Ireneusz Świtała

Ireneusz Świtała – polski filozof, dr hab. nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi i Instytutu Pracy Socjalnej, oraz dziekan Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie^[1].

Ireneusz Świtała

Państwo działania	Polska
doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: filozofia wychowania, praca socjalna, pedagogika, etyka filozoficzna, filozofia włoska, personalizm włoski, historia filozofii, filozofia szczęścia[1]
Doktorat	25 października 1996[1]
Habilitacja	30 czerwca 2008[1]

Życiorys

25 października 1996 obronił pracę doktorską Kompleksowość pojęcia szczęścia w koncepcji Władysława Tatarkiewicza, otrzymując doktorat, a 30 czerwca 2008 habilitował się na podstawie oceny dorobku naukowego i pracy zatytułowanej Personalizm włoski od Luigi Stefanii do Armando Rigobello. Studium filozoficzno-historyczne^[1].

Objął funkcję profesora nadzwyczajnego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi i w Instytucie Pracy Socjalnej, a także dziekana na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Pedagogicznym im. KEN w Krakowie^[1].

Piastował stanowisko prorektora Akademii Humanistycznej i Ekonomicznej w Łodzi^[1].

Publikacje

• 2006: Il giudizio di Władysław Tatarkiewicz sull’eudemonismo – analisi^[1]
• 2008: Analiza teorii szczęścia w ujęciu Władysława Tatarkiewicza^[1]
• 2008: Szczęście jako kategoria filozoficzna w ujęciu Władysława Tatarkiewicza – Polskiego Filozofa i Historyka Filozofii^[1]
• 2014: Pomoc rodzinom w sytuacjach kryzysowych ze szczególnym uwzględnieniem pracy socjalnej w ; Współczesne wyzwania oraz wielowymiarowość edukacji i pracy^[1]
• 2015: Praca socjalna z osobami zagrożonymi wykluczeniem społecznym i dylematy etyczne z tym związane, w; Migracje rodziców. Problem społeczno-wychowawczy w Unii Europejskiej^[1]
• 2015: Szkoła wobec zachowań ryzykownych dzieci i młodzieży, w; Rozwój i wychowanie dziecka w środowisku przedszkolnym i szkolnym – perspektywy i problemy^[1]