Janusz Bryczkowski

Janusz Bryczkowski (ur. 19 stycznia 1948 w Piszu) – polski polityk o poglądach nacjonalistycznych i przedsiębiorca.

Janusz Bryczkowski

Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1948 Pisz
Przewodniczący Polskiego Frontu Narodowego
Okres	od 1994 do 1995
Przynależność polityczna	Polski Front Narodowy
Przewodniczący Polskiej Partii Zielonych
Okres	od 1988 do 1992
Przynależność polityczna	Polska Partia Zielonych
Następca	Wiesław Kossakowski

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

W latach 70. podjął nieukończone ostatecznie studia prawnicze. Prowadził zakład handlowy w Olsztynie. Był współwłaścicielem wydawnictwa „Świat”.

W połowie lat 90. był prezesem spółki „Agricost”. W 1994 prokurator przedstawił mu zarzuty zaboru mienia znacznej wartości. W związku z tą sprawą został we wrześniu 1996 zatrzymany przez policję^[1], a następnie tymczasowo aresztowany. Z aresztu wyszedł w 1997, za kaucją w wysokości 100 tys. zł^[2]. W 2004 został prezesem firmy Trading Investments Sp. z o.o.^[3]. Prowadzi interesy w krajach Europy Wschodniej m.in. w Rosji.

Działalność polityczna

Działał w Zjednoczeniu Patriotycznym „Grunwald”^[4], które reaktywował wraz z Bohdanem Porębą^[5]. W 1988 współtworzył i stanął na czele Polskiej Partii Zielonych, z jej ramienia został w 1990 wybrany na radnego Rady Miejskiej Olsztyna^[6]. Zgłosił swą kandydaturę w wyborach prezydenckich w 1990, nie udało mu się jednak zebrać wymaganych 100 tys. podpisów. W wyborach parlamentarnych w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski (z listy koalicji Polskiej Partii Ekologicznej i Polskiej Partii Zielonych). Partia zasłynęła wówczas z niecodziennych spotów wyborczych, w których obok Janusza Bryczkowskiego występował bioenergoterapeuta mający leczyć ludzi z chorób poprzez telewizyjne seanse^[7]. W lipcu 1992 został wykluczony z PPZ.

W tym samym roku przystąpił do Związku Zawodowego „Samoobrona” oraz partii Przymierze Samoobrona, niedługo po utworzeniu tego ugrupowania^[8]. Objął funkcję wiceprzewodniczącego tej partii. Przed wyborami parlamentarnymi w 1993 był pełnomocnikiem wyborczym utworzonego przez to ugrupowanie KW „Samoobrona-Leppera”. W wyborach tych bez powodzenia kandydował z listy tego komitetu do Sejmu w województwie suwalskim (otrzymał 3443 głosy). W 1994 został wykluczony z Przymierza Samoobrony po dokonaniu nieudanej próby usunięcia ze stanowiska lidera ugrupowania Andrzeja Leppera^[9][10][11]. W wyborach samorządowych w tym samym roku bez powodzenia ubiegał się o mandat radnego gminy Warszawa-Centrum z ramienia komitetu Front Narodowy Samoobrona^[12].

Następnie objął funkcję przewodniczącego Polskiego Frontu Narodowego, zrzeszającego polskie środowiska skinheadów. Utrzymywał bliskie kontakty z Władimirem Żyrinowskim, którego nakłonił do przyjazdu do Polski w 1994. W 1994 powiedział m.in.: żeby zaprowadzić porządek prawny w Polsce, trzeba rozstrzelać milion osób^[13].

W 1995 opuścił PFN, na krótko przed jego likwidacją. Ogłosił chęć startu w wyborach prezydenckich w tym samym roku^[14], do którego ostatecznie nie doszło ze względu na niezebranie 100 tys. podpisów poparcia. W wyborach samorządowych w 1998 bezskutecznie kandydował do rady powiatu piskiego z listy komitetu Bóg, Rodzina i Ojczyzna^[15].

W marcu 2017 zasiadł w radzie krajowej partii Samoobrona i został skarbnikiem ugrupowania^[16]. W 2019 został członkiem zarządu Akcji Zawiedzionych Emerytów Rencistów^[17]. W 2023 ponownie wybrany w skład prezydium Samoobrony^[18].