The KLF

The KLF (skrót of Kopyright Liberation Front; znany również pod nazwą The Justified Ancients of Mu Mu, The JAMs lub The Timelords) – brytyjski zespół muzyczny założony w Londynie w 1987 roku. W skład zespołu wchodzi dwóch muzyków – autor tekstów i wokalista Bill Drummond oraz gitarzysta i keybordzista Jimmy Cauty. Zespół jest uznawany przez krytyków muzycznych za pioniera stylów muzycznych acid house i ambient trance^[1].

The KLF

Bill Drummond
Inne nazwy	The Justified Ancients of Mu Mu, The JAMs, The Timelords
Rok założenia	1987
Pochodzenie	Londyn
Gatunek	house[1], acid house[1], techno, hip-hop, alternative dance, club/dance[1], ambient house[1], ambient trance[1], new beat[1], rave[1], avant-garde
Aktywność	1987–1992, 1995, 1997, od 2017
Wydawnictwo	KLF Communications, Arista Records
Powiązania	K Foundation, Disco 2000, Fuck the Millennium
Skład
Bill Drummond, Jimmy Cauty

The KLF, nagrywając dla własnej wytwórni KLF Communication, wydał serię międzynarodowych hitów, które w latach 1990–1991 stały się przebojami w Europie i Ameryce Północnej. W czołówkach list przebojów uplasowały się m.in. utwory: „What Time Is Love?”, który w sierpniu 1990 roku dotarł do pozycji 5. UK Singles Chart, czy też „3 A.M. Eternal”, który w styczniu następnego roku pojawił się na 1. miejscu brytyjskiego zestawienia^[2][1].

Historia

Muzycy od samego początku istnienia zespołu przyjęli filozofię opisaną w powieści Roberta Shei i Roberta Antona Wilsona pt. Trylogia Illuminatus!^[3], zdobywając rozgłos poprzez wykonywanie różnorakich aktów anarchistycznych, takich jak usuwanie reklam billboardowych^[4], zamieszczanie kryptograficznych reklam w magazynie „NME”^[5], a także nietypowe występy w Top of the Pops^[4]. Najsłynniejszym z nich była współpraca z Extreme Noise Terror (wraz z Markiem Greenawayem z Napalm Death) w lutym 1992 roku, kiedy to podczas występu Brit Awards strzelali ślepą amunicją z pistoletu maszynowego, natomiast w trakcie imprezy po występie wyrzucili martwe owce (wcześniej ich krew mieli zamiar rozlać na widownię, lecz zostali powstrzymani)^[4][5].

Niedługo później zespół porzucił działalność muzyczną, dając jedynie kilka jednorazowych występów. W 1993 roku muzycy założyli fundację pod nazwą „K Foundation”, którą promowali w kolejnych latach poprzez szereg projektów artystycznych i kampanii medialnych, a także ustanowili nagrodę „K Foundation art” dla najgorszego artysty roku. Dochody z fundacji przeznaczali na różne cele, koncentrując się głównie na Nagrodzie Turnera^[6].

W 1995 roku, nie mając pomysłu na wykorzystanie swoich pieniędzy, spalili banknoty łącznej wartości 1 miliona funtów brytyjskich, nagrywając całe wydarzenie kamerą i tłumacząc to jako formę ekspresji. Po latach Drummond stwierdził, że żałuje tej decyzji, jednak zaznaczył, że w samym akcie nie chodziło o zniszczenie banknotów, lecz o oglądanie ich palenia^[4][7].

Dyskografia

• 1987: 1987 (What the Fuck Is Going On?) (The Sound of Mu(sic))
• 1988: Who Killed The JAMs? (KLF Communications)
• 1988: Shag Times (KLF Communications)
• 1989: The „What Time Is Love?” Story (KLF Communications)
• 1990: Chill Out (KLF Communications)
• 1990: Space (KLF Communications)
• 1991: The White Room (KLF Communications)
• 1997: Waiting For The Rights Of Mu (Echo Beach)