Knut Vollebæk

Knut Vollebæk (ur. 11 lutego 1946 w Oslo) – norweski filolog, politolog, dyplomata, polityk, działacz Chrześcijańskiej Partii Ludowej, minister spraw zagranicznych w latach 1997–2000, od 2007 do 2013 wysoki komisarz OBWE ds. mniejszości narodowych.

Knut Vollebæk

Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1946 Oslo
Minister spraw zagranicznych Norwegii
Okres	od 17 października 1997 do 17 marca 2000
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Partia Ludowa
Poprzednik	Bjørn Tore Godal
Następca	Thorbjørn Jagland
Przewodniczący OBWE
Okres	od 1 stycznia 1999 do 31 grudnia 1999
Poprzednik	Bronisław Geremek
Następca	Wolfgang Schüssel
Odznaczenia

Życiorys

W 1969 ukończył studia w zakresie języka i kultury hiszpańskiej na Universidacie Complutense w Madrycie. Odbył również studia romanistyczne w Institut Catholique de Paris (1965–1966) i politologiczne na Uniwersytecie w Oslo (1966–1967). W 1972 uzyskał magisterium z ekonomii w Norweskiej Szkole Ekonomii w Bergen, a w 1973 ukończył podyplomowe studia politologiczne na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara.

W latach 1964–1965 był zatrudniony jako nauczyciel w szkole w Gjøviku. W 1973 rozpoczął pracę w norweskiej służbie dyplomatycznej. Po odbyciu stażu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w 1975 objął stanowisko sekretarza Ambasady w Nowym Delhi. W latach 1978–1981 był sekretarzem ambasady w Madrycie, a od 1981 do 1984 doradcą w MSZ. Następnie przez dwa lata pracował w placówce w Zimbabwe na stanowisku radcy. Po powrocie do kraju objął kierownictwo wydziału MSZ ds. Narodów Zjednoczonych. Od października 1989 do listopada 1990 pełnił funkcję sekretarza stanu w MSZ.

W latach 1991–1993 był ambasadorem Norwegii w Kostaryce. W 1993 był wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Konferencji ds. Byłej Jugosławii (ICFY). W tym samym roku objął stanowisko dyrektora generalnego w departamencie stosunków multilateralnych MSZ. Od 1994 do 1997 był zastępcą sekretarza generalnego MSZ, jednocześnie zasiadał w radach gubernatorów Międzyamerykańskiego, Afrykańskiego oraz Azjatyckiego Banku Rozwoju.

17 października 1997 otrzymał nominację na ministra spraw zagranicznych w centroprawicowym gabinecie Kjella Magne Bondevika. W 1999 sprawował funkcję przewodniczącego OBWE^[1]. Odszedł ze stanowiska ministra 17 marca 2000 po uchwaleniu wotum nieufności wobec rządu. Od 2001 do 2007 był ambasadorem Norwegii w Stanach Zjednoczonych.

W 2007 został powołany na stanowisko wysokiego komisarza OBWE do spraw mniejszości narodowych, które zajmował do 2013.

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania, 1987)
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wielkiego Księstwa Luksemburga (Luksemburg, 1990)
• Krzyż Wielki ze Srebrną Gwiazdą Orderu Juana Mory Fernándeza (Kostaryka, 1993)
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN (Niemcy, 1997)
• Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Białej (Estonia, 1998)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1998)
• Krzyż Wielki Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa, 1998)
• Krzyż Wielki Narodowego Orderu Zasługi (Francja, 2000)
• Krzyż Komandorski Orderu Świętego Olafa (Norwegia, 2001)