienił Mariusa Niculae; mecz zakończył się porażką Sportingu 2:4. 7 października zagrał w podstawowym składzie Sportingu, a w zwycięskim spotkaniu z Moreirense na własnym stadionie strzelił dwie bramki, w 34. i 90. minucie meczu[23].
Ze względu na rosnącą pozycję w krajowym futbolu, podczas Międzynarodowego Festiwalu „Nadzieje” w Tulonie i w Var chęć zakupu Ronaldo wyraziły czołowe, europejskie kluby, w tym Arsenal, Liverpool, Chelsea, Inter Mediolan, Juventus, FC Barcelona i Atlético Madryt[24]. Prezes Liverpoolu miał oferować piłkarzowi 7,5 mln euro za przejście do klubu[24], a Real Madryt – 12 mln euro[25]. Ostatecznie za 15 mln euro zakupił go Alex Ferguson, trener Manchesteru United, który wypatrzył go w przedsezonowym meczu Sportingu z Manchesterem, rozegranym w sierpniu 2003 z okazji otwarcia stadionu Estádio José Alvalade[26], dzięki czemu wówczas 18-letni Ronaldo stał się najdroższym nastolatkiem w historii angielskiej piłki nożnej[27].
13 sierpnia 2003 na stadionie Old Trafford odbyła się oficjalna prezentacja Ronaldo jako zawodnika Manchesteru United – jednocześnie poinformowano, że będzie występował z numerem „7” na koszulce meczowej[28]. Trzy dni później debiutował jako gracz klubu w wygranym 4:0 meczu ligowym 1. kolejki przeciwko Boltonowi Wanderers[29] – wszedł na boisko w 60. minucie spotkania, a po meczu został uznany najlepszym graczem wieczoru[30]. 1 listopada strzelił swoją pierwszą bramkę Manchesteru, podczas meczu ligowego z Portsmouth[31]. W maju 2004 w 84. minucie spotkania z Aston Villą otrzymał swoją pierwszą w karierze czerwoną kartkę, wcześniej będąc ukaranym dwiema żółtymi – najpierw za symulowanie faulu w polu karnym, a następnie za wykopanie piłki w publiczność[31]. 22 maja zdobył jedną bramkę w wygranym 3:0 meczu finałowym z Millwall o Puchar Anglii[31]. W sezonie 2003/2004 zagrał łącznie w 39 meczach i strzelił cztery gole, poza tym otrzymał od kibiców klubu tytuł Piłkarza Roku Manchesteru United[31].
29 października 2005 podczas przegranego 1:4 spotkania z Middlesbrough zdobył bramkę, która była 1000. bramką Manchesteru United w Premiership[32]. Sezon 2005/2006 Premiership zakończył z ośmioma golami oraz tytułem najlepszego młodego gracza ligi na koncie.
W sezonie 2006/2007 zagrał w 52 meczach we wszystkich rozgrywkach, strzelając w nich 23 gole[33] i zaliczając 20 asyst. W klasyfikacji strzelców Premier League uplasował się na drugim miejscu, za Didierem Drogbą z Chelsea. Został także okrzyknięty piłkarzem roku ligi angielskiej i Młodym Piłkarzem Roku[33]. 13 maja z drużyną zdobył tytuł mistrza Anglii[33]. W sezonie 2007/2008 strzelił 42 gole[34], a z drużyną wygrał finał Ligi Mistrzów, pokonując 21 maja 2008 w rzutach karnych Chelsea[35]. Po sezonie otrzymał tytuł Piłkarza roku FIFA oraz odebrał Złotą Piłkę[36].
11 czerwca 2009 Manchester United zaakceptował ofertę kupna Ronaldo przez Real Madryt za 80 mln funtów (93,2 mln euro) po tym, jak piłkarz wyraził chęć odejścia z klubu[37]. Przedstawiciel rodziny Glazerów potwierdził, że Alex Ferguson zezwolił na transakcję[38]. Po tym, jak transfer został zakończony, Ronaldo wyraził swoją wdzięczność Fergusonowi i określił go „swoim ojcem w sporcie i najbardziej wpływową osobą w karierze”[39].
26 czerwca 2009 Real Madryt potwierdził, że Ronaldo dołączy do zespołu 1 lipca po podpisaniu sześcioletniego kontraktu oraz uzgodnieniu warunków umowy[40], na której mocy ma zarabiać 13 mln euro na sezon, przy klauzuli wykupu wynoszącej 1 mld euro[41]. Prezentacja Ronaldo jako gracza Realu Madryt odbyła się 6 lipca[42], zawodnik otrzymał koszulkę z numerem „9”[43], którą przed nim nosił Javier Saviola[44]. Na Estadio Santiago Bernabéu w czasie prezentacji Ronaldo było obecnych 80 tys. kibiców, co pobiło rekord należący do Diego Maradony, którego witało 75 tys. fanów po tym, jak w 1984 przeszedł z FC Barcelona do SSC Napoli[45].
