Edward Wołonciej

Edward Wołonciej, ps. Czemier (ur. 30 września 1919 w Wierobiejkach, zm. 3 lutego 1999 w Warszawie^[1]) – polski adwokat, dramatopisarz, autor pamiętników, powstaniec warszawski^[2].

Edward Wołonciej

Czemier

Data i miejsce urodzenia	30 września 1919 Wierobiejki
Data i miejsce śmierci	3 lutego 1999 Warszawa
Zawód, zajęcie	adwokat, pisarz

Biogram

Przed wybuchem II wojny światowej był uczniem gimnazjum, natomiast w latach wojny uczęszczał na tajne komplety w Liceum im. Bolesława Prusa, gdzie uzyskał w 1944 maturę. Jeszcze przed tym brał udział w zajęciach na Wolnej Wszechnicy Polskiej^[1].

W 1941 został przyjęty do Armii Krajowej, po wybuchu powstania warszawskiego, w dniach 1-15 sierpnia 1944, walczył w szeregach kompanii „Grażyna” wchodzącej w skład Batalionu „Harnaś”^[1], natomiast po 2 września został dowódcą w stopniu kapitana Brygady Syndykalistycznej w Śródmieściu. Razem z Tomaszem Pilarskim, jako przedstawiciele Syndykalistycznej Organizacji „Wolność”, brał udział w rozmowach, dotyczących utworzenia Powstańczego Porozumienia Demokratycznego^[3]. Po upadku powstania internowany w obozie Dulag 121 Pruszków, skąd uciekł pod Kraków^[2].

W 1947 skończył studia na Wydziale Praw Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1950 na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych. Podjął również studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej na wydziale reżyserii. W 1953 uzyskał wpis na listę adwokatów. Podczas studiów działał w Organizacja Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego oraz Polskiej Partii Socjalistycznej, a następnie w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Był również członkiem zarządu Bratniej Pomocy Studenckiej UJ^[2].

W okresie PRL represjonowany za walkę z władzą komunistyczną. Zmarł 30 września 1999 w Warszawie^[2].