Księga Ezechiela

Księga Ezechiela (Ez, hebr. יחזקאל Jichezkel) – trzecia z ksiąg proroków większych Starego Testamentu autorstwa Ezechiela, napisana w latach 593 - 571 p.n.e. lub tuż po tym okresie, ostatecznie zredagowana przed powrotem z niewoli babilońskiej.

Kompozycja Księgi

• Wprowadzenie – powołanie Ezechiela na proroka (1–3)
• Wyrocznie o Judzie i Jerozolimie oraz o zburzeniu Jerozolimy (obrazy grzechów Jerozolimy i zapowiedź bezlitosnej kary) (4–24)
• Wyrocznie o narodach obcych: Ammonitach, Moabitach, Edomitach, Filistynach, Tyrze, Sydonie i Egipcie (25–32)
• Obietnice eschatologiczne zapowiadające i opisujące odrodzenie Izraela (33–48)
  • Wyrocznie o przyszłym zbawieniu (33–39)
  • Nowe Prawo (wizja idealnej świętości i idealnego Izraela) (40)

Gatunki literackie Księgi

Dominują wyrocznie (groźby i obietnice). Dużo miejsca zajmują opowiadania o wizjach i różnorodnych czynnościach symbolicznych Ezechiela. Odrębną grupę stanowią pouczenia, które wyjaśniają lub rozwiązują różne zagadnienia religijne. Zachowało się też kilka alegorii: o orle i roślinach (17, 2–10), o lwicy i lwiątkach (19, 1–9), o mięsie gotującym się w kotle (24, 3–14), o krokodylu jako faraonie (29, 3–16), o dwóch nierządnicach (Oholi i Oholibie) (23, 1–49), o winorośli (15), o cedrze (31)^[1].

Cztery wielkie wizje

• Wizja Rydwanu Jahwe (1,1–30) – Bóg opuszcza świątynię i przenosi się ze swym ludem do Babilonii na przedziwnym pojeździe o nadzwyczajnej zwrotności, poruszanym przez dziwne istoty o czterech obliczach (człowieka, lwa, wołu i orła), ponad którym unosi się postać podobna do ludzkiej, otoczona wielkim światłem (Bóg, chwała Jahwe)^[2]. Zwolennicy paleoastronautyki dopatrują się w opisanym obiekcie wytworu cywilizacji pozaziemskiej^[3][4].
• Wizja Grzechów Jerozolimy (8–11) – Izrael porzucił swoją religię, w świątyni postawiono wizerunek kananejskiej bogini Asztarty, przywódcy uprawiają kult zwierząt, ludzie kłaniają się słońcu.
• Wizja Wysuszonych Kości (37,1–10; 37,11–14) – Stojącego ze wzniesionymi ramionami proroka pośród doliny otaczają wysuszone kości zbliżające się do siebie, oblekające się ciałem i skórą oraz takie, w które wstąpił już duch – ożyły i stanęły na nogi (zapowiedź wskrzeszenia umarłych w dniu Sądu Ostatecznego).
• Wizja Nowej Jerozolimy (40) – Wizja Boga powracającego w chwale do nowej świątyni.

Rafael Santi, Wizja Ezechiela – rydwan Jahwe (1518)	Tobias Fendt, Wizja Ezechiela – dolina wysuszonych (1565)	Gustave Doré, Wizja doliny suchych kości (1866)

Wybrane komentarze

• Otto Richard Kraetzschmar (Göttingen 1900)
• James Smith (London 1931)
• G. A. Cooke (Edinburgh 1936, 1960)
• Georg Fohrer (Tübingen 1955)
• Walther Eichrodt (Göttingen 1966)
• Walther Zimmerli (Neukirchen, (1969))

Wybrane tłumaczenia na język polski

• Jakub Wujek (1599)
• Jerzy Żuławski (1902)
• Józef Homerski (1975)
• Kazimierz Romaniuk (1997)
• Ryszard Rumianek (2009)
• Sebastian Jasiński (t. I 2005, t. II 2009, t. III 2013, t. IV 2014, t. V 2015)