16 kwietnia 2011 podczas ligowego El Clásico na Estadio Santiago Bernabéu w 82. minucie spotkania strzelił z rzutu karnego swojego pierwszego gola w meczach z Barceloną. Kolejną bramkę dla drużyny strzelił 20 kwietnia 2011 podczas finału Copa del Rey – w 103. minucie spotkania otrzymał podanie z lewego skrzydła od Ángela Di Maríí i skuteczną główką pokonał José Manuela Pinto. Gol ten zapewnił Królewskim zwycięstwo, dzięki czemu po 18 latach zdobyli swój 18. Puchar Hiszpanii. W sezonie 2010/2011 w ramach trzeciej kolejki La Liga w wyjazdowym meczu Real Madryt podejmował Real Sociedad. Po strzale Ronaldo piłka trafiła do bramki, zmieniając tor po rykoszecie od pleców Pepego. Gazeta „Marca” zaliczyła tę bramkę, dzięki czemu w klasyfikacji Marki Portugalczyk zakończył rozgrywki z 41 golami i zdobył Trofeo Pichichi, poza tym otrzymał Europejski Złoty But za 40 trafień. Kończąc sezon z 53 golami we wszystkich rozgrywkach (40 w lidze), poprawił dwa klubowe rekordy skuteczności strzeleckiej – Ferenca Puskása z 47 golami w całym sezonie 1959/1960 i Hugo Sáncheza z 38 golami w sezonie ligowym 1989/1990.
.JPG)
Sezon 2011/2012 zakończył z 46 bramkami w Primera División, ustępując pierwszego miejsca Leo Messiemu z 50 bramkami, ale także zdobył z Realem Madryt mistrzostwo Hiszpanii. Wtedy też po raz pierwszy od sezonu 1950/1951 zaliczył trafienia przeciwko każdemu zespołowi występującemu w lidze, wyrównując też osiągnięcie Ronaldo, który strzelał do bramek 19 z 21 przeciwników w sezonie 96/97. Dwa strzelone przez niego gole w dwumeczu z FC Barceloną (23 i 29 sierpnia 2012) o Superpuchar Hiszpanii, po jednym na Santiago Bernabéu i Camp Nou, zakończonego wynikiem 4:4 zapewniły Realowi pierwsze w sezonie 2012/2013 trofeum (dzięki przewadze goli na wyjeździe). Po zremisowanym 2:2 meczu ligowym z Barceloną 7 października 2012, w którym zdobył obie bramki dla Królewskich, ustanowił serię sześciu kolejnych El Clásico w których strzelał gola (dwa półfinały Pucharu Króla, dwa mecze ligowe i dwa o Superpuchar). Inna trwająca od 17 sierpnia 2011 seria to sześć kolejnych meczów wyjazdowych na Camp Nou z wpisaniem się na listę strzelców (łącznie 8 razy)[46]. W meczu wyjazdowym z Galatasaray SK 9 kwietnia 2013 poprawił klubowy rekord 10 goli strzelonych w jednym sezonie Ligi Mistrzów, który od poprzedniego sezonu dzielił z Raúlem i po raz pierwszy od 2008 był królem strzelców tych rozgrywek.
15 września 2013 przedłużył kontrakt z Realem Madryt do 2018. 17 września w pierwszej kolejce Ligi Mistrzów 2013/2014 strzelił hat-tricka w meczu przeciwko Galatasaray SK wygranym 6:1. W całym 2013 zdobył 69 goli w 59 oficjalnych występach klubowych i reprezentacyjnych, o sześć więcej niż w 2012. Ustanowił także dwa nowe rekordy strzeleckie Ligi Mistrzów: 9 goli w fazie grupowej oraz 15 goli w jednym roku kalendarzowym[47].
13 stycznia 2014 otrzymał Złotą Piłkę FIFA. 18 marca w swoim 236. występie dla klubu zdobył łącznie 242 gole, co uczyniło go czwartym strzelcem wszech czasów Realu, na równi z Ferencem Puskásem (ten jednak potrzebował 262 występów, by osiągnąć taki dorobek). 2 kwietnia w meczu ćwierćfinałowym LM z Borrusią trafił do siatki po raz 14. w sezonie, wyrównując rekord strzelecki Leo Messiego z sezonu 2011/2012. 29 kwietnia w półfinale z Bayernem dołożył dublet, ustanawiając nowy rekord 16 goli w sezonie[48], jednocześnie wyprzedzając dorobek 49 goli Alfredo Di Stéfano, drugiego po Raúlu najlepszego strzelca Realu w Europie. 25 maja w wygranym finale z Atlético Madryt świętował zdobycie 10. Pucharu Europy Realu Madryt, prawie 10 lat po tym, jak na tym samym Estádio da Luz w Lizbonie przegrał swój finał Euro 2004[49]. W końcowych minutach spotkania udało mu się przypieczętować sukces drużyny golem z rzutu karnego na 4:1[50], śrubując swój rekord do 17 goli w sezonie. W 2014 jako pierwszy piłkarz Realu zaliczył cztery sezony ligowe z rzędu, w których zdobył przynajmniej 30 goli[51], ponadto został pierwszym piłkarzem w historii, który zdobył bramki w meczach finałowych dla dwóch triumfatorów Ligi Mistrzów – Manchesteru United w sezonie 2007/2008 oraz Realu Madryt w sezonie 2013/2014. W obu przypadkach został królem strzelców rozgrywek[52]. Jako pierwszy piłkarz wpisał się na listę strzelców w każdej minucie meczu.
