Jan Mikołaj Chodkiewicz

Jan Mikołaj Chodkiewicz herbu własnego (ur. 14 grudnia 1738 w Gdańsku, zm. 2 lutego 1781 w Czarnobylu) – starosta generalny żmudzki od 1764 roku, hrabia na Szkłowie i Nowej Myszy, pułkownik województwa wileńskiego, starosta wieloński.

Ten artykuł dotyczy starosty wielońskiego. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Jan Mikołaj Chodkiewicz

Gryf z Mieczem
Rodzina	Chodkiewiczowie herbu własnego
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1738 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1781 Czarnobyl
Ojciec	Adam Tadeusz Chodkiewicz
Matka	Rozalia z Czapskich
Żona	Ludwika Maria Rzewuska
Dzieci	Wacław, Józef, Aleksander Franciszek, Ksawery, Rozalia, Elżbieta, Anna
Odznaczenia

Życiorys

Był synem wojewody brzeskolitewskiego Adama Tadeusza i wojewodzianki pomorskiej Rozalii z Czapskich.

Po ukończeniu w 1757 studiów na Akademii Wileńskiej został mianowany pułkownikiem Jego Królewskiej Mości. W latach 1758–1759 wziął udział w wojnie siedmioletniej po stronie Francji. Był pułkownikiem województwa wileńskiego i konsyliarzem tego województwa^[1] w konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764 roku^[2] W 1764 roku wybrany posłem na sejm konwokacyjny z Księstwa Żmudzkiego^[3]. W 1764 roku był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa wileńskiego^[4]. Był posłem na sejm koronacyjny 1764 roku z województwa wileńskiego^[5]. W 1764 jego oddziały najechały należący do Radziwiłłów zamek w Białej Podlaskiej^[6].

Nagrodzony przez króla w 1764 stanowiskiem generała-adiutanta, Orderem Świętego Stanisława (1765) i godnością starosty generalnego Żmudzi. Członek Komisji Wojskowej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1766 roku^[7]. W 1766 roku został wyznaczony senatorem rezydentem^[8]. W czasie konfederacji barskiej przyjął postawę niejednoznaczną. Oficjalnie ubolewał nad stanem zniewolonego kraju, co nie przeszkodziło mu popierać dowódców wojsk pruskich i rosyjskich, które chroniły jego dobra prywatne.

9 maja 1774 roku odznaczony Orderem Orła Białego. W 1778 roku przyjął szarżę generał-lejtnanta w wojsku rosyjskim.

Pochowany w monasterze bazylianów w Supraślu.

1 stycznia 1766 roku poślubił w Podhorcach Ludwikę Marię córkę Wacława Rzewuskiego i Anny z Lubomirskich. Małżonkowie doczekali się kilkorga dzieci, z których do dorosłości dożyło trzech synów: Wacław (1767-1784), Józef (1774-1828) i Aleksander Franciszek (1776-1838) oraz dwie córki: Rozalia (1768-1794) i Elżbieta (1771-1804). Ksawery i Anna zmarli w dzieciństwie^[9].