Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Marcus Stephen
polityk Nauru, sztangista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Marcus Ajemada Stephen (ur. 1 października 1969 w Anetan na Nauru) – nauruański polityk i sportowiec, deputowany, prezydent Nauru od 19 grudnia 2007 do 10 listopada 2011. Były zawodowy sztangista, prezes Nauruańskiego Komitetu Olimpijskiego od 2009.
Remove ads
Młodość i życie prywatne
Urodził się 1 października 1969 w dystrykcie Anetan na Nauru. Jest synem Lawrence’a Stephena[1]. Uczęszczał do miejscowej szkoły podstawowej Aiwo Primary School. Następnie kształcił się w St. Bedes College w Mentone w Australii oraz w Royal Melbourne Institute of Technology w Melbourne, na którym uzyskał dyplom z księgowości[2]. Jest żonaty, ma czworo dzieci (jednego syna i trzy córki)[3].
Kariera sportowa
Podsumowanie
Perspektywa
Wstęp
W latach 80. zaczynał swoją karierę sportowca jeszcze jako futbolista, grając w lokalnej drużynie Aces. Swą sportową aktywność przejawiał też w trakcie nauki w szkole St. Bedes College, był bowiem kapitanem szkolnych drużyn rugby i piłki nożnej, grał też w szkolnej drużynie krykietowej[4]. Ostatecznie jednak, po namowach Michaela Fennana i Paula Coffy, zdecydował się zająć podnoszeniem ciężarów[4][3]. Przez całą karierę nauruańskiego sztangisty, jego trenerem był wspomniany Paul Coffa. On wspominał Stephena tymi słowami:
Znam Marcusa od 1986 r., kiedy zaczął podnosić ciężary w Melbourne; miałem przyjemność trenować go przez 16 lat aż do zakończenia jego kariery w 2002 r. Marcus zawsze był skromną postacią. Był znakomitym zawodnikiem, był podziwiany i szanowany przez wszystkich, którzy go znali. Prawdziwy mistrz. Dzięki przyjacielskiej i skromnej naturze Marcusa, dr Tamas Ajan, przewodniczący IWF[a], zainteresował się małym wyspiarskim krajem Nauru. Podjął wszelkie wysiłki, by zapewnić członkostwo Nauru w IOC[b] w 1994, które ostatecznie umożliwiło Marcusowi Stephenowi rywalizację na igrzyskach olimpijskich na rzecz jego państwa.
Paul Coffa[5]
Pod koniec lat 80. na Nauru powołano do życia Nauru Weightlifting Federation, specjalnie w celu umożliwienia Stephenowi, jedynemu wówczas profesjonalnemu sztangiście na wyspie, udziału w międzynarodowych zawodach[5].
Mierzy 160 centymetrów wzrostu[6]. Podczas kariery sportowej ważył 58-64 kilogramów (patrz sekcja „Mistrzostwa świata”). Stephen jest też uważany za najbardziej utytułowanego sportowca pochodzącego z Nauru[3][5][7]. On sam po latach stwierdził:
Moja kariera sportowa była świetna i wielce mnie zadowoliła.
Marcus Stephen[3]
Karierę sportową zakończył w 2002 roku[5].
Igrzyska Wspólnoty Narodów
Czterokrotnie uczestniczył w igrzyskach Wspólnoty Narodów. Wśród dwunastu zdobytych medali, Nauruańczyk ma w dorobku siedem złotych i pięć srebrnych medali[8][c].
W 1990 r. w Auckland, startował w kategorii do 60 kg. Rwanie zakończył z wynikiem 112,5 kg. Parvesh Chander Sharma z Indii uzyskał taki sam rezultat, jednakże miał większą masę ciała od Stephena, a tym samym Stephen zdobył pierwsze złoto dla Nauru na tej imprezie. W podrzucie natomiast, uzyskał wynik 142,5 kg, który dał mu srebrny medal (będący na trzeciej pozycji Kumaresen Sudalaimani również uzyskał 142,5 kg, jednak był cięższy od Nauruańczyka), a w dwuboju osiągnął 255 kg; wynik ten dał mu drugie miejsce (w stawce 11 zawodników), a tym samym kolejny medal[8].
W 1994 r. w Victorii, startował w kategorii do 59 kg. W najlepszej próbie w rwaniu, osiągnął wynik 115 kg, natomiast podrzut zakończył z wynikiem 147,5 kg, by w dwuboju osiągnąć 262,5 kg. Dzięki tymże występom, zdobył kolejne złote medale dla swojego kraju[8].
