Jules Gilliéron

Jules Gilliéron (ur. 21 grudnia 1854 w La Neuveville, zm. 26 kwietnia 1926 w Cergnaux-sur-Gléresse^[1]) – szwajcarski językoznawca i dialektolog. Od 1883 roku nauczał dialektologii na paryskiej uczelni École pratique des hautes études^[2]. Był współzałożycielem czasopisma „Revue des patois gallo-romans”, powstałego w 1887 i wydawanego do 1893 roku^[2]. Jego istotną pracą jest Atlas linguistique de la France, ogłoszony w latach 1902–1910^[2]. Jest uważany za jednego z założycieli geografii językowej^[3].

Jules Gilliéron

Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1854 La Neuveville, Szwajcaria
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 1926 Cergnaux-sur-Gléresse, Szwajcaria
Zawód, zajęcie	językoznawca, dialektolog
Narodowość	szwajcarska

Wybrana twórczość

• La Faillite de l’étymologie phonétique: résumé de conférences faites à l’École pratique des hautes études (1919), Neuveville: Beerstecher.
• Atlas Linguistique de la France (1902–1910) (współautorstwo: Edmond Edmont), Paryż: E. Champion.
• Pathologie et thérapeutique verbales (1921), Paryż: E. Champion.
• Les étymologies des étymologistes et celles du peuple (1922), Paryż: E. Champion.
• Ménagiana du XX^e siècle (1922), Paryż: E. Champion.
• Thaumaturgie linguistique (1923), Paryż: E. Champion.