5 października 2014 wyrównał rekord La Liga w liczbie zdobytych hat-tricków, wynoszący łącznie 22 na równi z Zarrą i Di Stefano, z czego trzy ostatnie zaliczył w czterech meczach ligowych w czasie 15 dni[53]. 18 października pobił rekord sprzed 71 lat najlepszego startu sezonu ligowego pod względem strzelonych bramek, wówczas Echevarría w pierwszych ośmiu kolejkach sezonu zdobył 14 bramek. Portugalczyk zdobył 15 goli w siedmiu spotkaniach, ale opuścił starcie drugiej kolejki z Realem Sociedad[54]. 6 grudnia pobił rekord La Liga w liczbie zdobytych hat-tricków, notując 23. hat-tricka w starciu 14 kolejki ligowej pomiędzy Realem Madryt, a Celtą Vigo, jednocześnie przyczyniając się do wyrównania rekordu drużynowego Barcelony z sezonu 2005/06 – wygrania 18 meczów z rzędu, przy tym dobijając do 200 goli w La Liga. Osiągnął taki dorobek bramkowy, rozgrywając 178 meczów w hiszpańskiej lidze, co jest najlepszym wynikiem w historii[55].
.jpg)
12 stycznia 2015 drugi raz z rzędu otrzymał Złotą Piłkę FIFA, było to jego trzecie wyróżnienie dla najlepszego piłkarza na świecie[56]. W 2015 Real nie zdobył żadnego trofeum, ale Ronaldo poprawił dwa rekordy życiowe z sezonu 2011/2012 – najwięcej goli zdobytych we wszystkich rozgrywkach w sezonie (61) i goli w sezonie ligowym (48), za co otrzymał trzeciego Trofeo Pichichi i czwartego Europejskiego Złotego Buta[57]. Wyśrubował także dwa własne rekordy w Hiszpanii – najwięcej hat-tricków (27) i najwięcej hat-tricków w sezonie (8). W klasyfikacji strzelców Realu Ronaldo wyprzedził Santillana i Di Stéfano; w 300 oficjalnych spotkaniach zaliczył 313 trafień, ustępując tylko Raúlowi, a w 200 występach w La Liga – 225 goli.
13 września 2015 zdobył pięć goli w meczu La Liga z Espanyolem, zostając najlepszym ligowym strzelcem Realu, przed Raúlem z 228 trafieniami[58]. 30 września zaliczył dwa trafienia z Malmö FF w LM, z czego pierwszy gol był jego 500. golem w oficjalnych meczach klubowych i reprezentacyjnych (w 753 występach), a drugi 323. golem dla Realu, czym zrównał się z rekordem Raúla[59] oraz został najlepszym strzelem Realu w Europie z 67 golami, wyprzedzając rekord 66 goli Raula. 8 grudnia podbił własny rekord liczby zdobytych bramek w fazie grupowej Ligi Mistrzów, śrubując swój wynik do liczby 11 goli, tym samym poprawił również swój inny rekord Ligi Mistrzów, goli zdobytych w danym roku kalendarzowym, zdobywając 16 goli w 2015[60].
12 kwietnia 2017 zdobył dublet w 1/4 finału LM z Bayernem Monachium i jako pierwszy osiągnął 100 goli w europejskich pucharach (w tym jeden w kwalifikacjach Ligi Mistrzów i dwa w Superpucharze Europy)[61]. Dzięki hat-trickowi w meczu rewanżowym 17 kwietnia w Madrycie poprawił swój rekord, przekraczając granicę 100 goli w Lidze Mistrzów[62]. 29 kwietnia pobił 40-letni rekord Jimmy’ego Greavesa, który wynosił 366 goli, najlepszego ligowego strzelca spośród sześciu czołowych europejskich lig[63]. 3 maja zaliczył hat-tricka w półfinale Ligi Mistrzów z Atlético Madryt, dzięki czemu osiągnął jako pierwszy 50 goli w fazie pucharowej Ligi Mistrzów. Klub pogratulował mu także zdobycia 400 goli w barwach Realu (wliczając nieoficjalny gol zaliczony Pepe w 2010)[64]. 14 maja zdobył dublet w meczu z Sevillą, osiągając oficjalne 400 goli[65]. 3 czerwca sięgnął czwarty raz po puchar Ligi Mistrzów, dzięki dubletowi w finale z Juventusem jako pierwszy piłkarz zaliczył gola w trzech różnych finałach tych rozgrywek (dla dwóch klubów), piąty rok z rzędu został królem strzelców edycji LM oraz zdobył 600. bramkę w karierze (także 500. gola Realu w LM[66]). Real jako pierwszy klub obronił tytuł Ligi Mistrzów od powstania rozgrywek w tym formacie.
