Ireneusz Pękalski

Ireneusz Józef Pękalski^[1] (ur. 9 marca 1950 w Tomaszowie Mazowieckim) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi w latach 1993–2000, biskup pomocniczy łódzki w latach 2000–2025, od 2025 biskup pomocniczy senior archidiecezji łódzkiej.

Ireneusz Pękalski

Biskup tytularny Castellum Tingitii
Ireneusz Pękalski (2013)
Omnibus omnia Wszystkim dla wszystkich
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	9 marca 1950 Tomaszów Mazowiecki
Biskup pomocniczy łódzki
Okres sprawowania	2000–2025
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	2 czerwca 1974
Nominacja biskupia	11 grudnia 1999
Sakra biskupia	8 stycznia 2000

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	8 stycznia 2000
Miejscowość	Łódź
Miejsce	archikatedra łódzka
Konsekrator	Władysław Ziółek
Współkonsekratorzy	Janusz Bolonek Adam Lepa

Życiorys

Urodził się 9 marca 1950 w Tomaszowie Mazowieckim^[2]. W 1968 ukończył tamtejsze II Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego^[3]. Studiował w Seminarium Duchownym w Łodzi^[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu w 2 czerwca 1974 biskup diecezjalny łódzki Józef Rozwadowski. Inkardynowany został do diecezji łódzkiej^[1]. Dalsze studia odbył w zakresie prawa kanonicznego w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Na Wydziale Prawa Kanonicznego rzymskiego uniwersytetu uzyskał w 1981 doktorat^[2].

Pracował jako wikariusz w parafii Ksawerów. Był notariuszem kurii biskupiej w Łodzi, obrońcą węzła małżeńskiego oraz sędzią w trybunale kościelnym. Został sekretarzem rady kapłańskiej i członkiem kolegium konsultorów. Był wicepostulatorem w procesie beatyfikacyjnym Wandy Malczewskiej^[2]. W latach 1993–2000 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Łódzkich Studiów Teologicznych”^[4]. Brał udział w III Synodzie Archidiecezji Łódzkiej. W 1993 otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości, a w 1997 został kanonikiem gremialnym Kapituły Archikatedralnej Łódzkiej^[2].

W Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi prowadził wykłady z prawa kanonicznego i lektoraty łaciny. W latach 1987–1993 był prorektorem, a w latach 1993–2000 rektorem tego seminarium. Prawo kanoniczne wykładał ponadto w Instytucie Teologicznym i w Łódzkim Ośrodku Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie^[2].

11 grudnia 1999 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji łódzkiej ze stolicą tytularną Castellum Tingitii^[5][6]. Święcenia biskupie otrzymał 8 stycznia 2000 w archikatedrze łódzkiej^[7]. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita łódzki Władysław Ziółek, któremu asystowali arcybiskup Janusz Bolonek, nuncjusz apostolski w Urugwaju, i Adam Lepa, biskup pomocniczy łódzki^[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Omnibus omnia” (Wszystkim dla wszystkich)^[8]. W archidiecezji objął urząd wikariusza generalnego. W 2014 został ustanowiony dziekanem Kapituły Archikatedralnej Łódzkiej^[2]. 8 kwietnia 2025 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego łódzkiego^[9][10].

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został delegatem ds. Duszpasterstwa Kobiet, a ponadto członkiem Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów^[2] oraz Rady Prawnej^[8] i Rady ds. Ekumenizmu^[2].

Wyróżnienia

W 2014 nadano mu tytuł honorowego obywatela Tomaszowa Mazowieckiego^[11].