Grumman E-1 Tracer

Grumman E-1 Tracer – pierwszy samolot wczesnego ostrzegania należący do US Navy i zaprojektowany specjalnie do spełniania tego zadania. Był wersją rozwojową Grumman S-2 Tracker i wszedł do służby w 1954, zastąpiony został przez E-2 Hawkeye na początku lat 70.

E-1 Tracer

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Grumman
Typ	samolot wczesnego ostrzegania
Załoga	4
Historia
Lata produkcji	1954 – ?
Dane techniczne
Napęd	2 x Wright R-1820-82A
Moc	1525 HP każdy
Wymiary
Rozpiętość	22,3 m
Długość	13,8 m
Wysokość	5,1 m
Powierzchnia nośna	46,3 m²
Masa
Własna	9359 kg
Osiągi
Prędkość maks.	365 km/h
Prędkość przelotowa	262 km/h
Prędkość wznoszenia	341 m/min
Pułap	4815 m
Zasięg	1610 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
US Navy

Pierwszym oznaczeniem samolotu jeszcze według starego systemu US Navy było WF, z czego wywodziła się jego potoczna nazwa „Willy Fudd”. S-2 Tracker, którego rozwinięciem był E-1, był wcześniej oficjalnie znany jako S2F, a popularnie jako „Stoof”, a drugą popularną nazwą E-1 było "Stoof with a Roof" (Stoof z dachem).