6 grudnia 2017 jako pierwszy zdobył gola w każdym z sześciu spotkań fazy grupowej Ligi Mistrzów[67], wyrównał także rekord 60 goli Leo Messiego w fazach grupowych LM[68]. 7 grudnia wygrał piątą Złotą Piłkę przyznawaną przez France Football[69]. 14 lutego 2018 osiągnął 100 goli w Lidze Mistrzów dla jednego klubu[70]. 3 marca w 286. występie przekroczył granicę 300 goli w lidze hiszpańskiej[71]. Do 6 marca strzelał gola w dziewięciu kolejnych występach w LM od finału w 2017 przeciwko Juventusowi, wyrównując rekord Ruud van Nistelrooya z 2003 (obaj po 14 goli)[72]. 3 kwietnia poprawił ten rekord, zdobywając łącznie 16 goli w 10 spotkaniach z rzędu[73], a 11 kwietnia zakończył serię ze stanem 17 goli w 11 spotkaniach. 25 kwietnia ustanowił inny rekord, występując ogółem w 96 wygranych spotkaniach w Lidze Mistrzów. Real zakończył sezon z trzecią z rzędu wygraną w Lidze Mistrzów, a Ronaldo zdobył puchar po raz piąty co jest rekordem od czasu Ligi Mistrzów[74] (Francisco Gento wygrał sześć Pucharów Europy). Ronaldo szósty sezon z rzędu był królem strzelców Ligi Mistrzów (w 2015 ex aequo z Messim i Neymarem Jr).
10 lipca 2018 ogłoszono transfer Ronaldo do Juventusu[75][76].
.jpg)
W Juventusie zadebiutował w ligowym meczu z Chievo Verona[77]. Swoją pierwszą bramkę dla tego klubu zdobył 16 września 2018 w meczu przeciwko Sassuolo[78]. 16 stycznia 2019 sięgnął po swoje pierwsze trofeum w nowej drużynie – w meczu przeciwko AC Milan, zakończonym wygraną 1:0, strzelił zwycięską bramkę, czym zapewnił zwycięstwo Juventusowi w Superpucharze Włoch. W swoim pierwszym sezonie w Serie A zdobył także mistrzostwo Włoch. Zdobywszy Scudetto, stał się jedynym piłkarzem na świecie, który zdobył mistrzostwo w Anglii, Hiszpanii i we Włoszech.
W debiutanckim sezonie dla Juventusu zdobył 21 bramek w 31 meczach. W całym sezonie 2018/19, we wszystkich rozgrywkach, wliczając mecze Ligi Mistrzów i Pucharu Włoch, rozegrał 43 spotkania i zanotował 28 trafień. W drugim sezonie wystąpił w 33 spotkaniach w Serie A i zdobył w nich 31 bramek. W całym sezonie 2019/2020 rozegrał 46 występów i zdobył 37 bramek. Z Juventusem wygrał wtedy mistrzostwo Włoch. Łącznie w 134 meczach zdobył 101 goli i zanotował 22 asysty[79], a także został najszybszym strzelcem „setki” dla tego klubu[80].
27 sierpnia 2021 Manchester United ogłosił, że doszedł do porozumienia z Juventusem w sprawie ponownych przenosin Ronaldo do angielskiego klubu[81]. 31 sierpnia 2021 roku podpisując dwuletni kontrakt z opcją przedłużenia o kolejny rok, po 12 latach, znów został zawodnikiem Manchesteru United[82]. Pierwszy mecz po powrocie zagrał 11 września 2021 roku w wygranym 4:1 meczu przeciwko Newcastle United, rozgrywając całe spotkanie i zdobywając dwie bramki[83]. W debiutanckim wrześniu 2022 zdobył nagrodę Piłkarza Miesiąca Premier League[84].
12 marca 2022 Ronaldo zdobył hat-tricka w wygranym 3:2 ligowym meczu z Tottenhamem, bijąc rekord Josefa Bicana (805 bramek) zdobytych goli w oficjalnych seniorskich meczach[85].
Po powrocie Ronaldo strzelił dla Czerwonych Diabłów 27 goli i zdobył 5 asyst w 54 występach. W sezonie 2021/22 trafiał bramki 24 razy w 38 meczach, a w sezonie 2022/23 rozegrał 16 spotkań, w których zanotował 3 gole[86].
22 listopada 2022 Manchester United rozwiązał kontrakt z Ronaldo[87].
30 grudnia 2022 saudyjski klub Al-Nassr osiągnął porozumienie, zgodnie z którym Ronaldo dołączył do klubu 1 stycznia 2023, podpisując kontrakt do 2025[88]. Jak poinformował Fabrizio Romano, Ronaldo otrzymał najwyższą pensję piłkarską w historii, wartą 200 milionów euro rocznie; obejmowało to roczną gwarantowaną pensję piłkarską w wysokości 90 milionów euro, a umowy handlowe i sponsorskie obejmowały podwyższenie jego całkowitego rocznego wynagrodzenia do 200 milionów euro[89]. 19 stycznia 2023 Ronaldo zagrał po raz pierwszy od czasu przeniesienia się do Arabii Saudyjskiej w meczu pokazowym, w którym połączona drużyna graczy Al-Nassr i Al-Hilal z Rijadu przeciwko Paris Saint-Germain. Strzelił dwa gole, jednak ostatecznie przegrał 4:5[90]. 22 stycznia 2023 zadebiutował w lidze dla Al-Nassr jako kapitan drużyny, grając pełne 90 minut w wygranym 1:0 meczu z Ettifaq FC[91] i strzelił swojego pierwszego gola w remisie 2:2 z Al-Fateh z rzutu karnego w ostatnich minutach meczu[92]. 9 lutego 2023 strzelił cztery gole w wygranym 4:0 meczu z Al-Wehdą, a jego pierwszy gol w meczu był jego 500. ligowym golem w karierze[93][94]. Zdobył nagrodę Piłkarza Miesiąca Roshn Saudi League w lutym 2023[95].
