Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu

Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Mielec Południe diwecezji tarnowskiej).

Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy
w Mielcu

kościół parafialny
widok ogólny (2023)
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Mielec
Adres	Księdza Arczewskiego 3
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu
Wezwanie	Matki Bożej Nieustającej Pomocy
Wspomnienie liturgiczne	27 czerwca
Historia Data rozpoczęcia budowy 1974 Data zakończenia budowy 1977 Data poświęcenia 2011
Dane świątyni Architekt Jan Gottwald Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 47 3+P
Położenie na mapie Mielca Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu
Położenie na mapie Polski Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu
Położenie na mapie powiatu mieleckiego Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Mielcu
50°17′34,0″N 21°26′34,5″E

Historia

Świątynia została wzniesiona w latach 1974-1977, natomiast pierwszy raz została poświęcona w dniu 18 grudnia 1977 roku. W sierpniu 1975 roku został wmurowany kamień węgielny, podarowany z grobu św. Piotra w Rzymie, poświęcił go papież Paweł VI. Aktu wmurowania dokonał biskup Jerzy Ablewicz z towarzyszeniem arcybiskupa Bostonu Humberta Sousy Medeirosa. Budowla została konsekrowana w dniu 4 czerwca 2011 roku przez biskupa Wiktora Skworca. Architektem kościoła był Jan Gottwwald, natomiast kierownikiem budowy - Edward Jurasz. Projekt ściany ołtarzowej jest obecnie w trakcie realizacji i jego autorem jest Maciej Kauczyński. Stacje drogi krzyżowej oraz witraże są dziełem Marii Leszczyńskiej^[1].

Organy

Początkowo organy do kościoła miały być zamówione w firmie Włodzimierza Truszczyńskiego, jednak miejscowy proboszcz, ks. Jan Białobok, nawiązał kontakt z organistą Marianem Machurą z Krakowa, od którego dowiedział się o możliwości sprowadzenia organów z NRD. Rozważano ofertę z firmy Schuke z Poczdamu, jednak za radą Jerzego Erdmana, ówczesnego eksperta Ministerstwa Kultury, zdecydowano się na wybór firmy Eule z Budziszyna. Budowa trwała w latach 1983-1986. Gotowy instrument poświęcił bp Jerzy Ablewicz 29 listopada 1986 r. Na instrumencie odbywa się corocznie festiwal organowy^[2].

Dyspozycja instrumentu:

Manuał I	Manuał II	Manuał III	Pedał
Hauptwerk	Rückpositiv	Schwellwerk
1. Prinzipal 16'	1. Holzgedackt 8'	1. Bordun 16'	1. Prinzipalbaß 16'
2. Prinzipal 8'	2. Prästant 4'	2. Prinzipalflöte 8'	2. Violonbaß 16'
3. Rohrflöte 8'	3. Rohrflöte 4'	3. Metallgedackt 8'	3. Subbaß 16'
4. Bellgamba 8'	4. Oktave 2'	4. Salicional 8'	4. Quintbaß 10 2/3'
5. Oktave 4'	5. Quinte 1 1/3'	5. Schwebung 8'	5. Oktavbaß 8'
6. Spitzflöte 4'	6. Sesquialter 2 f.	6. Prinzipal 4'	6. Baßflöte 8'
7. Quinte 2 2/3'	7. Zimbel 3 f.	7. Flute douce 4'	7. Oktave 4'
8. Superoktave 2'	8. Cromorne 8'	8. Viola 4'	8. Gedacktflöte 4'
9. Cornett 5 f.		9. Nasat 2 2/3'	9. Mixtur 4 f.
10. Mixtur 5 f.		10. Waldflöte 2'	10. Posaune 16'
11. Fagott 16'		11. Terz 1 3/5'	11. Holztrompete 8'
12. Trompete 8'		12. Sifflöte 1'
13. Span. Trompete 8'		13. Mixtur 5 f.
		14. Oboe 8'
		15. Vox humana 8'