Józefina Pellegrini

Józefina Pellegrini, wł. Józefa Osiecka de domo Śliwińska 1° v. Przyłęcka (ur. 7 marca 1921 w Warszawie, zm. 9 grudnia 2001 tamże) – polska aktorka, piosenkarka i wróżbitka pochodzenia włoskiego.

Józefina Pellegrini

Pellegrini podczas występu w Teatrze Syrena (1970)
Imię i nazwisko	Józefa Śliwińska-Osiecka
Data i miejsce urodzenia	7 marca 1921 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 2001 Warszawa
Zawód	aktorka, piosenkarka
Współmałżonek	Stefan Przyłęcki (1943–1951; rozwód) Wiktor Osiecki (1959–1977; jego śmierć)
Lata aktywności	1942–2001
Zespół artystyczny
Teatr Syrena
Odznaczenia

Grób Józefiny Pellegrini-Osieckiej, jej rodziców i męża na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

Urodziła się w 1921 jako Józefa Śliwińska, córka pułkownika Wojska Polskiego, dra med. Romualda Śliwińskiego (1876−1944) oraz Aleksandry Pellegrini-Śliwińskiej (1878−1947)^[1]. Jej matka była nauczycielką wokalistyki, absolwentką petersburskiego konserwatorium muzycznego, prowadziła szkoły śpiewu w Warszawie i Sankt Petersburgu^[2].

Karierę artystyczną rozpoczęła w czasie okupacji, występując w warszawskich kawiarniach. Przyjęła pseudonim artystyczny Józefina Pellegrini, modyfikując imię i przybierając nazwisko panieńskie matki.

W 1943 poślubiła reżysera teatralnego Stefana Przyłęckiego h. Zadora. Rok później, przed wybuchem powstania warszawskiego, przeprowadziła się z mężem do Zalesia Górnego, gdzie urodziła syna^[1]. W 1945 przeniosła się do Łodzi, gdzie występowała w teatrzyku swojego ówczesnego męża Na Pięterku, w Gongu oraz w zespole Szarotki. Powróciła do Warszawy w 1948 i od kolejnego roku rozpoczęła karierę estradową. Zdała eksternistycznie egzamin na aktorkę dramatu i teatrów muzycznych^[1] i urodziła drugiego syna.

Od 1954 występowała w żoliborskim Teatrze Estrady. Od 1957 przez kolejne trzydzieści lat była związana z Teatrem Syrena, od 1956 występowała też na deskach Teatru Buffo. Na przełomie lat 60. i 70. współpracowała z warszawskimi kabaretami. Wykonywała kuplety parodystyczne pisane na melodie ludowe (autorami tekstów byli Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień). W 1977 wystąpiła w roli piosenkarki w filmie Antyki.

Na początku lat 50. poznała Wiktora Osieckiego, z którym nawiązała romans, na skutek czego rozwiodła się z mężem. Para pobrała się w 1959 i stanowiła małżeństwo do śmierci Osieckiego w 1977. Po śmierci drugiego męża, Pellegrini rzadko pojawiała się na scenie, angażując się bardziej w parapsychologię i astrologię. Była autorką książek, układała horoskopy do radia, telewizji, a przede wszystkim gazet.

Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A21-3-3)^[3].

Publikacje

• 1994: Czytanie losu
• 1996: Moje widzenie losu

Wspomnienia o artystce

• Hanka Bielicka: „Miała prześliczny głos w stylu włoskim – biła nas powodzeniem na głowę. Po prostu prawie żeśmy przy niej nie istnieli!"^[4]