W reprezentacji Portugalii zadebiutował 20 sierpnia 2003 w meczu z Kazachstanem wygranym 1:0.
W maju 2004 dostał od Luiza Felipe Scolariego powołanie do reprezentacji Portugalii na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2004[96]. Swojego pierwszego gola dla reprezentacji strzelił 12 czerwca w przegranym 1:2 meczu otwarcia z Grecją na Estádio do Dragão[97]. Kolejną bramkę strzelił w rzutach karnych w wygranym 6:5 ćwierćfinałowym spotkaniu z Anglią, a następną – w 26. minucie półfinałowego meczu z Holandią, wygranym 2:1[98]. Ostatecznie zdobył z Portugalią tytuł wicemistrza Europy po finałowej porażce z Grecją 0:1[98]. Po finale został nominowany do Drużyny Gwiazd Euro. W 2004 wystąpił także na Olimpiadzie w Atenach, gdzie jego drużyna zajęła ostatnie miejsce w grupie, wygrywając zaledwie jeden mecz z Marokiem (2:1), w którym Ronaldo zdobył pierwszą bramkę.
Został wicekrólem strzelców europejskiej strefy kwalifikacyjnej do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2006 z siedmioma golami na koncie. W fazie grupowej Portugalia spotkała się z Meksykiem (2:1), Angolą (1:0) i Iranem (2:0)[99], Ronaldo jedyną bramkę zdobył z tym ostatnim zespołem z rzutu karnego. 1 lipca 2006 strzelił bramkę w rzutach karnych w ćwierćfinałowym meczu z Anglią, zapewniając Portugalii awans do półfinałów[100]. Ostatecznie zajęli czwarte miejsce, przegrywając mecz z Francją (0:1) i spotkanie o brązowy medal z Niemcami (1:3)[100], a Ronaldo został nominowany do nagrody dla najlepszego młodego piłkarza, którą wygrał Lukas Podolski.
6 lutego 2007 zadebiutował jako kapitan drużyny Portugalii w towarzyskim meczu z Brazylią.
Zakończył kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2008, zdobywając osiem goli. Dobra skuteczność nie była jednak kontynuowana na samym turnieju. Został najlepszym zawodnikiem meczu fazy grupowej z Czechami, w którym strzelił jedynego gola na turnieju. Portugalia jednak odpadła w ćwierćfinale po przegranym meczu z Niemcami 2:3. Po mistrzostwach, gdy drużynę narodową przejął Carlos Queiroz, Ronaldo na stałe został kapitanem.
Swoją jedyną bramkę w Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 2010 zdobył w wygranym 7:0 meczu z Koreą Północną, było to jego pierwsze od 16 miesięcy trafienie dla reprezentacji. Portugalczycy odpadli w 1/8 finału, przegrywając 0:1 z Hiszpanią. Ronaldo zgarnął trzy nagrody dla zawodnika meczu w spotkaniach fazy grupowej.
Strzelił siedem goli w kwalifikacjach do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012, włączając w to dwa trafienia z Bośnią w barażach. Następnie zdobył dwa gole w ostatnim meczu fazy grupowej z Holandią (2:1). Także w ćwierćfinale zapewnił zwycięstwo swojej drużynie, strzelając jedyną bramkę w spotkaniu przeciwko Czechom. Portugalia odpadła po rzutach karnych w półfinałowym meczu z Hiszpanią.
Portugalia zajęła drugie miejsce w swojej grupie eliminacyjnej do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2014 ze stratą jednego punktu do Rosji, przez co była zmuszona zagrać w barażach z reprezentacją Szwecji. Oba mecze zakończyły się zwycięstwami Portugalii (1:0 i 3:2), wszystkie bramki dla swojej drużyny zdobył Ronaldo. W pierwszej rundzie kwalifikacyjnej zanotował w sumie cztery trafienia, w międzyczasie wyprzedzając pod względem strzelonych goli w reprezentacji Portugalii Eusébio (41) a ostatecznie zrównując się bramkami z rekordzistą, Pauletą (47). Po przegranym meczu z Niemcami (4:0), remisie z USA (2:2) i wygranej z Ghaną (2:1) reprezentacja Portugalii zajęła trzecie miejsce w grupie, ostatecznie odpadając w tej fazie rozgrywek. Ronaldo zagrał we wszystkich trzech meczach, notując asystę w meczu z USA i oraz strzelając bramkę w meczu z Ghaną, co uczyniło go samodzielnym liderem klasyfikacji strzelców reprezentacji Portugalii z dorobkiem 50 goli. Stał się jednocześnie pierwszym piłkarzem w historii, który strzelił bramki na sześciu wielkich turniejach z rzędu – Euro 2004, 2008, 2012 oraz mundialach 2006, 2010 i 2014[101].
