Czesław Parzych

Absolwent Szkoły Podstawowej w Lelisie oraz Liceum Ogólnokształcącego w Ostrołęce. Od 1960 związany pracą zawodową z Ostrołęką^[1], gdzie mieszka^[2]. Pracował w PZU, Kinie „Jantar”, Urzędzie Miasta, Izbie Skarbowej i Muzeum Okręgowym (dziś Muzeum Kultury Kurpiowskiej). Od 2005 przebywa na emeryturze^[1].

Autor artykułów o tematyce regionalnej oraz wielu opracowań, m.in. Mówi do nas poprzez wieki ciszy (1988), Sala Wiktora Gomulickiego (1988), Sto lat kolei w Ostrołęce (1993), Cmentarz parafialny w Ostrołęce (1997), 600 lat parafii w Ostrołęce (1999), Ostrołęckie pomniki (z E. Nowicką; 1999). Wydał kilkanaście tomików poezji, m.in. Ponad wołaniem moim (1975), Z nauki oczyszczenia (1982), Dotyk cienia (1984), Płonący wiatr (1985) oraz zbiorów opowiadań Biały cień (1986) i Zatrzymane w spojrzeniu (2000)^[1]. Publikował w „Zeszytach Naukowych Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego”^[3] i czasopiśmie „Kurpie”^[4].

Prowadzi Kronikę Miasta Ostrołęki liczącą 70 tomów^[1]. Członek Grupy Literackiej „Narew”^[5], później Klubu Literackiego „Narew”. Długoletni członek Związku Literatów Polskich^[1], Towarzystwa Przyjaciół Ostrołęki^[6], Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego oraz Związku Kurpiów^[1]. Uhonorowany Odznaką „Za Zasługi dla Miasta Ostrołęki”^[2], laureat I Nagrody w Konkursie im. Wiktora Gomulickiego^[1] oraz nagrody Prezesa Związku Kurpiów Kurpik 2002 w kategorii Nauka i pióro^[7]. W 2020 otrzymał nagrodę prezydenta Ostrołęki za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony kultury^[8].

Życiorys

Przypisy

Wikiwand - on