HMS Nelson (1925)

HMS Nelson – brytyjski pancernik typu Nelson(inne języki). Jego bliźniaczym okrętem była jednostka HMS „Rodney”.

HMS Nelson

Historia
Stocznia	Armstrong Whitworth, Newcastle upon Tyne
Położenie stępki	28 grudnia 1922
Wodowanie	2 września 1925
Royal Navy
Wejście do służby	10 września 1927
Wycofanie ze służby	luty 1948
Los okrętu	złomowany 1949
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 33 950 t pełna: 38 000 t
Długość	216,4 m
Szerokość	32,3 m
Zanurzenie	9,1-9,6 m
Napęd
8 kotłów opalanych olejem opałowym, 2 zespoły turbin parowych napędzających 2 śruby
Prędkość	23,5 węzłów
Zasięg	14300 mil morskich przy prędkości 12 węzłów
Uzbrojenie
9 dział 406 mm 12 dział 152 mm 6 dział 120 mm 16-24 dział 40 mm (od 1943 r. 48 dział 40 mm, od 1944 r. 64 działa 40 mm 8-16 wkm 12,7 mm (od 1943 r. 61-64 działka 20 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 x 622mm
Wyposażenie lotnicze
3 samoloty rozpoznawcze (do 1943)
Załoga	1361-1640

Historia

HMS „Nelson” został zbudowany w stoczni Armstrong Whitworth w Newcastle. Wodowanie okrętu miało miejsce 2 września 1925, a oddanie do służby w Royal Navy 10 września 1927. „Nelson” zaczynał swoją karierę w Home Fleet i operował przede wszystkim na Atlantyku.

Po wybuchu II wojny światowej okręt został skierowany w okolice Szetlandów. Pod koniec września 1939 r. uczestniczył w akcji ratowania uszkodzonego brytyjskiego okrętu podwodnego. Na początku października razem z bliźniaczym HMS „Rodney” usiłował przechwycić na Morzu Północnym niemiecki pancernik „Gneisenau”. Miesiąc później znowu poszukiwał tego okrętu, który tym razem operował z okrętem bliźniakiem „Scharnhorstem” i planował wydostać się na Atlantyk, aby paraliżować alianckie szlaki żeglugowe. Niedługo potem HMS „Nelson” wszedł na minę postawioną przez U-31, co wykluczyło go z akcji do sierpnia 1940 r. Po naprawie zdążył jeszcze wziąć udział w kampanii norweskiej (osłaniał lotniskowiec HMS „Furious”). Począwszy od 13 września, razem z bliźniakiem, stacjonował u południowych wybrzeży Anglii na wypadek niemieckiej inwazji. W styczniu 1941 r. znowu szukał duetu „Scharnhorst” – „Gneisenau”. W lipcu 1941 r. razem z HMS „Rodney” operował na Morzu Śródziemnym, ochraniał m.in. konwój na Maltę podczas operacji Halberd. Podczas tej akcji otrzymał 27 września 1941 trafienie włoską torpedą lotniczą zrzuconą z samolotu SM.84^[1]. Spowodowało to przerwę w działaniach bojowych do kwietnia 1942 r. W sierpniu 1942 r. ponownie operował z bliźniakiem na Morzu Śródziemnym, osłaniał konwoje na Maltę, a w listopadzie lądowanie aliantów w Afryce Północnej (operacja Torch). W lipcu 1943 r. razem z HMS „Rodney”, HMS „Warspite” i HMS „Valiant” wchodził w skład jednego z ugrupowań, które ubezpieczały desant na Sycylię (operacja Husky). Następnie uczestniczył w ostrzeliwaniu rejonu Reggio i patrolował zatokę Salerno (są to dwa miejsca gdzie wojska alianckie wylądowały na „włoskim bucie”). Na przełomie 1943/44 okręt przechodził mały remont, a w czerwcu 1944 r. ostrzeliwał cele w Normandii. W czasie tego zadania, w drodze do Portsmouth wszedł 18 czerwca 1944 na minę i ponownie musiał być remontowany, tym razem w Filadelfii w USA – remont zakończono w styczniu 1945^[2]. Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 1945 r. wysłano go na Pacyfik, gdzie brał udział w operacji na Malajach. Do metropolii powrócił w listopadzie.

Po II wojnie światowej, od sierpnia 1946 r. do lutego 1948 r. służył jako okręt szkolny, a następnie jako okręt-cel. Złomowano go w 1949 r.