Podczas eliminacji do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016 w spotkaniu 3. kolejki kwalifikacji w meczu z Armenią zdobył swojego 23. gola we wszystkich dotychczasowych spotkaniach rozgrywanych w ramach mistrzostw Europy, biorąc pod uwagę mecze eliminacyjne i finałowe, tym samym stał się samodzielnym liderem klasyfikacji strzelców w historii tych rozgrywek, bijąc rekord Jona Dahla Tomassona[102]. 6 lipca 2016 w meczu z Walią wyrównał rekord strzelecki dziewięciu goli w finałach Mistrzostw Europy, ustanowiony na jednym turnieju w 1984 przez Michela Platiniego. Został także pierwszym piłkarzem, który trafiał do bramki na czterech różnych turniejach ME[103]. Uwzględniając eliminacje, baraże i finały jego nowy rekord Mistrzostw Europy wynosi 29 goli. Wyprzedził także Thurama i Van der Sara w liczbie występów w finałach ME, ustanawiając rekord 21 meczów[104]. Pomógł także w zdobyciu pierwszego tytułu mistrzowskiego dla Portugalii, kończąc turniej z trzema golami i trzema asystami. W meczu finałowym z Francją 10 lipca 2016 doznał kontuzji w 8. minucie spotkania po starciu z Dimitri Payetem, co wyeliminowało go z dalszej gry[105].
15 czerwca 2018 został najstarszym zawodnikiem, który strzelił hat tricka w meczu mistrzostw Świata w Rosji, pomagając Portugalii w pierwszym meczu w zremisowaniu 3:3 z Hiszpanią (jego trzeci gol to rzut wolny na dwie minuty przed końcem). W ten sposób stał się również pierwszym portugalskim graczem, który strzelił gola w czterech mistrzostwach świata i jednym z czterech graczy, którzy tego dokonali. 20 czerwca w drugim meczu strzelił jedynego gola w wygranym 1:0 z Marokiem, bijąc rekord Ferenca Puskása jako najlepszego strzelca Europy w historii, z 85 golami w reprezentacji[106]. W ostatnim meczu grupowym z Iranem 25 czerwca nie wykorzystał rzutu karnego, a Portugalia zremisowała 1:1, awansując do drugiej rundy jako wicemistrzowie grupy za Hiszpanią[107]. 30 czerwca z drużyną zostali wyeliminowani po porażce 2:1 z Urugwajem w 1/8 finałów mistrzostw świata. Za swoje występy w turnieju Ronaldo został później mianowany do drużyny Mistrzostw świata[108].
Opuścił fazę grupową Ligi Narodów, aby skupić się na grze w Juventusie, do reprezentacji dołączył dopiero na fazę pucharową w czerwcu 2019. W meczu przeciwko Szwajcarii w półfinale strzelił trzy bramki, czym wprowadził Portugalię do finału, gdzie ostatecznie udało im się pokonać reprezentację Holandii 1-0. 15 czerwca 2021 w pierwszym meczu na Mistrzostwach Europy strzelił dwa gole w wygranym 3:0 meczu z Węgrami[109]. To dało mu w sumie 11 bramek w Mistrzostwach Europy, dwie przewagi nad Michelem Platinim jako najlepszym strzelcem wszech czasów w historii mistrzostw Europy[110]. Ponadto został pierwszym piłkarzem, który wystąpił i zdobył pięć bramek na Mistrzostwach Europy[111], oraz w 11 kolejnych turniejach międzynarodowych seniorów. Udało mu się też być najstarszym zawodnikiem, który strzelił dwa gole w mistrzostwach Europy, bijąc poprzedni rekord ustanowiony przez Andrija Szewczenkę[112]. 19 czerwca w drugim meczu grupowym strzelił jednego gola w przegranym meczu 2:4 z Niemcami. 23 czerwca wykorzystał dwa rzuty karne w zremisowanym 2:2 meczu z Francją w ostatnim meczu fazy grupowej, co wyrównał rekord irańskiego piłkarza Alego Daeiego z 109 golami w reprezentacji[113]. Został najlepszym strzelcem w finałach turniejów na Mistrzostwach Świata i Mistrzostwach Europy łącznie, a jego 21 bramek pobiło poprzedni rekord Miroslava Klose[114]. 27 czerwca Portugalia odpadła z turnieju po przegranym meczu 0:1 przeciwko Belgii w 1/8[115]. Ronaldo zakończył turniej z pięcioma bramkami (razem z Patrikiem Schickiem) i zdobył koronę króla strzelców mistrzostw Europy, o czym zadecydowało to, że miał na koncie asystę[116].
Zagrał w 7 meczach fazy grupowej i w 2 barażowych podczas eliminacji do Mistrzostw Świata 2022, w których strzelił 6 bramek. 1 września 2021 w ostatnich minutach meczu zdobył dublet przeciwko Irlandii, który pozwolił mu zostać samodzielnym rekordzistą strzelonych bramek dla reprezentacji[117]. 12 października 2021 w wygranym 5:0 spotkaniu z Luksemburgiem zdobył swojego 10. hat-tricka dla Portugalii[118].
Ronaldo znalazł się w kadrze Portugalii na Mistrzostwa Świata 2022 w Katarze, i był to piąty mundial z jego udziałem[119]. 24 listopada, w meczu otwarcia Portugalii przeciwko Ghanie, Ronaldo wykorzystał rzut karny i został pierwszym zawodnikiem, który strzelił gola w pięciu różnych mistrzostwach świata[120], a także został najlepszym zawodnikiem tego spotkania[121]. W ostatnim meczu grupowym z Koreą Południową Ronaldo spotkał się z krytyką ze strony własnego trenera za reakcję na zmianę. Nie pojawił się w wyjściowym składzie na mecz 1/8 finału ze Szwajcarią. Było to pierwsze spotkanie od Euro 2008, kiedy nie rozpoczął meczu dla Portugalii w dużym międzynarodowym turnieju[122]; również po raz pierwszy od Euro 2000 Portugalia rozpoczęła mecz fazy pucharowej bez Ronaldo w wyjściowym składzie[123]. Wchodząc z ławki w meczu 1/4 finału z Marokiem, wyrównał międzynarodowy rekord występów Badera Al-Mutawy, stając się najczęściej występującm piłkarzem wszech czasów, ze 196. występami[124]. Portugalia przegrała ten mecz 0:1 i odpadła z tej edycji MŚ[124].
