Dorota Golańska

Dorota Golańska – polska kulturoznawczyni, prorektorka Uniwersytetu Łódzkiego.

Dorota Golańska

Państwo działania	Polska
Doktor habilitowana nauk humanistycznych
Specjalność: kulturoznawstwo
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Doktorat	27 października 2006 – literaturoznawstwo Uniwersytet Łódzki promotor: Elżbieta Oleksy(inne języki)
Habilitacja	28 września 2018 – kulturoznawstwo Uniwersytet Łódzki
Nauczycielka akademicka
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki; Wydział Filologiczny; Instytut Kultury Współczesnej
Stanowisko	prorektorka ds. nauki (2024–2028)
Okres zatrudn.	od 2006

Życiorys

Dorota Golańska uzyskała w 2002 tytuł magistra stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Łódzkim^[1][2]. Kształciła się także na Université Jean Moulin Lyon 3 (1999–2000) oraz w ramach stażu badawczego na Uniwersytecie w Utrechcie (2005–2006)^[3]. W 2006 doktoryzowała się na Uniwersytecie Łódzkim w zakresie literaturoznawstwa na podstawie napisanej pod kierunkiem Elżbiety Oleksy(inne języki) dysertacji Sztuczny człowiek. Posthumanizm w nauce i kulturze popularnej. W 2018 tamże otrzymała stopień doktorki habilitowanej nauk humanistycznych w dyscyplinie kulturoznawstwo, przedstawiwszy osiągnięcie naukowe Estetyka traumy: nowy materializm wobec studiów nad pamięcią w kulturze^[4]. Odbyła staż badawczy na Uniwersytecie Columbia (rok akademicki 2022/2023)^[3].

Od 2006 związana zawodowo z Uniwersytetem Łódzkim, profesor uczelni w Katedrze Badań Kulturowych. Objęła funkcję prorektorki do spraw nauki w kadencji 2024–2028^[2][3][5].

Jej zainteresowania naukowe obejmują takie zagadnienia jak: krytyczne studia nad przestrzenią z perspektywy kulturoznawczej i antropologicznej; przestrzeń i relacje przestrzenne w odniesieniu do polityki państwowej i międzynarodowej, ale także w skali domu czy bezpośredniego otoczenia; kulturowe ujęcia konfliktów (zwłaszcza etnonarodowych), militaryzacja, (etno)nacjonalizmy; zagadnienia ludobójstwa, miastobójstwa(inne języki) i ekobójstwa oraz konsekwencji tych procesów dla relacji społecznych w rozmaitych aspektach; problematyka pamięci kulturowej (zwłaszcza w społeczeństwach post-traumatycznych); trauma w sztuce; aktywizm społeczny, artystyczny i polityczny; wykorzystanie sztuki w działaniach edukacyjnych; współczesne tendencje w teoriach feministycznych i dekolonialnych oraz inspirowane nimi kreatywne metodologie stosowane w naukach humanistycznych i społecznych^[3][5].