Cztery lata później w Kuala Lumpur, wziął udział w zmaganiach sztangistów w kategorii do 62 kg. W rwaniu osiągnął 125 kg, w podrzucie 167,5 kg, co w dwuboju przełożyło się na wynik 292,5 kg. Wszystkie te konkurencje zakończyły się pomyślnie dla nauruańskiego sztangisty, który zdobył kolejne trzy złote medale[8].
W swoim ostatnim występie w Manchesterze w 2002 roku, Stephen brał udział w kategorii do 62 kg. W rwaniu zaliczył tylko jedną próbę na 117,5 kg (druga z kolei), natomiast pierwszą na 117,5 kg i ostatnią na 122,5 kg spalił. W podrzucie również zaliczył tylko jedną próbę (również druga z kolei), a pierwszą na 147,5 kg i ostatnią na 155 kg spalił[9], co w dwuboju dało mu wynik 265 kg. We wszystkich konkurencjach, zawodnik ten zajmował drugie miejsca[8].
Mistrzostwa świata
W mistrzostwach świata brał udział sześciokrotnie, od 1991 do 1999[10][d][c].
W 1991 roku na mistrzostwach świata w Donaueschingen, Stephen startował w kategorii do 60 kg. W rwaniu wszystkie próby (110 kg, 115 kg i 120 kg) miał udane; w podrzucie pierwszą na 142,5 kg zaliczył, drugą na 147,5 kg spalił a w trzeciej próbie miał udane podejście na 147,5 kg. Wyniki te dały mu odpowiednio: w rwaniu ósme, w podrzucie dwunaste a w dwuboju dziewiąte miejsce na 24 zawodników, którzy przystąpili do zawodów[11].
Dwa lata później w Melbourne, nauruański sztangista startował w kategorii do 59 kg. W rwaniu zaliczył pierwszą próbę na 115 kg oraz trzecią na 120 kg, jednak drugą na 120 kg spalił. W podrzucie zaliczył tylko drugą próbę na 157,5 kg, natomiast pierwszą na 157,5 kg oraz trzecią na 162,5 spalił. Po rwaniu był klasyfikowany na dwunastym miejscu, jednak dzięki szóstej lokacie w podrzucie, w finalnej klasyfikacji zajął ósme miejsce w stawce 22 zawodników[12].
W 1995 r. w Kantonie, Stephen także startował w kategorii do 59 kg. Pierwsze dwie próby w rwaniu (na 120 kg) miał nieudane, jednak w trzeciej wyrwał sztangę ważącą 120 kg. W podrzucie zaliczył tylko pierwszą próbę na 162,5 kg, a dwie następne na 167,5 kg i 170 kg spalił. Po rwaniu zajmował odległą piętnastą lokatę, jednak w podrzucie zajął piąte miejsce, co w łącznym rozrachunku przełożyło się na jedenasty wynik tych mistrzostw (na 38 startujących)[13].
W 1997 r. w Chiang Mai startował w wadze do 64 kg. W rwaniu zaliczył tylko pierwszą próbę na 120 kg, a następne dwie na 125 kg miał nieudane. W podrzucie także zaliczył tylko pierwszą próbę (na 162,5 kg) natomiast następne dwie na 167,5 kg również miał nieudane. Po rwaniu był dziesiąty a w podrzucie zajął siódme miejsce, co w łącznej klasyfikacji przełożyło się na ósme miejsce w dwuboju; Stephen wyprzedził jednak tylko dwóch Malezyjczyków oraz zawodników nieklasyfikowanych (dwóch nie zaliczyło podrzutu a jeden rwania)[14].
Rok później w Lahti, Stephen startował w wadze do 62 kg. W rwaniu zaliczył 120 kg (w pierwszej próbie) i 125 kg (w trzeciej próbie) natomiast drugą próbę na 125 kg miał nieudaną. W podrzucie zaliczył tylko pierwszą próbę na 162,5 kg, a dwie następne (na 170 kg i 172,5 kg) miał nieudane. W rwaniu zajął dwunaste, a w podrzucie dziewiąte miejsce, co przełożyło się na jedenasty wynik w dwuboju, na 24 startujących (będący na dziesiątym miejscu reprezentant Australii Yurik Sarkisyan, który miał ten sam rezultat, wyprzedził Stephena dzięki niższej wadze ciała (Stephen był najcięższym zawodnikiem w całej stawce))[15].
