Karol Tarło (zm. 1702)

Karol Tarło herbu Topór (zm. w 1702 roku) – kanclerz wielki koronny w 1702 roku, podkanclerzy koronny w latach 1689–1702, wojewoda lubelski w latach 1685–1689, starosta stężycki w latach 1668–1686 i 1693–1695^[1], marszałek kapturowy sandomierski w 1674 roku, marszałek sandomierskich sądów skarbowych w 1671 roku^[2].

Ten artykuł dotyczy kanclerza. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Karol Tarło

Topór
Rodzina	Tarłowie herbu Topór
Data śmierci	1702
Ojciec	Aleksander Piotr Tarło
Matka	Jadwiga Lanckorońska
Żona	Zofia Pszonczanka z Babina
Dzieci	Adam Piotr Tarło, Jadwiga, Teresa Magdalena, Dorota

Życiorys

Jego ojcem był Aleksander Piotr Tarło, kasztelan lubelski, a matką Jadwiga Lanckorońska.

Jego żoną została (przed 1674) Zofia Pszonka^[3] z Babina. Jego synem był Adam Piotr Tarło (zm. 1719) – stolnik królewski, wojewoda i starosta lubelski, janowski.

Miał też córki, którymi były: Jadwiga Tarło – żona kasztelan radomskiego Jana Kazimierza Lanckorońskiego, Teresa Magdalena Tarło i Dorota Tarło.

Na sejmie abdykacyjnym jako poseł województwa sandomierskiego 16 września 1668 roku podpisał akt potwierdzający abdykację Jana II Kazimierza Wazy^[4].

W 1669 roku był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego z województwa sandomierskiego^[5].

Elektor Jana III Sobieskiego z województwa sandomierskiego w 1674 roku^[6].

Był elektorem Augusta II Mocnego z województwa lubelskiego i z województwa sandomierskiego w 1697 roku^[7].

W styczniu 1702 roku podpisał akt pacyfikacji Wielkiego Księstwa Litewskiego^[8].