Franciszek Jan Załuski

Franciszek Jan Załuski herbu Junosza (ur. 1660, zm. 17 listopada 1735^[1]) – margrabia^[2], wojewoda czernihowski w latach 1696–1716, kasztelan wojnicki w latach 1694–1695, starosta lubelski 1711–1718^[3], wojewoda płocki mianowany przed 1719 rokiem^[4], w 1726 odznaczony Orderem Orła Białego^[5].

Franciszek Jan Załuski

Junosza
Margrabia
Rodzina	Załuscy herbu Junosza
Data urodzenia	1660
Data śmierci	17 listopada 1735
Ojciec	Aleksander Załuski
Matka	Katarzyna z Olszowskich
Żona	Dorta de Riviere Teofila z Wapowskich
Odznaczenia

Jako senator brał udział w sejmach: 1696 i 1699 roku^[6].

Życiorys

Franciszek Jan Załuski pochodził z senatorskiej, ale niezbyt zamożnej rodziny. Jego ojcem był Aleksander Załuski, wojewoda rawski a matką Katarzyna z Olszowskich, kasztelanka spicymierska, siostra prymasa Andrzeja Olszowskiego.

Piastował godność wojewody czernihowskiego (1696–1716)^[3], a następnie wojewody płockiego (1719–11735). Po zerwanym sejmie konwokacyjnym 1696 roku przystąpił 28 września 1696 roku do konfederacji generalnej^[7]. 5 lipca 1697 roku podpisał w Warszawie obwieszczenie do poparcia wolnej elekcji, które zwoływało szlachtę na zjazd w obronie naruszonych praw Rzeczypospolitej^[8]. W styczniu 1702 roku podpisał akt pacyfikacji Wielkiego Księstwa Litewskiego^[9]. W 1704 roku był członkiem konfederacji sandomierskiej^[10]. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku^[11]. Ok. 1710 przejął z rąk brata, Andrzeja Chryzostoma pałac w Falentach, który został przez niego odbudowany po zniszczeniach z czasów wojny ze Szwecją. W 1733 roku podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego^[12].

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Dorota de Riviere pochodząca z Flandrii, a kolejną Teofila z Wapowskich. Franciszek Jan Załuski i jego żona Teofila byli rodzicami chrzestnymi Ignacego Krasickiego.