Janusz Antoni Wiśniowiecki

Janusz Antoni Wiśniowiecki herbu Korybut (ur. 14 czerwca 1678, zm. 16 stycznia 1741 we Lwowie) – kasztelan krakowski 1726–1741, wojewoda krakowski 1706–1726, wojewoda wileński 1704–1706, kasztelan wileński 1702–1703, marszałek nadworny litewski 1699–1702, podczaszy litewski 1697–1698, marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1710 roku^[2], starosta piński i nowotarski, starosta osiecki w 1704 roku^[3], starosta parczowski w 1730 roku^[4], książę.

Ten artykuł dotyczy kasztelana krakowskiego. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Janusz Antoni Wiśniowiecki

Portret ks. Janusza Antoniego Wiśniowieckiego
Korybut
książę
Rodzina	Wiśniowieccy herbu Korybut
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1678 Lwów[1]
Data i miejsce śmierci	16 stycznia 1741 Lwów
Ojciec	Konstanty Krzysztof Wiśniowiecki
Matka	Anna Chodorowska
Żona	Teofila Leszczyńska
Dzieci	Franciszka Urszula Wiśniowiecka
Odznaczenia

Syn Konstantego Wiśniowieckiego oraz jego drugiej żony Anny z Chodorowskich. Starszy brat Michała Serwacego.

Życiorys

Poseł na sejm pacyfikacyjny 1699 roku z województwa wołyńskiego^[5]. Był członkiem konfederacji olkienickiej w 1700 roku^[6]. W styczniu 1702 roku podpisał akt pacyfikacji Wielkiego Księstwa Litewskiego^[7]. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku^[8]. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku^[9].

Był fundatorem kolegium jezuitów w Krzemieńcu^[10].

W 1717 roku został wyznaczony senatorem rezydentem^[11]. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym^[12]. W 1735 roku podpisał uchwałę Rady Generalnej konfederacji warszawskiej^[13]. W 1736 roku został wyznaczony senatorem rezydentem^[14]. W 1717 roku odznaczony Orderem Orła Białego.

Zmarł w 1741 i został pochowany w kaplicy przy katedrze łaciń­skiej we Lwowie fundowanej przez siebie i żonę^[15].