Henryk I Parmeński

Henryk Maria Albert Ferdynand Karol Pius Ludwik Antoni Burbon-Parmeński, wł. Enrico Maria Alberto Ferdinando Carlo Pio Luigi Antonio di Borbone-Parma e Piacenza (ur. 13 czerwca 1873 w Rorschach, zm. 16 listopada 1939 w Lucce) – tytularny król Etrurii oraz książę Parmy i Piacenzy w latach 1907–1939.

Henryk Burbon-Parmeński

Enrico Maria Alberto Ferdinando Carlo Pio Luigi Antonio

Pretendent do tronu Parmy i Piacenzy
Okres	od 16 listopada 1907 do 16 listopada 1939
Poprzednik	Robert
Następca	Józef
Dane biograficzne
Dynastia	Burbonowie parmeńscy
Data i miejsce urodzenia	13 czerwca 1873 Rorschach
Data i miejsce śmierci	16 listopada 1939 Lukka
Miejsce spoczynku	kaplica przy Villa Burbone, Viareggio
Ojciec	Robert, ks. Parmy
Matka	Maria Pia Burbon-Sycylijska
Rodzeństwo	Maria Ludwika, Ferdynand, Ludwika Maria, Maria Imaculata, Józef, Maria Teresa, Maria Pia, Beatrycze, Eliasz, Maria Anastazja, August, Maria Adelajda, Sykstus, Ksawery, Franciszka, Zyta, Feliks, Renat, Maria Antonina, Izabela, Ludwik, Henryka, Kajetan
Odznaczenia

Urodził się jako drugi syn Roberta (1848–1907), byłego księcia Parmy i Piacenzy, oraz jego żony Marii Pii Burbon-Sycylijskiej (1849–1882), królewny Obojga Sycylii. Miał liczne rodzeństwo: siostry Marię Ludwikę (1870–1899), Ludwikę Marię (1872–1943), Marię Imaculatę (1874–1914), Marię Teresę (1876–1959), Marię Pię (1877–1915), Beatrycze (1879–1949) i Marię Anastazję (1881), oraz braci Ferdynanda (1871), Józefa (1875–1950), Eliasza (1880–1959) i Augusta (1882). Większość spośród nich zmarła w dzieciństwie. Posiadał przyrodnie rodzeństwo z drugiego małżeństwa ojca z Marią Antoniną Bragança (1862–1959), królewną Portugalii: Marię Adelajdę (1885–1859), Sykstusa (1886–1934), Ksawerego (1889–1977), Franciszkę (1890–1978), Zytę (1892–1989), Feliksa (1893–1970), Renata (1894–1972), Marię Antoninę (1895–1937), Izabelę (1898–1984), Ludwika (1899–1967), Henrykę (1903–1887) i Kajetana (1905–1958).

Podobnie jak część rodzeństwa Henryk był upośledzony intelektualnie^[1]. Wraz z narodzeniem otrzymał honorowy tytuł księcia Piacenzy właściwy następcy tronu byłego księstwa. Po śmierci ojca w 1907 odziedziczył po nim pretensje do tronów byłych monarchii Etrurii i Parmy. Pozostawał pod kuratelą macochy, zaś obowiązki głowy domu Burbonów parmeńskich wypełniał w jego imieniu młodszy z braci Eliasz^[1]. Zmarł bezżennie i bezpotomnie. Tytuł głowy rodu i byłego księstwa odziedziczył po nim brat Józef, również upośledzony^[1].

Odznaczenia

• Wielki Mistrz Orderu Konstantyńskiego (16 listopada 1907)
• Kawaler Orderu Złotego Runa

Przodkowie

Prapradziadkowie	kr. Etrurii Ludwik (1773–1803) ∞1795 Maria Ludwika Burbon (1782–1824)	kr. Sardynii Wiktor Emanuel I (1759–1824) ∞1789 Maria Teresa Habsburg-Este (1773–1832)	kr. Francji Karol X (1757–1836) ∞1773 Maria Teresa Sabaudzka (1756–1805)	kr. Obojga Sycylii Franciszek I (1771–1830) ∞1797 Maria Klementyna Habsburg-Lotaryńska (1771–1801)	kr. Obojga Sycylii Ferdynand I (1751–1825) ∞1768 Maria Karolina Habsburg-Lotaryńska (1752–1814)	kr. Hiszpanii Karol IV (1748–1819) ∞1765 Maria Ludwika Burbon-Parmeńska (1751–1819)	aks. Austrii Leopold II (1747–1792) ∞1765 Maria Ludwika Burbon (1745–1792)	Fryderyk Wilhelm Nassau-Weilburg (1768–1816) ∞1788 Ludwika Izabela Kirchberg (1772–1727)
Pradziadkowie	kr. Etrurii Karol II (1799–1883) ∞1820 Maria Teresa Sabaudzka (1803–1879)		Karol Ferdynand d'Artois (1778–1820) ∞1816 Karolina Burbon-Sycylijska (1798–1870)		kr. Obojga Sycylii Franciszek I (1771–1830) ∞1802 Maria Izabela Burbon (1789–1848)		Karol Ludwik Habsburg-Lotaryński (1771–1847) ∞1768 Henrietta z Nassau-Weilburga (1797–1829)
Dziadkowie	ks. Parmy i Piacenzy, Karol III (1823–1854) ∞1845 Ludwika d'Artois (1819–1864)				kr. Obojga Sycylii, Ferdynand II (1810–1859) ∞1837 Maria Teresa Habsburg-Lotaryńska (1816–1867)
Rodzice	ks. Parmy i Piacenzy, Robert (1848–1907) ∞1869 Maria Pia Burbon-Sycylijska (1849–1882)
Henryk Burbon-Parmeński (1873–1939)