Karł Dawydow

Karł Juljewicz Dawydow (ros. Карл Юльевич Давыдов, ur. 3 marca^?/15 marca 1838 w Kuldydze, zm. 14 lutego^?/26 lutego 1889 w Moskwie)^[1][2]  – rosyjski wiolonczelista i kompozytor, nazywany przez Piotra Czajkowskiego „carem wiolonczelistów”^[3]. Młodszy brat matematyka i inżyniera Augusta Dawydowa.

Karł Dawydow

Карл Юльевич Давыдов

Imię i nazwisko	Karł Juljewicz Dawydow
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1838 Kuldyga
Pochodzenie	żydowskie
Data i miejsce śmierci	26 lutego 1889 Moskwa
Instrumenty	wiolonczela
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	wiolonczelista i kompozytor
Instrument
Davidov Stradivarius(inne języki) z 1712

Życiorys

Był synem żydowskiego lekarza i skrzypka amatora^[2] . Od 1850 studiował grę na wiolonczeli pod kierunkiem H. Schmidta w Moskwie i H. Schubertha w Petersburgu^[1][4]. Studiował matematykę na Uniwersytecie Moskiewskim, który ukończył w czerwcu 1858^[2] . Następnie wyjechał do Lipska, by studiować kompozycję u Moritza Hauptmanna^[1][2] . 15 grudnia 1858 został zaproszony do wykonania własnego II Koncertu wiolonczelowego h-moll z Orkiestrą Gewandhaus. Od 1859 był pierwszym wiolonczelistą tej orkiestry oraz prowadził klasę wiolonczeli w lipskim konserwatorium^[1][2] [4].

Do Rosji wrócił w 1862, otrzymał tytuł cesarskiego wiolonczelisty^[1]. Rok później został mianowany profesorem w Konserwatorium Petersburskim. W tym czasie został pierwszym wiolonczelistą Teatru Maryjskiego i członkiem kwartetu Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego, kierowanego po 1868 przez Leopolda Auera. W latach 1876–1887 pełnił funkcję dyrektora Konserwatorium Petersburskiego^[1][2] .

Dawydow został uznany za jednego z najwybitniejszych wiolonczelistów swoich czasów^[2] , był znakomity zarówno jako solista, jak i kameralista. Koncertował w Rosji i w większości krajów Europy (w Polsce w 1872 i 1887)^[1][2] .

Osiedlił się w Moskwie^[2] . Prywatnie był blisko związany z Piotrem Czajkowskim.

Twórczość

W 1875 rozpoczął pracę nad operą Połtawa z librettem Wiktora Burenina na podstawie wiersza Aleksandra Puszkina, ale w 1876, po mianowaniu na dyrektora konserwatorium, zrezygnował z dalszej pracy nad operą i w 1881 wysłał libretto Czajkowskiemu, który po modyfikacjach wykorzystał je w swojej operze Mazepa^[2] [3].

Pisał utwory orkiestrowe, w tym cztery koncerty wiolonczelowe, utwory kameralne oraz wokalne na głos z towarzyszeniem fortepianu^[1][2] . Dokonał wielu transkrypcji i aranżacji na wiolonczelę utworów Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszki, Roberta Schumanna i innych^[1][4]. Autor szkoły gry na wiolonczeli^[4].