Ronaldo znalazł się w pierwszym składzie reprezentacji Portugalii na marcowe mecze kwalifikacji kwalifikacji Euro 2024 przeciwko Liechtensteinowi i Luksemburgowi, bijąc rekord rozegranych meczów dla reprezentacji. W obu spotkaniach zdobył po 2 gole[125]. 20 czerwca 2023 w czwartej kolejce kwalifikacji Euro 2024 przeciwko Islandii strzelił bramkę w 89. minucie meczu która dała zwycięstwo 1:0[126], w swoim 200. występie dla reprezentacji Portugalii[127]. 11 czerwca 2024 w meczu towarzyskim przeciwko Irlandii strzelił dwa gole, tym samym strzelając 129. i 130. gola dla swojej reprezentacji[128]. 18 czerwca 2024 w swoim pierwszym meczu Grupy F na Mistrzostwach Europy 2024 w Niemczech przeciwko Czechom zagrał pełne 90 minut wygrywając 2:1 i tym samym bijąc rekord jako jedyny piłkarz który wystąpił na sześciu edycjach Mistrzostw Europy[129]. 22 czerwca w drugim meczu fazy grupowej przeciwko Turcji zanotował asystę przy golu Bruno Fernandesa na 3:0, i tym samym wyrównał rekord Karela Poborský'ego z ośmioma asystami na Mistrzostwach Europy)[130]. 26 czerwca w ostatnim meczu grupowym przegranym 0:2 z Gruzją został pierwszym europejskim zawodnikiem, który wystąpił 50 razy na najważniejszych międzynarodowych turniejach[131]. 5 lipca w ćwierćfinale Portugalia przegrała z Francją 3:5 w rzutach karnych, gdzie wykorzystał pierwszą jedenastkę w serii rzutów karnych[132]. Zakończył turniej z jedną asystą i nie zdobywając gola żadnym ze swoich 23 strzałów na turnieju (w tym niewykorzystanym rzutem karnym w 1/8 finału przeciwko Słowenii). To najwięcej prób zawodnika bez trafienia do siatki na Mistrzostwach Europy od czasu Euro 2004, kiedy Deco oddał 24 strzały, nie zdobywając gola dla Portugalii[133][134].
5 września 2024 zdobył swoją 900. bramkę w karierze w wygranym 2:1 meczu z Chorwacją w pierwszej kolejce Ligi Narodów UEFA[135].
Jest prawonożnym piłkarzem ofensywnym, który może grać na lewym skrzydle, a także jako środkowy napastnik. Znany jest ze swoich rzutów karnych oraz strzałów głową[136][137][138].
Aktualne na 21 października 2024.
| Klub | Sezon | Liga | Puchar kraju | Puchar ligi | Kontynentalne[a] | Inne[b] | Łącznie | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mecze | Gole | Asysty | Mecze | Gole | Asysty | Mecze | Gole | Asysty | Mecze | Gole | Asysty | Mecze | Gole | Asysty | Mecze | Gole | Asysty | ||
| Sporting B | 2002/03 | 2 | 0 | 0 | – | – | – | – | 2 | 0 | 0 | ||||||||
| Sporting | 2002/03 | 25 | 3 | 5 | 3 | 2 | 0 | – | 3 | 0 | 1 | – | 31 | 5 | 6 | ||||
| Łącznie | 27 | 3 | 5 | 3 | 2 | 0 | – | 3 | 0 | 1 | – | 33 | 5 | 6 | |||||
| Manchester United | 2003/04 | 29 | 4 | 4 | 5 | 2 | 4 | 1 | 0 | 0 | 5 | 0 | 1 | – | 40 | 6 | 9 | ||
| 2004/05 | 33 | 5 | 4 | 7 | 4 | 3 | 2 | 0 | 0 | 8 | 0 | 2 | – | 50 | 9 | 9 | |||
| 2005/06 | 33 | 9 | 7 | 2 | 0 | 0 | 4 | 2 | 1 | 8 | 1 | 1 | – | 47 | 12 | 9 | |||
| 2006/07 | 34 | 17 | 16 | 7 | 3 | 1 | 1 | 0 | 0 | 11 | 3 | 5 | – | 53 | 23 | 22 | |||
| 2007/08 | 34 | 31 | 7 | 3 | 3 | 0 | 0 | 0 | 0 | 11 | 8 | 1 | 1 | 0 | 0 | 49 | 42 | 8 | |
| 2008/09 | 33 | 18 | 7 | 2 | 1 | 1 | 4 | 2 | 0 | 12 | 4 | 3 | 2 | 1 | 1 | 53 | 26 | 12 | |
| Łącznie | 196 | 84 | 45 | 26 | 13 | 9 | 12 | 4 | 1 | 55 | 16 | 13 | 3 | 1 | 1 | 292 | 118 | 69 | |
