Jakub Kobylański

Jakub Kobylański (także Jakub z Kobylan) (? – 20 maja 1454) – rycerz i wódz polski, marszałek dworu wielkiego księcia litewskiego Witolda 1425–1430, kasztelan biecki od 1444, krajczy królewski od 1450, kasztelan gnieźnieński od 1453.

Jakub Kobylański

Grzymała
Rodzina	Kobylańscy herbu Grzymała
Data śmierci	20 maja 1454

Jego bratem był starosta brzeski Jan Kobylański (zm. 1471), a dziadem podskarbi Hinczka z Rogowa (zm. przed 1415).

W 1428 roku Jakub Kobylański dowodził polskimi wojskami zaciężnymi w służbie wielkiego księcia Witolda i brał wtedy udział w jego wyprawie pod Opoczkę podczas wojny Witolda z Wielkim Nowogrodem.

W 1435 roku został wysłany na czele polskich wojsk zaciężnych, by wspomóc wielkiego księcia Zygmunta Kiejstutowicza w wojnie ze Świdrygiełłą. Dowodził w bitwie pod Wiłkomierzem, w której rozbito wojska Świdrygiełły i posiłkujących go krzyżaków, co miało wielkie znaczenie w wojnie domowej na Litwie między Świdrygiełłą i Zygmuntem Kiejstutowiczem oraz w wojnie Korony z Krzyżakami. W bitwie tej poległa elita inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego.

Był uczestnikiem konfederacji Zbigniewa Oleśnickiego w 1438 roku^[1].