Jan de Witte

Jan de Witte (ur. 1709^[a], zm. 24 grudnia 1785 w Kamieńcu Podolskim) – polski inżynier wojskowy holenderskiego pochodzenia, architekt, przedstawiciel baroku, od 1781 generał-lejtnant wojsk koronnych; ojciec Józefa.

Jan de Witte

Data urodzenia	1709[a]
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 1785 Kamieniec Podolski
Dziedzina sztuki	architektura
Epoka	barok
Ważne dzieła
kościół Dominikanów we Lwowie pałac Lubomirskich we Lwowie
Odznaczenia

Kościół Bożego Ciała i klasztor Dominikanów (Lwów)

Życiorys

Służył w oddziałach cudzoziemskiego autoramentu wojsk koronnych. Po ukończeniu studiów inżynierskich przeszedł do Korpusu Inżynierów Koronnych. Został nobilitowany w 1767, w 1772 odznaczony Orderem Świętego Stanisława^[1]. Był komendantem twierdza w Kamieńcu Podolskim który pozostał wierny królowi i odmówił poddania twierdzy wojskom konfederackim^[2]. Był też cenionym^{[przez kogo?]} architektem oraz kolekcjonerem i numizmatykiem.

Jan de Witte i jego żona Marianna z Lubońskich zostali pochowani w katakumbach katedry Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieńcu Podolskim^[3]. W katedrze znajduje się tablica epitafijna o treści: Jan de Witte (1705–1785). Komendant twierdzy i pogranicznych fortec w latach 1768–1785. Budowniczy i obrońca Kamieńca Podolskiego, kawaler orderu świętego Stanisława, chluba Podola i wzór dla potomnych.

Realizacje

• pałac Lubomirskich we Lwowie
• kościół Bożego Ciała we Lwowie
• zespół sakralny kościoła Karmelitów w Berdyczowie, 1739 r.
• pałac Lubomirskich w Równem, spalony w pożarze w 1927
• pałac w Kamieńcu Podolskim (nie istnieje)
• kościół w Kupinie na Podolu.

Uwagi

1. Niektóre źródła podają rok urodzenia 1716