Jednak w 1999 r. w Atenach osiągnął swój największy sukces w karierze (w kategorii do 62 kg). W rwaniu, zawodnik nauruański nie wypadł za dobrze, przez co zajął odległą piętnastą lokatę (zaliczył pierwszą próbę na 122,5 kg oraz trzecią na 127,5 kg, drugą na 127,5 kg spalił), jednak w podrzucie, dzięki udanym próbom na 167,5 kg i 172,5 kg (trzeciej na 175 kg nie zaliczył) zajął drugie miejsce w podrzucie (trzeciego i czwartego zawodnika, Stephen wyprzedził tylko i wyłącznie przez niższą masę ciała), a tym samym zdobył pierwszy w historii nauruańskiego sportu medal mistrzostw świata w jakiejkolwiek dyscyplinie sportu. W dwuboju zajął jednak siódme miejsce (na 44 startujących)[16]. Był to jego ostatni występ na mistrzostwach świata[10].
Igrzyska olimpijskie
Trzykrotnie startował na igrzyskach olimpijskich. W 1992 r. startował jeszcze jako reprezentant Samoa, jednak w 1996 r. i 2000 r. reprezentował już swój ojczysty kraj – Nauru[c].
W 1992 wziął udział w igrzyskach w Barcelonie; ponieważ Nauru nie miało w tym czasie Komitetu Olimpijskiego, Stephen wystąpił o obywatelstwo Samoa i rywalizował podczas olimpiady w barwach samoańskich[17]. Stephen był jednym z dwóch sztangistów reprezentujących Samoa.
28 lipca 1992 roku, wziął udział w zmaganiach sztangistów w kategorii do 59 kg. W rwaniu zaliczył pierwsze dwie próby (na 112,5 kg i 117,5 kg), jednak ostatnią na 122,5 kg spalił. W podrzucie wszystkie trzy próby (147,5 kg, 152,5 kg, 157,5 kg) miał udane i z wynikiem 275 kg w dwuboju zajął dziewiąte miejsce w stawce 31 zawodników[18].
Cztery lata później w Atlancie, startował już w barwach swojego ojczystego kraju. Był jednym z trzech startujących tam reprezentantów swego kraju. Wiązano z nim największe nadzieje, gdyż był on najbardziej utytułowanym ze startujących w Atlancie Nauruańczyków[17]. Jednak faworyt Nauruańczyków[17] przedwcześnie zakończył swój udział w igrzyskach (kategoria do 59 kg), ponieważ spalił wszystkie próby w rwaniu (trzy razy podchodził do sztangi ważącej 120 kg) i tym samym został niesklasyfikowany[19].
Na igrzyskach w Sydney, Stephen startował w kategorii do 62 kg. W rwaniu zaliczył pierwsze dwie próby (115 kg, 122,5 kg), jednak trzecią (127,5 kg) miał nieudaną. W podrzucie zaliczył pierwsze dwie próby na 152,5 kg i 162,5 kg a trzecią na 167,5 kg spalił. W łącznej klasyfikacji, Nauruańczyk zajął jedenaste miejsce (w stawce 21 zawodników)[20]. W czasie wędrówki ognia olimpijskiego do Sydney, Stephen dostąpił zaszczytu niesienia olimpijskiego znicza w trakcie jego pobytu na Nauru[2][21].
Imprezy regionalne
Jest wielokrotnym złotym medalistą regionalnych imprez sportowych. Zdobył 10 tytułów mistrza Australii i Oceanii[22] oraz sześć tytułów mistrza Oceanii[23]. Ponadto zdobył także 6 złotych medali igrzysk Pacyfiku oraz 6 złotych medali miniigrzysk Pacyfiku. Złote medale w igrzyskach Pacyfiku zdobywał w 1991 r. (Papua-Nowa Gwinea) i w 1999 r. (Guam), a medale w tej drugiej imprezie w 1989 r. (Tonga) i w 1997 r. (Samoa Amerykańskie)[2].
Pozycje w rankingu światowym
Był dwunastokrotnie klasyfikowany w światowym rankingu Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów. Pierwszy raz został sklasyfikowany w 1990 roku, kiedy zajmował 37. miejsce na świecie (-60 kg). Najwyżej klasyfikowany był w latach 1997 i 1999, kiedy to plasował się na dziewiątym miejscu (odpowiednio: w kategoriach do 64 kg i 62 kg). Po raz ostatni został sklasyfikowany w 2002 roku, kiedy miał 32. wynik na świecie w dwuboju w kategorii do 62 kg[e][5].
