Konfederacja państw

Konfederacja państw – związek państw oparty na umowie międzynarodowej w celu prowadzenia wspólnej polityki zagranicznej. Z reguły nie ma scentralizowanej władzy. Państwa tworzące konfederację pozostają suwerennymi podmiotami prawa międzynarodowego^[1].

Ten artykuł dotyczy związku państw. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Związek Niemiecki, konfederacja państw i wolnych miast niemieckich, istniejąca w latach 1815–1866

Państwa przystępują do konfederacji w celu zacieśnienia współpracy i obrony wspólnych interesów. Każde z państw godzi się na ograniczenie własnej suwerenności i przekazuje część własnych uprawnień wspólnej władzy konfederacji. Najczęściej są to kwestie bezpieczeństwa zewnętrznego i polityki zagranicznej. Podmioty wchodzące w skład konfederacji zachowują większość uprawnień dotyczących polityki wewnętrznej. Podmioty są w tym zakresie autonomiczne i nie mogą ingerować w swoje wewnętrzne stosunki^[2] .

Konfederacja bardzo często jest nietrwała i niestabilna. Rozpada się na odrębne państwa, lub współpraca ulega dalszemu zacieśnieniu i ewolucji ku federacji^[2] .

Przykłady

• Unia Europejska - jest ona specyficznym podmiotem stosunków międzynarodowych i posiada cechy zarówno organizacji międzynarodowej, jak i konfederacji czy nawet federacji)^[3]
• Święte Cesarstwo Rzymskie (962-1806)
• Związek Reński (1806–1813)
• Związek Niemiecki (1815–1866)
• Skonfederowane Stany Ameryki (1861–1865)
• Konfederacja Kanady (1867)
• Szwajcaria (1291, historycznie; współczesna Szwajcaria jest państwem federacyjnym choć tradycyjnie zachowała oficjalną nazwę Konfederacja Szwajcarska)
• Unia Afrykańskich Stanów (1958–1962)
• Zjednoczone Państwa Arabskie (1958–1961)
• Konfederacja Senegambii (1982–1989)

Mimo nazwy, taką konfederacją nie była Konfederacja Granady (1858–1863).