Język garifuna

Język garifuna, także: black carib, caribe, central american carib, moreno^[1] – język z karibskiej grupy językowej (grupy języków arawackich) używany przez tzw. „Czarnych Karibów” w Hondurasie, Gwatemali, Belize, Nikaragui i USA.

Garifuna

Obszar	Honduras Gwatemala Belize Nikaragua USA
Liczba mówiących	190 tys.
Klasyfikacja genetyczna
Języki arawackie Języki karibskie Język garifuna
Status oficjalny
Ethnologue	5 rozwojowy↗
Kody języka
ISO 639-3	cab
IETF	cab
Glottolog	gari1256
Ethnologue	cab
WALS	grf
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

W 2001 roku język garifuna, wraz z kulturą taneczno-muzyczną Garifunów, został proklamowany arcydziełem ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości, a w roku 2009 wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO^[2].

Opis

Około 190 tysięcy użytkowników posługuje się językiem Garifuna na terenie Hondurasu, Gwatemali, Belize, Nikaragui i USA, z czego 98 tysięcy użytkowników mieszka w Hondurasie, 65 tysięcy w USA, prawie 17 tysięcy w Gwatemali, niewiele ponad 12 tysięcy w Belize i 1500 w Nikaragui^[1][3]. W Hondurasie i Nikaragui używany jest dialekt wschodni (skrócone wyrazy, opuszczane /r/) a w Gwatemali i Belize – zachodni^[1]. Mniej niż 100 osób posługuje się wyłącznie tym językiem^[1]. Dialekt zachodni uznawany jest za standardowy język literacki^[1].

Część słownictwa używana jest tylko przez mężczyzn (leksyka głównie karibska), a część wyłącznie przez kobiety (słownictwo głównie pochodzenia arawackiego). Występuje wiele zapożyczeń z języków francuskiego, hiszpańskiego i angielskiego^[1].