Krzyk (album Jacka Kaczmarskiego i Zbigniewa Łapińskiego)

Krzyk – album muzyczny Jacka Kaczmarskiego i Zbigniewa Łapińskiego zarejestrowany w marcu i czerwcu 1981 roku w Studiu Polskich Nagrań, ale płyta oficjalnie ukazała się na rynku dopiero w 1989 roku. Utwór tytułowy był zainspirowany obrazem Edvarda Muncha „Krzyk”^[1].

„Krzyk” to program złożony z piosenek napisanych w latach 1974–80, mający charakter diagnozy człowieka w sytuacji bez wyjścia, ubezwłasnowolnionego historią i polityką, a także jego słabościami; bronią pozostaje tylko ironia albo krzyk rozpaczy.

Jacek Kaczmarski

Krzyk

Wykonawcy albumu studyjnego
Jacek Kaczmarski oraz Zbigniew Łapiński
Wydany	1981 (drugi obieg) 1989 (oficjalne wydanie)
Nagrywany	marzec, czerwiec 1981
Gatunek	poezja śpiewana
Długość	41:04
Wydawnictwo	Polskie Nagrania „Muza”
Album po albumie
Jacek Kaczmarski
Muzeum (1981/1991) Krzyk (1981/1989) Carmagnole 1981 (1982)
Zbigniew Łapiński
Muzeum (1981/1991) Krzyk (1981/1989) Live (1991)

Historia wydania albumu

Album po wprowadzeniu stanu wojennego został skierowany na przemiał, jednak część płyt wyprowadzono z wytwórni wraz z nadrukiem od płyty Eleni. Taśma-matka z nagraniem albumu ocalała, dzięki czemu Polskie Nagrania mogły po ośmiu latach wydać płytę w oryginalnej wersji^[1].

Nagrywaliśmy tę płytę latem osiemnaście lat temu. Nocą, przy otwartych oknach studia Polskich Nagrań. Nie było w tym nic konspiracyjnego. Takie akurat wypadły wolne terminy. Ale młodzi ludzie wracający ze Starego Miasta ulicą Freta przystawali pod tymi oknami i brali udział w naszym „Krzyku”. Bo to był czas – w owym roku 81 – kiedy wykrzyczane lęki i bóle trwożyły jakby mniej i mniej bolały.

Potem płyta, podobnie jak wiele innych, znacznie ważniejszych rzeczy, zniknęła. Na całe 8 lat – do 89 roku i podobnie jak wiele innych, znacznie ważniejszych rzeczy, przebywała w prawdziwej, przymusowej konspiracji, zamaskowana niewinnie polityczną okładką. Jeden jej egzemplarz dotarł nawet do mnie w 1987 r. do Australii. Ale oryginalna okładka, grafika Pawła Petryckiego, przepadła bez śladu. Przedstawiała ludzką twarz, która w miejsce oczu ma wyciśnięty w ciele, jak w ustępliwej glinie, ślad żołnierskiego buciora.

Jacek Kaczmarski (wypowiedź z sierpnia 1999 roku), wkładka płyty CD wydanej przez Polskie Nagrania w 1999 roku

Wykonawcy

• Jacek Kaczmarski – śpiew, gitara
• Zbigniew Łapiński – fortepian

Słowa: Jacek Kaczmarski, oprócz 1, 8 – Jacek Kaczmarski według Włodzimierza Wysockiego
Muzyka: Jacek Kaczmarski, oprócz: Zbigniew Łapiński – 6, 7

Lista utworów

1. „Nie lubię” – 1:49
2. „Przedszkole” – 2:38
3. „Poczekalnia” – 3:16
4. „Manewry” – 3:09
5. „Kosmonauci” – 1:37
6. „Pustynia '80” – 1:52
7. „Meldunek” – 2:51
8. „Obława” – 2:36
9. „Kasandra” – 2:29
10. „Lekcja historii klasycznej” – 2:42
11. „Misja” – 2:35
12. „Sen Katarzyny II” – 2:01
13. „Starość Piotra Wysockiego” – 1:28
14. „Ballada feudalna” – 3:12
15. „Ballada o spalonej synagodze” – 2:31
16. „Nawiedzona, wiek XX” – 1:46
17. „Krzyk” – 1:50

Wydania[1]

• 1981 – Wytłoczoną płytę skierowano na przemiał, część nakładu wyprowadzono z wytwórni z nadrukiem od albumu Eleni^[1].
• 1989 – Polskie Nagrania (płyta winylowa, nr kat. SX2345)
• 1991 – Pomaton EMI (kaseta, nr kat. POM 006)
• 1991 – Polskie Nagrania (kaseta, CD, nr kat. CK 895, SX 2345, PNCD 167)
• 1999 – Polskie Nagrania (kaseta, CD, nr kat. CK 895, PNCD 167) - reedycja
• 2002 – Płyta wydany w albumie dwupłytowym (wraz z albumem Live) przez Pomaton EMI (CD, nr kat. 5434222)
• 2004 – Album włączony do Syna marnotrawnego – zestawu 22 płyt wydanego przez Pomaton EMI.
• 2007 – Włączony do Arki Noego – zestawu 37 płyt wydanego przez Pomaton EMI.