Źródło:[5]
Działalność
W 1997 objął stanowisko skarbnika Naurańskiego Komitetu Olimpijskiego. W 2005 został członkiem hali sław Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów[24]. W 2006 r. Stephen był szefem misji olimpijskiej swego kraju na igrzyskach Wspólnoty Narodów w Melbourne[25]. Od listopada 2006 do stycznia 2009 był sekretarzem generalnym Nauruańskiego Komitetu Olimpijskiego[26]. W lutym 2009 objął stanowisko prezesa krajowego Komitetu Olimpijskiego[2]. Od 2006 do 2008 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Oceania Weightlifting Federation[27]. W 2008 wybrano go przewodniczącym tej organizacji[28]. Stephen jest także sędzią międzynarodowych zawodów w podnoszeniu ciężarów[29]. 19 października 2012 r. Stephen został wiceprzewodniczącym Pacific Games Council[30].
Remove ads
Kariera polityczna
Podsumowanie
Perspektywa
W latach 2001–2003 pracował w Banku Nauru. Od 30 marca do 4 czerwca 2001 był jego tymczasowym generalnym menadżerem, następnie prezesem (5 czerwca 2001 – 24 marca 2003), a od 25 marca do 6 sierpnia 2003 generalnym menadżerem. 3 maja 2003 został wybrany w skład parlamentu Nauru, zajmując pierwsze miejsce w okręgu Ewa i Anetan. W czasie prezydentury René Harrisa był od 8 sierpnia 2003 do 22 czerwca 2004 ministrem edukacji i finansów. Ze stanowiska zrezygnował kiedy kolejnym prezydentem został wybrany Ludwig Scotty. W październiku 2004 Stephen po raz drugi został wybrany do parlamentu[2].
15 czerwca 2005 po tym, jak Nauru dołączyło do Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej (IWC, International Whaling Commission), Stephen został wybrany delegatem swojego kraju w organizacji. Reprezentował Nauru w czasie kongresu IWC w Ulsan w Korei Południowej w czerwcu 2005[31]. W latach 2004–2006 zajmował stanowisko dyrektora Urzędu ds. Rybołówstwa i Zasobów Morskich[2].
W wyborach parlamentarnych w sierpniu 2007 uzyskał ponownie reelekcję. 28 sierpnia 2007 wziął udział w wyborach na prezydenta, jednak wówczas to Ludwig Scotty zyskał poparcie parlamentu[32]. Od listopada do grudnia 2007 był ministrem rybołówstwa i zasobów morskich, informacji i komunikacji, technologii i sportu[2].
Prezydent Scotty stracił jednak zaufanie parlamentu, gdy sprzeciwił się wszczęciu postępowania przeciw swojemu zastępcy, który był podejrzewany o korupcję. 19 grudnia 2007 parlament przegłosował przeciw niemu wotum nieufności stosunkiem głosów 10 do 7. Nowym prezydentem został wówczas wybrany Marcus Stephen, który w nowym rządzie objął także resort spraw wewnętrznych[33].
Prezydent
Po elekcji Marcusa Stephena na stanowisko prezydenta, zwolennicy nowego szefa rządu i opozycja zajmowali po 9 miejsc w 18-osobowym parlamencie, co było źródłem licznych napięć[34]. W marcu 2008 opozycja pod przewodnictwem byłego ministra spraw zagranicznych Davida Adeanga zamierzała wysunąć przeciw rządowi Stephena wotum nieufności w parlamencie. Jednakże ruch ten uniemożliwiła rezygnacja Riddella Akui ze stanowiska przewodniczącego parlamentu[35].
Nowym przewodniczącym izby został wybrany David Adeang[35]. Zwołał on na 22 marca 2008 posiedzenie parlamentu, o którym nie poinformował prezydenckich ministrów. Pod ich nieobecność parlament uchwalił ustawę zakazującą posiadania podwójnego obywatelstwa przez członków parlamentu. Oznaczałoby to konieczność rezygnacji z mandatów przez dwóch parlamentarzystów – członków gabinetu i utratę większości parlamentarnej przez prezydenta[36].
Prezydent uznał ustawę za niekonstytucyjną z powodu braku kworum przy jej uchwalaniu i skierował ją do Sądu Najwyższego[36]. 31 marca 2008 Adeang ogłosił zaś, że prezydent dokonał w kraju zamachu stanu, gdyż nie chciał podporządkować się przepisom ustawy[37].
7 kwietnia 2008 Sąd Najwyższy unieważnił ustawę parlamentu o podwójnym obywatelstwie parlamentarzystów[38]. Jednakże 11 kwietnia 2008 Adeang zawiesił wszystkich 9 „prezydenckich” członków parlamentu z powodów dyscyplinarnych, zarzucając im obrazę swojego urzędu w czasie posiedzenia parlamentu[39].
