Każdemu wolno kochać

Każdemu wolno kochać – polska komedia romantyczna z 1933 roku, w reżyserii Mieczysława Krawicza. Film czarno-biały, pierwszy polski film w pełni udźwiękowiony^[1].

Każdemu wolno kochać

Gatunek	komedia romantyczna
Data premiery	24 lutego 1933
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	80 min
Reżyseria	Mieczysław Krawicz, Janusz Warnecki
Scenariusz	Jerzy Nel
Główne role	Adolf Dymsza, Mariusz Maszyński
Muzyka	Zygmunt Karasiński
Zdjęcia	Zbigniew Gniazdowski
Scenografia	Stefan Norris
Produkcja	Stanisław Szebego
Dystrybucja	Muzafilm

Obsada

• Adolf Dymsza – Hipek
• Ludwik Lawiński − dyrektor teatru
• Stanisława Kawińska − Weronika, żona Sagankiewicza
• Janina Brochwiczówna − gwiazda rewiowa
• Józef Kondrat − widz w teatrze
• Henryk Małkowski − dozorca
• Ludwik Fritsche − profesor Robaczek
• Mariusz Maszyński − muzyk Alojzy Kędziorek
• Liliana Zielińska − Renata, córka Sagankiewiczów
• Feliks Chmurkowski − gość u Renaty
• Czesław Skonieczny − Maciej Baleron
• Mira Zimińska − Lodzia
• Józef Orwid − Pulweriusz Sagankiewicz, właściciel kamienicy
• Witold Conti − gwiazdor rewiowy
• Stanisław Łapiński − burmistrz

Ekipa

• Reżyseria − Mieczysław Krawicz, Janusz Warnecki
• Scenariusz − Jerzy Nel
• Zdjęcia − Zbigniew Gniazdowski
• Muzyka − Zygmunt Karasiński, Stanisław Szebego, Szymon Kataszek
• Scenografia − Stefan Norris

Fabuła

Alojzy Kędziorek (Mariusz Maszyński) jest biednym muzykiem zakochanym z wzajemnością w młodej paniczce Renacie (Liliana Zielińska). Rodzice dziewczyny nie chcą przystać na zaloty człowieka „niższej” klasy i chcą wydać córkę za bogatego rzeźnika – pana Balerona. Zakochany po uszy muzyk pisze piosenkę Każdemu wolno kochać, która podbija serce nie tylko młodej dziewczyny, jednak rodzice wysyłają córkę na prowincję do posiadłości Balerona. Muzyk podąża za nią. Tymczasem za sprawą obrotnego przyjaciela Hipka (Adolf Dymsza), piosenka podbija serca całej Warszawy.