HMS Audacity

HMS Audacity (D10) – pierwszy lotniskowiec eskortowy, powstał po przebudowaniu zdobycznego niemieckiego drobnicowca MV „Hannover” (wodowanie w 1939), zdobytego w 1940 roku podczas próby przebicia się przez brytyjską blokadę.

HMS Audacity

Historia
Stocznia	Blyth Shipbuilding Ltd
Wodowanie	1939
III Rzesza
Nazwa	Hannover
Wejście do służby	1939
Wycofanie ze służby	1940
Royal Navy
Nazwa	Sindbad / Empire Audacity
Wejście do służby	1940
Wycofanie ze służby	1941
Royal Navy
Nazwa	HMS Empire Audacity / HMS Audacity
Wejście do służby	20 czerwca 1941
Wycofanie ze służby	21 grudnia 1941
Los okrętu	zatopiony przez U-751
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	10 200
Długość	142,3 m
Szerokość	17,1 m
Zanurzenie	5,5 m
Prędkość	16 węzłów
Uzbrojenie
1 działo przeciwlotnicze 102 mm, 6 dział przeciwlotniczych 20 mm
Wyposażenie lotnicze
sześć myśliwców Grumman F4F Wildcat

Nazwę statku, który wszedł do służby w listopadzie 1940 roku, zmieniono na „Sindbad”, a następnie na „Empire Audacity”. W styczniu 1941 jednostka została przekazana do stoczni Blyth Shipbuilding Ltd, gdzie została przebudowana na pierwszy okręt nowej klasy „lotniskowiec eskortowy” i weszła do służby 20 czerwca 1941. 30 lipca nazwano ją HMS „Audacity”.

Na lotniskowcu zaokrętowano sześć^[1] myśliwców Grumman F4F Wildcat z 802 Dywizjonu Fleet Air Arm, ponieważ „Audacity” został skierowany do osłony konwojów na Morzu Śródziemnym, gdzie główne zagrożenie stanowiły ataki niemieckich samolotów patrolowo-bombowych dalekiego zasięgu Focke-Wulf „Condor”. W późniejszym okresie zazwyczaj używano samolotów myśliwsko-bombowych celem zwalczania okrętów podwodnych.

„Audacity” odbył pierwszy rejs w osłonie konwoju we wrześniu 1941. Jeden z samolotów startujących z lotniskowca zestrzelił atakującego konwój „Kondora”, ale niemiecki samolot zdążył wcześniej ciężko uszkodzić jeden z płynących w konwoju statków.

„Audacity” został zatopiony trzema torpedami z niemieckiego okrętu podwodnego U-751 21 grudnia 1941 roku około 500 mil na zachód od przylądka Finisterre. Zaledwie kilka dni wcześniej jeden z jego samolotów wziął udział w zatopieniu U-131.

Tak szybka strata lotniskowca wiązała się z przyjętą wówczas taktyką użycia. Lotniskowiec nie płynął wraz z konwojem, gdyż to utrudniałoby lub wręcz uniemożliwiało jego pracę (okręt musiał skręcać pod wiatr w czasie startów i lądowań samolotów), ale raczej płynął w pewnej odległości przed samym konwojem, co ułatwiało mu odpowiednie manewrowanie, ale także czyniło go łatwiejszym celem dla niemieckich okrętów podwodnych. W późniejszym czasie taka taktyka została zakazana przez brytyjską Admiralicję jako zbyt ryzykowna i lotniskowce eskortowe musiały zawsze płynąć wewnątrz konwoju, który osłaniały.