| Real Madryt | 2009/10 | 29 | 26 | 10 | 0 | 0 | 0 | – | 6 | 7 | 1 | – | 35 | 33 | 11 | ||||
| 2010/11 | 34 | 40 | 13 | 8 | 7 | 1 | – | 12 | 6 | 4 | – | 54 | 53 | 18 | |||||
| 2011/12 | 38 | 46 | 12 | 5 | 3 | 0 | – | 10 | 10 | 3 | 2 | 1 | 0 | 55 | 60 | 15 | |||
| 2012/13 | 34 | 34 | 11 | 7 | 7 | 1 | – | 12 | 12 | 1 | 2 | 2 | 0 | 55 | 55 | 13 | |||
| 2013/14 | 30 | 31 | 11 | 6 | 3 | 1 | – | 11 | 17 | 5 | – | 47 | 51 | 17 | |||||
| 2014/15 | 35 | 48 | 17 | 2 | 1 | 0 | – | 12 | 10 | 4 | 5 | 2 | 2 | 54 | 61 | 23 | |||
| 2015/16 | 36 | 35 | 11 | 0 | 0 | 0 | – | 12 | 16 | 4 | 0 | 0 | 0 | 48 | 51 | 15 | |||
| 2016/17 | 29 | 25 | 6 | 2 | 1 | 0 | – | 13 | 12 | 6 | 2 | 4 | 0 | 46 | 42 | 12 | |||
| 2017/18 | 27 | 26 | 5 | 0 | 0 | 0 | – | 13 | 15 | 3 | 4 | 3 | 0 | 44 | 44 | 8 | |||
| Łącznie | 292 | 311 | 96 | 30 | 22 | 3 | – | 101 | 105 | 31 | 15 | 12 | 2 | 438 | 450 | 132 | |||
| Juventus | 2018/19 | 31 | 21 | 9 | 2 | 0 | 0 | – | 9 | 6 | 2 | 1 | 1 | 0 | 43 | 28 | 11 | ||
| 2019/20 | 33 | 31 | 6 | 4 | 2 | 0 | – | 8 | 4 | 1 | 1 | 0 | 0 | 46 | 37 | 7 | |||
| 2020/21 | 33 | 29 | 2 | 4 | 2 | 0 | – | 6 | 4 | 2 | 1 | 1 | 0 | 44 | 36 | 4 | |||
| 2021/22 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | – | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | |||
| Łącznie | 98 | 81 | 17 | 10 | 4 | 0 | – | 23 | 14 | 5 | 3 | 2 | 0 | 134 | 101 | 22 | |||
| Manchester United | 2021/22 | 30 | 18 | 3 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 7 | 6 | 0 | – | 38 | 24 | 3 | ||
| 2022/23 | 10 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 6 | 2 | 2 | – | 16 | 3 | 2 | |||
| Łącznie | 236 | 103 | 48 | 27 | 13 | 9 | 12 | 4 | 1 | 68 | 24 | 15 | 3 | 1 | 1 | 346 | 145 | 74 | |
| Al-Nassr | 2022/23 | 16 | 14 | 2 | 2 | 0 | 0 | – | – | 1 | 0 | 0 | 19 | 14 | 2 | ||||
| 2023/24 | 31 | 35 | 10 | 4 | 3 | 0 | – | 9 | 6 | 1 | 7 | 6 | 0 | 51 | 50 | 11 | |||
| 2024/25 | 7 | 6 | 2 | 0 | 0 | 0 | – | 1 | 1 | 0 | 2 | 2 | 1 | 10 | 9 | 3 | |||
| Łącznie | 54 | 55 | 14 | 6 | 3 | 0 | – | 10 | 7 | 1 | 10 | 8 | 0 | 80 | 73 | 16 | |||
| Łącznie w karierze | 707 | 553 | 180 | 76 | 44 | 12 | 12 | 4 | 1 | 205 | 150 | 53 | 31 | 23 | 4 | 1031 | 774 | 250 | |
W trakcie swojej kariery spotykał się m.in. z angielskimi modelkami Alice Goodwin i Gemmą Atkinson. W 2010 zaczął spotykać się z rosyjską modelką Iriną Shayk, z którą pojawił się na okładce majowego numeru hiszpańskiego wydania magazynu „Vogue” w 2014. W styczniu 2015 para rozstała się. Obecnie jest związany z hiszpańską modelką, Georginą Rodriguez, z którą ma córkę, Alanę Martinę (ur. 12 listopada 2017)[166], 18 kwietnia 2022 urodziły się im bliźnięta, córka Bella Esmeralda i syn Angelo[167], który zmarł krótko po porodzie[168]. Ma także troje dzieci: syna Cristiano juniora (ur. 17 czerwca 2010) oraz bliźniaki – Mateo i Evę Marię (ur. 8 czerwca 2017), jednak tożsamość ich matki nie jest powszechnie znana.
Zarobki piłkarza początkowo były dość niewielkie: za grę w Sportingu początkowo pobierał 200 euro miesięcznie, po podpisaniu zawodowego kontraktu z klubem latem 2001 pensja wzrosła do 2 tys. euro miesięcznie[20], a w 2003 wynosiła już 15 tys. euro[169]. Po przejściu do Manchesteru United zarabiał 150 tys. euro miesięcznie[169].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