W obliczu poważnego kryzysu politycznego, prezydent Marcus Stephen ogłosił stan wyjątkowy w kraju i wcześniejsze wybory parlamentarne[40]. W wyborach, które odbyły się 26 kwietnia 2008, zwolennicy Stephena zdobyli większość 12 miejsc w 18-osobowym parlamencie[41]. 29 kwietnia 2008 parlament ponownie wybrał go na urząd szefa państwa. W nowym gabinecie objął także resort służb publicznych, policji, więziennictwa i służb ratunkowych, spraw wewnętrznych oraz Nauru Phosphate Royalties Trust[2].
We wrześniu 2009 został wybrany kanclerzem Uniwersytetu Południowego Pacyfiku[42].
16 marca 2010 prezydent Stephen rozwiązał parlament. Powodem jego decyzji był konflikt polityczny i wielokrotne próby wysuwania przez opozycję wotum nieufności wobec jego rządu[43]. W wyniku wyborów parlamentarnych przeprowadzonych 24 kwietnia 2010 do parlamentu dostało się 9 zwolenników administracji prezydenta i 9 jej przeciwników[44].
Wyniki wyborów doprowadziły do trwającego 7 tygodni kryzysu politycznego, w czasie których parlament zbierał się 14 razy, jednak nie był w stanie dokonać wyboru nowego prezydenta. W tej sytuacji 11 czerwca 2010 Stephen, wykonujący obowiązki prezydenta do czasu wyboru nowej głowy państwa, po raz kolejny rozwiązał parlament i zarządził nowe wybory parlamentarne na 19 czerwca 2010. Decyzję argumentował potrzebą wyboru władz posiadających pełny mandat wyborczy oraz niekorzystnymi następstwami przeciągającego się kryzysu dla gospodarki, stabilności społecznej i międzynarodowego wizerunku wyspy[45].
W wyborach tych Stephen kolejny raz odnowił swój mandat parlamentarny[46]. 1 listopada 2010 Stephen został po raz trzeci wybrany na urząd prezydenta. W głosowaniu, stosunkiem głosów 11-6 pokonał popieranego przez opozycję kandydata niezależnego, Miltona Dube[47].
10 listopada 2011 zrezygnował ze stanowiska prezydenta z powodu oskarżeń o korupcję. Jego rezygnacja nastąpiła w dniu, w którym parlament miał głosować nad wotum zaufania wobec jego rządu. Wniosek, złożony przez opozycyjnego deputowanego Davida Adeanga, opierał się na oskarżeniu prezydenta o żądanie łapówki od tajskiego biznesmena za sprzedaż 25 tys. ton fosforytów. Informacje te Adeang miał pozyskać z prywatnej korespondencji mailowej Stephena. Stephen zaprzeczył oskarżeniom, uznając je za nieuzasadnione. Swoją rezygnację tłumaczył natomiast dobrem urzędu. Na stanowisku zastąpił go były minister Frederick Pitcher, który w głosowaniu pokonał kandydata opozycji Miltona Dube. Stephen zachował stanowisko w rządzie[48][49][50].
W 2019 Stephen został ponownie wybrany do Parlamentu Nauru z okręgu wyborczego Anetan obejmującego dystrykty Anetan i Ewa[51]. Nowo wybrany parlament wybrał Stephena na przewodniczącego parlamentu (Speaker of the Parliament)[52].
Remove ads
Uwagi
- W mistrzostwach świata, medale w każdej kategorii wagowej przyznawane są za rwanie, podrzut i dwubój, natomiast na igrzyskach olimpijskich, medale zdobywają tylko ci zawodnicy, którzy osiągną najlepsze wyniki w dwuboju. Na igrzyskach Wspólnoty Narodów, medale także przyznawano w rwaniu, podrzucie i dwuboju, jednak od 2006 r. medale przyznawane są tylko za najlepsze wyniki w dwuboju
- Strona nauruańskiego rządu podaje, że Stephen występował także na mistrzostwach świata w 1989 roku i 1990 roku, jednak baza iat.uni-leipzig.de, podaje, że Stephen brał udział jedynie w mistrzostwach w latach 1991–1999
- W takim rankingu, zawodników klasyfikuje się na podstawie ich najlepszych wyników w dwuboju w roku. Im wyższy wynik zawodnik osiągnął w dwuboju, tym lepszą pozycję zajmuje w rankingu światowym.
Remove ads
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads